Περνάει κρίση η Δημοκρατία 

ή ο μύθος του Σισύφου!!!!

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε παγκόσμια κλίμακα περνάει κρίση η Δημοκρατία ως πολίτευμα που ρυθμίζει τις σχέσεις των ανθρώπινων κοινοτήτων. Πάντοτε είχα τη βαθιά πίστη ότι παρά τις όποιες επιβουλές, έχει τη δύναμη να τις αντιμετωπίζει και μάλλον έτσι πρέπει να είναι. Απλώς πιστεύω ότι η κρίση δεν είναι σ' αυτό τον ίδιο τον πολιτικό θεσμό, αλλά στο γεγονός ότι έχουμε πλέον κρίση της δημοκρατικής συνείδησης, αφότου ξηλώθηκε με χλαπαταγή ο μυστικισμός των ιδεολογιών. Πάνε οι μύθοι, πάνε τα είδωλα, πάνε οι επαναστάτες...

Η δική μας κοινωνία -για να περιοριστώ σε ό,τι βλέπω και νιώθω- έχει γεμίσει από βωβούς ερημίτες και απεγνωσμένους μάρτυρες που μπορεί και να τους ξεχάσει η ιστορία ή από φωνακλάδες που υποδύονται τους επαναστάτες, οι οποίοι θα γεμίσουν ανεκδοτολογικά τα «περιθώρια» της ιστορίας.

Όμως, πάντα, μέσα μου αντηχεί ο λόγος του Νίκου Καζαντζάκη: «Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω. […] Οι νεκροί σου δεν κείτουνται στο χώμα. Γένηκαν πουλιά, δέντρα, αγέρας. Κάθεσαι στον ίσκιο τους, θρέφεσαι με τη σάρκα τους, αναπνές το χνότο τους. Γένηκαν Ιδέες και πάθη, κι ορίζουν τη βουλή σου και την πράξη…»

Τα τελευταία χρόνια η κοινωνία μας πλημμύρισε από νεοβάρβαρους και τα φουσκωμένα ποτάμια κατέβασαν πολλά σκουπίδια και η θρασύτητα έχει θρονιαστεί για τα καλά στη ζωή μας. Δυστυχώς η μάζα υπάρχει για να ασυδοτούν πάνω της οι ημιμαθείς και οι αυθάδεις, οι ψευτοπαλικαράδες και οι Ελλαδοσώστες! Μήπως θα πρέπει να ξανακοιτάξουμε τα θεμέλιά μας, τις ρίζες μας, ν' αποκτήσουμε συνείδηση των εθνικών δυνατοτήτων μας, να πάψουμε να μαϊμουδίζουμε;;; Απλώς απορίες εκφράζω, την αγωνία μου για τον λάθος δρόμο που έχουμε πάρει.

Να βάλουμε φρένο, να ξανακοιταχτούμε κατάματα, να δεχτούμε την ξένη εμπειρία κι αν μας βολεύει να μπολιάσουμε από δαύτην τη δική μας ζωή και τον αγώνα μας.

Και μην ξεχνάμε ότι η μοίρα μας είναι σαν εκείνη του μυθικού Σίσυφου. Ο Αλμπέρ Καμί, στο πολυθρύλητο δοκίμιό του «Ο μύθος του Σισύφου» διαπραγματεύεται ορισμένες βασικές παραμέτρους της ανθρώπινης αγωνίας, όπως δηλαδή αν η ζωή αξίζει τον κόπο να την ζει κανείς! Τούτο βεβαίως είναι και το θεμελιώδες ερώτημα της φιλοσοφίας. Και για να μην μπλέξω πρωινιάτικα σε φιλοσοφικούς δαιδάλους, έχω να πω τούτο μόνον: ΔΡΑΣΗ και ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ! Είναι για τον άνθρωπο του καιρού μας η καλύτερη ευκαιρία για να διατηρεί τη συνείδησή του άγρυπνη μπροστά στις λαμπρές και αλόγιστες εικόνες του κόσμου.

O αγώνας του Σισύφου που περιφρονεί τους θεούς, αγαπά τη ζωή και μισεί το θάνατο γίνεται το σύμβολο της ανθρώπινης μοίρας.

Νίκος Λαγκαδινός