Για γέλια ή για κλάματα;

Γράφει ο κ. Κρανιάς στο Τηλεσκόπιο:
«Τί θέλετε να κάνω;» Μας είπε παθιασμένος με την κατασκευή του πολιτιστικού κέντρου, όταν του αναγγείλαμε, ότι πάρθηκε απόφαση να πουληθεί. «Να κλάψω ή να γελάσω;» Μας απήντησε με κάπως ειρωνικό τρόπο. «Είμαστε «άξιοι της τύχης μας», του απαντήσαμε και κλείσαμε το τηλέφωνο, γιατί η συζήτηση μαζί του δεν οδηγούσε πουθενά.»
(σ. π. Μα φυσικά είμαστε για κλάματα κ. Κρανιά. Και φυσικά είμαστε άξιοι της τύχης μας... Αφού ολόκληροι ...μαντραχαλέοι – όπως όλοι εσείς των Μ. Μ. Ε.- δεν μπορέσατε να αντιληφθείτε τι γινόταν στην Κοινότητα, μια ολόκληρη δεκαΑΙΤΙΑ, τί περιμένατε από μας τους κοινούς θνητούς; Και φυσικά τέτοιες συζητήσεις δεν οδηγούν πουθενά, σήμερα... Αυτές οι κουβέντες έπρεπε να γίνουν στην ώρα τους . Όχι κατόπιν εορτής. Ας προσέχατε όλοι οι «παθιασμένοι» με το ...Κέντρο και τον πολιτισμό, όταν έπρεπε. Τώρα είναι αργά για (κορκοδίλεια;) δάκρυα...)
Και συνεχίζει:
«Τι να τα λέμε τώρα. Τα είπαμε, τα γράψαμε, έχουμε κουραστεί να επαναλαμβάνουμε τα ίδια πράγματα. Η ουσία είναι μια. Έφυγε το κέντρο, χάθηκε η ελπίδα, γινόμαστε μικρότεροι καθημερινά. Μας δόθηκε η ευκαιρία να χτίσουμε τον δικό μας Παρθενώνα και την αφήσαμε να φύγει. Κατά την ταπεινή μας άποψη φταίμε όλοι, με περισσότερο φυσικά την πρώην διοίκηση και ακόμα περισσότερο την ξαφνική αποχώρηση του Κ. Μενεγάκη. Ήταν η κολώνα πάνω στην οποία φτερούγισε η ελπίδα και η πολιτιστική αναγέννηση του Τορόντο.»
(σ. π. Έτσι, μπράβο... Ξεκινήστε σιγά-σιγά, το ψάξιμο των ΑΙΤΙΩΝ της δεκαΑΙΤΙΑΣ... Γιατί έπρεπε να περάσει ένας ολόκληρος χρόνος; Είδατε πόσο εύκολο ήταν να πληκτρολογήστε το ...«φταίμε όλοι, με περισσότερο φυσικά την πρώην διοίκηση και ακόμα περισσότερο την ξαφνική αποχώρηση του κ. Μενεγάκη»; Μόλις λίγα δευτερόλεπτα... Αλλά ύστερα από ένα χρόνο και λίγο παραπάνω... ΘΑ πρέπει πάντως να ομολογήστε ότι η «κολώνα» ήταν ελαττωματική και δεν ...άντεξε ούτε την ελπίδα, ούτε και την πολιτιστική αναγέννηση. Και παραμένει ελαττωματική, τόσο η μια όσο και η άλλη...)
Τέλος γράφει:
«Πάντως το ποιος φταίει περισσότερο ή λιγότερο δεν έχει σημασία. Η ιστορία γράφεται μόνη της και οι πρωταίτιοι, ενσυνείδητα πιστεύουμε ότι γνωρίζουν τα σφάλματά τους. Εμείς προσωπικά ζήσαμε από κοντά και από την αρχή όλες τις προσπάθειες στην δημιουργία του κέντρου. Όταν με τον καιρό καταλαγιάσουν τα πράγματα, θα μας δοθεί η ευκαιρία να περιγράψουμε πιο αναλυτικά τις όποιες ευθύνες και που καταμερίζονται. Τώρα προέχει η σωτηρία της Ελληνικής Κοινότητας και έχουμε μακρύ δρόμο μπροστά μας.»
(σ. π. ΜΗ χωλοσκάτε περί αυτού κύριε. Μας το είπατε πεντακάθαρα περί του ποιος ευθύνεται για την κατάντια μας.! Για πρώτη, επιτέλους, φορά είμαστε πλήρεις ενημέρωσης περί των κοινοτικών μας θεμάτων, και ελπίζουμε να επιτρέψετε σε άλλους να φροντίσουν για τη σωτηρία της, άν κάτι τέτοιο είναι, πλέον, δυνατό...)