ΜΗΝ ΚΛΑΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ, ΑΛΕΞΗ !...

Η δεύτερη χρεοκοπία της Αργεντινής αποτελεί μάθημα για εμάς τους Έλληνες πως η στάση πληρωμών δεν συνιστά πανάκεια, όπως νομίζουν ή διαφημίζουν στην Ελλάδα διάφοροι αριστεροί και δεξιοί δημαγωγοί.

Περίπου αυτό που μας έλεγαν στην Ελλάδα οι αντιμνημονιακοί δημαγωγοί, ήταν πως αρκεί να πούμε «στάση πληρωμών» και το χρέος θα διαγραφόταν ως δια μαγείας, το κοντέρ θα μηδενιζόταν και οι «τρισκατάρατες» αγορές θα συνέχιζαν να τροφοδοτούν την ευημερία μα δανεικά.

Η δεύτερη χρεοκοπία της Αργεντινής σε 13 χρόνια αποδεικνύει πως οι συνέπειες μιας στάσης πληρωμών συνεχίζουν να βασανίζουν μια χώρα για δεκαετίες.

«Μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή», τόλμησε να αναφωνήσει, από άγνοια ίσως, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μέσα στη Βουλή. Η άγνοια στην πολιτική και την οικονομία όμως συνήθως έχει δυσβάστακτο κόστος.

Οι συνέπειες μιας στάσης πληρωμών για την Ελλάδα το 2010 θα ήταν πολύ χειρότερες από αυτές της Αργεντινής, γιατί η Ελλάδα ήταν και είναι μια χώρα που δεν έχει να εξάγει τις πρώτες ύλες που εξάγει η Αργεντινή. Η Αργεντινή είναι ο μεγαλύτερο παραγωγός σόγιας στον κόσμο, ενώ το εμπορικό ισοζύγιο τροφίμων είναι θετικό. Κι όμως η Αργεντινή με θετικό εμπορικό ισοζύγιο στα τρόφιμα πείνασε. Τι θα πάθαινε η Ελλάδα με αρνητικό ισοζύγιο τροφίμων και καύσιμων αν είχε κηρύξει στάση πληρωμών το 2010;

Το πρόβλημα
H Αργεντινή χρεοκοπεί για δεύτερη φορά σε 13 χρόνια. Η αλήθεια είναι πως η Αργεντινή δεν εξήλθε ποτέ από την κατάσταση χρεοκοπίας των άρχων του 2000.

Η χρεοκοπία της Αργεντινής ξεκίνησε το 1998-99 όταν οι τιμές των πρώτων υλών έπεσαν πολύ χαμηλά.

Η στάση πληρωμών το 2001 εν μέσω χειροκροτημάτων στο Κοινοβούλιο προκάλεσε ένα σοκ στην κοινωνία με τις ελλείψεις στα ράφια και την «εξάτμιση» των καταθέσεων των φτωχών, αλλά στη συνέχεια η ραγδαία άνοδος των τιμών των πρώτων υλών εξομάλυνε την κατάσταση.

Η εξομάλυνση αυτή θεωρήθηκε σαν αποτέλεσμα της αριστερής πολιτικής των κυβερνήσεων των λαϊκιστών που ακολούθησαν. Μετά 12 χρόνια ενώ οι τιμές της σόγιας και του πετρελαίου παραμένουν στα ύψη η Αργεντινή έχει καταφέρει να έχει αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης, πληθωρισμό «επίσημο» κοντά στο 10% ενώ ανεπίσημα υπολογίζεται σε 20-40%.

Τι σημαίνει επίσημος πληθωρισμός 10% και ανεπίσημος 20-40%; Είναι απλό, σημαίνει πως ο συνταξιούχος ή ο μισθωτός χάνουν κάθε χρόνο όσα έχασαν οι Έλληνες σε τέσσερα χρονιά χρεοκοπίας. Κάθε χρόνο απώλεια εισοδήματος σημαίνει εκμηδενισμό της αξίας της σύνταξης και του μισθού σε 3-5 χρόνια.

Ο μισθωτός και ο συνταξιούχος συνέχισαν να εισπράττουν «τούβλα» από χαρτονομίσματα από Πέσος με αριθμούς με πολλά μηδενικά, αλλά με αγοραστική αξία που μειώνεται διαρκώς.

Η Αργεντινή έχει υψηλή φορολογία και έλεγχο συναλλάγματος. Παρά την υψηλή φορολογία εν ονόματι της αναδιανομής εισοδήματος υπέρ των φτωχότερων, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ζει σε συνθήκες εξαθλίωσης. Παρά την υψηλή φορολογία ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού ζει σε συνθήκες χλιδής.

Η υψηλή φορολογία φέρνει υψηλή φοροδιαφυγή από την οποία πλουτίζουν και οι κρατικοί και οι κομματικοί υπάλληλοι. Σε καμιά περίπτωση δεν έχει σαν αποτέλεσμα την μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων.

Ο έλεγχος του συναλλάγματος (που ονειρεύονται εδώ και οι ΛαφαζανοΣτρατούληδες) έχει σαν συνέπεια την άνθιση της μαύρης αγοράς δολαρίων. Αποτέλεσμα είναι να ευνοείται μια μερίδα κρατικών υπαλλήλων και μαυραγοριτών σε βάρος των ανθρώπων της εργασίας και του υγιούς επιχειρείν.

Η Αργεντινή στις αρχές του περασμένου αιώνα ήταν μεταξύ των 5 πλουσιότερων χωρών του πλανήτη. Σήμερα δεν είναι. Είναι όμως μεταξύ των πλέον διεφθαρμένων, κρατικοδίαιτων και αριστερών προκαταλήψεων σε ό,τι έχει σχέση με την πρόοδο και την ευημερία.

Η Αργεντινή μόνο παράδειγμα προς μίμηση δεν είναι. Είναι παράδειγμα προς αποφυγήν...

Κώστας Στούπας