Από το κάψιμο βιβλίων του Μεταξά στο "κάψιμο μυαλών" από Πρετεντέρη, Παπαχελά και σία

Του Γ. Γ.

Η φασιστική αντίληψη και η διάθεση να μιμηθεί τον Χίτλερ, οδήγησε στον δικτάτορα Μεταξά σαν σήμερα το 1936 να οργανώσει φιέστες στις κεντρικές πλατείες πόλεων καίγοντας βιβλία που σύμφωνα με το καθεστώς είχαν «ανθελληνικό» περιεχόμενο. Παρανάλωμα έγιναν έργα του Πλάτωνα, του Θουκυδίδη των Γκαίτε, Σω, Φρόιντ, Τολστόι και φυσικά όποιο βιβλίο είχε για την δικτατορία «κομμουνιστικό περιεχόμενο».

Αργότερα και στο διάβα του χρόνου, οι αστικές δικτατορίες του κεφαλαίου «εκσυγχρονίστηκαν». Εβαλαν στόχο να «καίνε μυαλά». Το θεώρησαν ποιο αποτελεσματικό για να εδραιώσουν το σύστημα. Μαζί με την ανοιχτή τρομοκρατία και τις διώξεις προοδευτικών πολιτών έστησαν και τους μηχανισμούς για να «κάψουν» κάθε σκέψη που αμφισβητούσε την δικιά τους εξουσία.

Ηδη αμέσως μετά την απελευθέρωση της χώρας μας από τους Γερμανούς έφτασε στην χώρα μας κλιμάκιο από Βρετανούς πράκτορες με αποστολή να στρατολογεί δημοσιογράφους για την «διαμόρφωση της κοινής γνώμης».

Δεν χρειάστηκε να καταβάλλουν καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια. Τα καθάρματα της «Καθημερινής» επί εποχής Βλάχου αυτοί που θεωρούσαν ότι «Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, τας αρετάς και τα προτερήματα του οποίου δεν ήργησαν να γνωρίσουν, θα τον συντρέξουν -περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία- εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν», απλώς άλλαξαν αφεντικό.

Το ίδιο έγινε και για όσους στελέχωναν το συγκρότημα Λαμπράκη. Οταν τα στρατεύματα του άξονα είχαν καταλάβει την Ελλάδα ο ΔΟΛ τύπωνε όλα τα έντυπα/βιβλία/προκηρύξεις των Ναζί που χρησιμοποιούσαν στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή. Τα κονομούσε χοντρά και με τα έντυπα που διέθετε έγραφε εγκώμια για τους κατακτητές. Μάλιστα ο Δημήτρης Λαμπράκης λίγο πριν την Απελευθέρωση καταφεύγει στη Μέση Ανατολή προκειμένου να λάβει δάφνες αντιστασιακού, μόνο που οι Άγγλοι δεν τσιμπάνε και τον κλείνουν στην φυλακή!

Πανεύκολο ήταν δηλαδή να δημιουργηθεί μια στρατιά από «λειτουργούς της κοινής γνώμης» που είχε στόχο να προβοκάρει να παραπληροφορεί να συκοφαντεί κάθε ενέργεια του εργατικού-επαναστατικού κινήματος.


Νέες διαστάσεις παίρνει αυτός ο μηχανισμός με την δημιουργία από την CIA, στις αρχές του εμφυλίου της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών – Ερευνών (ΚΥΠ-Ε) και την ριζική της αναδιοργάνωση το Μάη του 1953 από τον ελληνοαμερικανό Τομ Καραμεσίνη.

Οι «χαφιέδες πολυτελείας» -έτσι χαρακτηριζόταν οι δημοσιογράφοι που στελέχωναν αυτούς τους μηχανισμούς γιατί ήταν καλοντυμένοι και είχαν σταθερό μισθό- ήταν η εμπροσθοφυλακή και αποτέλεσαν την ομάδα κρούσης για να υποταχτεί η ελληνική κοινωνία στις εντολές της ντόπιας αστικής τάξης και των ξένων κηδεμόνων της. Αυτοί δεν ήταν βασανιστές στην Γιάρο και στην Μακρόνησο. Δεν κρατούσαν βούρδουλα για να πληγώνουν σώματα. Είχαν όμως πένες και ραδιοφωνικά μαρκούτσια που εγκληματούσαν το ίδιο βάρβαρα αλλοιώνοντας συνειδήσεις, δημιουργώντας εικονικές πραγματικότητες.


Μήπως το ίδιο δεν γίνεται και σήμερα; Δεν είναι ανεκτίμητη η προσφορά στο αστικό σύστημα του Πρετεντέρη, του Παπαχελά, της Τρέμη και όλου αυτού του κηφηναριού στην παράδοση της χώρας και της ελληνικής κοινωνίας στις εντολές ξένων και ντόπιων καπιταλιστών;

Και μια και μιλάμε γ’ αυτό το θέμα ανασύρουμε από το αρχείο μας ένα κείμενο

Αυτό αναφέρεται στους πρώην αριστερούς δημοσιολόγους που είτε άλλαξαν τάξη καταλήγοντας καπιταλιστές και στυλοβάτες του καπιταλιστικού συστήματος, είτε πάλεψαν αρχικά από αριστερά δημοσιογραφικά μετερίζια και σήμερα κατάντησαν φερέφωνα των αστών.
Το άρθρο έχει γράψει ο Χρήστος Πασαλάρης στην Real news. (Ανάμεσα στους «εξωμότες» συγκαταλέγει και τον εαυτό του. Και έχει ιδιαίτερη σημασία η περίπτωση του. Ξεκίνησε από γραμματέας της ΕΠΟΝ στις ανατολικές συνοικίες της Αθήνας, υπήρξε διευθυντής του «Ριζοσπάστη» φυλακίστηκε, εξορίστηκε, κινδύνευσε να χάσει την ίδια του την ζωή … για να καταλήξει ένας δεξιός δημοσιολόγος).

Ας το προσπεράσουμε αυτό και ας παραθέσουμε ένα απόσπασμα από το κείμενο του που παρουσιάζει ενδιαφέρον αφού αναφέρει ονόματα των οποίων η πολιτική διαδρομή δεν είναι πολύ γνωστή:


Πέφτει απ’ τα σύννεφα σήμερα κάθε νεαρός αριστερός όταν μαθαίνει ότι μερικοί από τους κορυφαίους παράγοντες της δημόσιας ζωής έχουν αριστεροί προέλευση. Και μόνο στον κρίσιμο χώρο των ΜΜΕ είναι εκπληκτική αναλογία στελεχών προερχομένων από τα κόμματα της Αριστεράς.
Θυμηθείτε ότι και οι πέντε ιδρυτικοί «βαρόνοι του MEGA (Μπόμπολας Λαμπράκης Τεγόπουλος Βαρδινογιάννης) ήσαν στα εφηβικά τους χρόνια ΕΠΟΝίτες. Εβγαζαν χωνί, έβαφαν τοίχους έτρεχαν στις διαδηλώσεις.

ΕΠΟΝίτης υπήρξε και ο Αριστείδης Αλαφούζος, αριστερός και ο Μίνως Κυριακού και ο Σωκράτης Κόκκαλης και ο Αρης Βουδούρης και ο Γιώργος Κουρής. Ολόκληρο το Σύστημα των MEDIA κυριαρχήθηκε μεταπολιτευτικά από πρώην στελέχη της Αριστερός…

ΤΟ ΙΔΙΟ και στις μέρες μας: Στις ιστοσελίδες αναφέρονται ως προερχόμενοι από την Αριστερά οι πιο γνωστές πέννες, τα πιο φημισμένα «λαρύγγια»: Από τον Σταύρο Ψυχάρη έως τον Γιώργο Κύρτσο και από τη Μανία Τεγοπούλου έως την Ολγα Τρέμη.


Ιδιαίτερα όμως ευνοήθηκε ο γραπτός αστικός Τύπος, που και αυτός στελεχώθηκε μεταπολεμικά από ικανούς δημοσιογράφους των κυνηγημένων αριστερών εφημερίδων, όπως ο Καβαφάκης, ο Τσαλόγλου, ο Μάνος ο Καμπάνης ο Λιναρδάτος ο Αποστολόπουλος και δεκάδες άλλοι,ανάμεσα τους και ο υπογράφων…

ΟΙ ΤΟΤΕ εκδότες, ιδιαίτερα ο Νάσος Μπότσης ο Δημήτρης Λαμηράκης και ο Γεώργιος Βλάχος «ψάρευαν» αριστερούς συντάκτες για δύο λόγους: Γιατί ήσαν «καθαροί» (δηλαδή έντιμοι) και -το σπουδαιότερο- γιατί ήσαν φθηνοί!.. Ανάμεσα στους αριστερούς δημοσιογράφους που έγιναν σημαντικοί παράγοντες στη «Νέα Δημοκρατία» είναι οΧρύσανθος Λαζαρίδης κορυφαίος σύμβουλος του πρωθυπουργού, και η Σοφία Βούλτεψη (θυγατέρα του σπουδαίου φίλου μου Γιάννη, που έφυγε τέτοιες μέρες του 2010), κοινοβουλευτική εκπρόσωπος της Ν.Δ.