Των Ελλήνων τα ανταμώματα…

Χαίρεσαι όλες τούτες τις μέρες, του ευλογημένου ελληνικού καλοκαιριού, να περιδιαβαίνεις την πανέμορφη ελληνική ύπαιθρο. Ιδιαίτερα τις μέρες του Δεκαπενταύγουστου, όπου όλα ξαναπαίρνουν ζωή, ξαναζωντανεύουν, «παντρεύεται» η ομορφιά με το ξανασμίξιμο των ανθρώπων…

Των Ελλήνων τα ανταμώματα, συνέλληνες!

Ίσως η οικονομική κρίση, ίσως η γλυκιά νοσταλγία –άλλωστε Οδυσσείς είμαστε λίγο-πολύ όλοι και «καπνόν ανωθρώσκοντα» προσδοκούμε…- και αυτά τα ανταμώματα είναι ό,τι πιο όμορφο μπορεί να ζήσει κάποιος.

Ξαναβρίσκεται, επιστρέφει στις ρίζες, απολαμβάνει, ξαναζεί, έστω για λίγες μέρες, έστω με στέρηση, με άγχος, αλλά πάντως επιστρέφει!

Τα πανηγύρια, οι εκδηλώσεις, αλλά ακόμα και πιο απλά πράγματα. Οι φίλοι, γνωστοί, συγγενείς, που ξανασμίγουν στο ταπεινό καφενεδάκι του χωριού, κάτω απ’ τη σκιά του πλάτανου, της κληματαριάς, που ξαναπίνουν τον καφέ ή το τσίπουρο, που έχουν να φέρουν μνήμες και μνήμες και ξανά και ξανά…

Υπέροχες, μαγικές στιγμές. Μέσα στην απεραντοσύνη της απλότητάς τους.

Σε λίγο θα τραβήξει ο καθένας τη δικιά του περπατησιά. Με τα προβλήματά του. Μα αυτές οι «ανάσες» του Δεκαπενταύγουστου, είναι μια νότα ελπίδας. Ζωής. Υπόσχεσης, ότι και του χρόνου «εδώ θα είμαστε, την υγειά μας να ‘χουμε, θα προσκυνήσουμε πάλι την Παναγιά, θα ξανανταμώσουμε»!

Θα νοσταλγήσουμε, θα χορέψουμε ξανά κάτω απ’ τα λιόδεντρα και τα πλατάνια, θα ξαναζήσουμε!
Έστω αυτές τις μικρές ανάσες, «αποδράσεις».
Αλλά για σκεφτείτε…
Πόσοι άλλοι λαοί έχουν αυτά τα μοναδικά ανταμώματα;
Γι’ αυτό, ωρέ, η Ρωμιοσύνη, «να τη πετιέται από ξαρχής»!

Γι αυτό υπάρχει ελπίδα, συνέλληνες!