Η συγκάλυψη

Διαβάζω τη διαδρομή της λίστας των μεγαλοκαταθετών σε ελβετικές τράπεζες: Ο Παπακωνσταντίνου ζητά και λαμβάνει τη λίστα από τη Λάγκαρντ. Στη συνέχεια την παραδίδει στον επικεφαλής του ΣΔΟΕ Ι. Διώτη. Μερικούς μήνες μετα ο Βενιζέλος με το Διώτη καταλήγουν ότι δεν μπορεί να "αξιοποιηθεί νομικά" καθώς αποτελεί προϊόν υποκλοπής. Πού ήταν η λίστα μέχρι να παραδοθεί χτες στο Μαξίμου και από εκεί στον κ. Στασινόπουλο που αντικατέστησε τον κ. Διώτη; Στην κατοχή του Βενιζέλου!

Ούτε στο ΣΔΟΕ ούτε στο Υπουργείο Οικονομικών όπως θα περίμενε κανείς για ένα κρατικό ντοκουμέντο που θα έπρεπε να είχε αξιοποιηθεί υπέρ του δημοσίου συμφέροντος όπως έγινε σε άλλες χώρες. Γιατί για ντοκουμέντο που αφορά το κράτος πρόκειται, οχι την ιδιωτική ζωή κάποιων προσώπων.

Ας δούμε όμως τι γίνεται στη Γερμανία. Εκεί το κράτος αγοράζει αντίστοιχες λίστες από πρώην στελέχη ελβετικών τραπεζών τις οποίες αξιοποιεί για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής που θεωρείται έγκλημα κατά της κοινωνίας. Υπάρχει και εκεί η σχετική συζήτηση για το παράνομο της λίστας μόνο που στο μεταξύ κάποιοι κάνουν τη δουλειά που πρέπει να κάνουν. Παίρνουν δηλαδή τις λίστες και αρχίζουν τους ελέγχους με αποτέλεσμα να εισρέουν στα κρατικά ταμεία μερικά δις.

Στην Ελλάδα πάλι, όπου έχουμε παραθυράκια για τα πάντα το ΣΔΟΕ και ο Υπουργός Οικονομικών απορρίπτουν τη λίστα της Λαγκάρντ ως παράνομη με αποτέλεσμα να τη χαζεύει ο Βενιζέλος τα βράδια σπίτι του. Είναι δε απορίας άξιο γιατί το ΣΔΟΕ καταχώνιασε την λίστα των μεγαλοκαταθετών την ίδια στιγμή που δέχεται να ερευνήσει ανώνυμες καταγγελίες κάθε φαντασίας που μπορεί να κάνει ο καθένας με πολύ λιγότερα στοιχεία.

Η κοροϊδία δεν έχει τέλος.