Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ...

Της Λίζας Δουκακάρου

Δέκα εκατομμύρια εδώ, 150 πιο κει, 200 παρακάτω, έχουμε τρελαθεί να ακούμε, βαρεθήκαμε να μετράμε, χάσαμε αθροίσματα, μπερδέψαμε υπολογισμούς και τελειωμός δεν υπάρχει.

Είναι δε τέτοια η εξοικείωσή μας πλέον με τα εκατομμύρια, που όταν έρχεται η στιγμή ν' ανοίξουμε το δικό μας πορτοφόλι, για να πληρώσουμε λογαριασμούς και υποχρεώσεις, απορούμε γιατί το κατοστάρικο είναι μόνο του και δεν έχει παρέα δυο τρία δεκαχίλιαρα στη διπλανή θήκη....

Το αστείο είναι, ότι όλοι σχεδόν οι συλληφθέντες, ανακρινόμενοι και ύποπτοι, πρώτα δηλώνουν άγνοια κι αμέσως μετά, τα στοιχεία των άδειων(!) λογαριασμών τους, προκειμένου να αποδείξουν, ότι έχουν από ελάχιστα, έως καθόλου χρήματα.

Τους τελείωσαν; Τα έκαναν αγορές; Τα χάρισαν σε ιδρύματα; κανείς δεν έχει καταλάβει, μια και η αλήθεια χάνεται, σε μακρινές κι ονειρεμένες νήσους...

Διότι όταν κατηγορείσαι ότι διακίνησες παράδειγμα, 180 εκατομμύρια και με 500.000 ευρώ είσαι έξω και κόβεις βόλτες, λογικό είναι να θεωρείς τον εαυτό σου, απαύγασμα ευφυίας και το σύνολο των υπολοίπων, τουλάχιστον αφελείς...

Και έτσι είναι ενδεχομένως. Αν σκεφτεί κανείς,ότι επί μήνες ολόκληρους, δαπανήθηκαν τόνοι μελάνι, προκειμένου να αποδειχθεί ότι μια ολόκληρη χώρα βούλιαξε οικονομικά, γιατί κάποιοι έπαιρναν αναπηρικές συντάξεις,χωρίς να το δικαιούνται, κάποιοι άλλοι δήλωναν πλασματικές υπερωρίες κι ανύπαρκτα επιδόματα και ελάχιστοι τυχεροί δεν δούλευαν σχεδόν ποτέ, ενώ οι μισθοδοσίες τους ενίσχυαν 'επιμορφωτικά' ταξίδια.

Λογικό επακόλουθο, να κορνιζάρεις αυτούς ως κύρια αιτία της κατάρρευσης της χώρας.

Ξαφνικά γεμίσαμε τόμους ονομάτων με μιζαδόρους υπαλλήλους που ποτέ πριν κανείς δεν είχε υποπτευθεί. Αισθανθήκαμε από οργισμένοι μέχρι και συνένοχοι, γιατί κάποιοι γκρέμιζαν, όταν οι υπόλοιποι οικοδομούσαν.

Μετά αναρωτηθήκαμε:

Δεν είναι ευθύνη του κράτους να ελέγχει τους μηχανισμούς του;

Να εντοπίζει,να τιμωρεί και να απομακρύνει την ήρα από το σιτάρι - κατά την ευαγγελική παραβολή των ζιζανίων-

Μήπως πρόκειται εμείς να αποδώσουμε δικαιοσύνη,να συγκαλέσουμε συμβούλια και να παραπέμψουμε ανίκανες διοικήσεις, που δεν ήξεραν τι γίνεται κάτω από τη μύτη τους, ή χειρότερα γνώριζαν και επικροτούσαν;

Κι ενώ αυτολογοκρινόμενοι αναρωτιόμαστε, αν διαχειριστήκαμε σωστά ακόμα και τα δικά μας δεδουλευμένα, ξαφνικά η ιστορία βγάζει παραπομπή στο τέλος της σελίδας... Όχι για την επόμενη σελίδα, αλλά για τόμους αξιόποινων πράξεων.

Τα ποσά πλέον είναι ιλιγγιώδη.

Εκατομμύρια επί εκατομμυρίων, χορεύουν τσάμικο εντός κι εκτός συνόρων. Χαώδεις διαδρομές χρημάτων,εκατοντάδες εταιρείες,τερατώδεις υπεξαιρέσεις.

Οι επίορκοι υπάλληλοι φαντάζουν σχεδόν μπατίρηδες ,μπροστά στα εκατομμύρια που 'ίπτανται' στον εναέριο χώρο μας,.

Σ' αυτό ακριβώς το σημείο, ο μέσος πολίτης που ψάχνει τρίτη δουλειά και part time μεροκάματα, αισθάνεται τουλάχιστον ανόητος. Κι ανεπαρκής που δεν τα κατάφερε, δουλεύοντας δεκαετίες ολόκληρες, να ζει τα παιδιά του όπως ήθελε κι όπως ονειρεύτηκε. Πού Ιδιωτικοποίησε τα όνειρά του και ισχυροποίησε τους απατεώνες.

Γιατί μαζί με τις όποιες αξίες,προσπάθειες,αγωνίες, εκείνο που κυρίως συνθλίβεται, με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω του, είναι η ελπίδα ότι κάτι μπορεί να διασωθεί, να προχωρήσει.

Τα προ συμφωνηθέντα όρια της κοινωνίας καταρρέουν και η ταυτότητα του κάθε εργαζόμενου,σπουδαστή,συνταξιούχου,άνεργου, 'καίγεται' ...

Πανικόβλητοι οι πολίτες ψάχνουν τρόπους διαφυγής και αναρωτιούνται, ποιο μπορεί να είναι το επόμενο βήμα...

Οι τυχεροί ,ικανοποιημένοι μπορούν να ανεβάσουν τα πόδια στο τραπέζι και να αφεθούν ναρκισσιστικά και αυτάρεσκα στη νιρβάνα τους. Τα κατάφεραν.

Η 'ευκολία' πάνω στην οποία έχτισαν, κάνει τα πάντα νόμιμα κι επιτρεπτά.

Οι ανικανοποίητοι θα συνεχίσουν να ψάχνουν το ...δίκιο τους!