Πάταξη φοροδιαφυγής:

ατιμωρησία και διάλυση μέχρι το 2009, 

πρώτα θετικά βήματα επί Παπανδρέου, 

πολύς δρόμος ακόμα 

Διαβάζουμε σήμερα στο «ΕΘΝΟΣ»: «Με διαδικασίες… εξπρές το οικονομικό επιτελείο αξιοποιεί τη λίστα με τους 54.000 Έλληνες που έβγαλαν λεφτά στο εξωτερικό και η Εφορία καλεί τους 15.000 εξ αυτών με τους «φουσκωμένους» λογαριασμούς.
Οι φορολογούμενοι αυτοί εντοπίστηκαν να έχουν «φυγαδεύσει» με εμβάσματα εκατομμύρια ευρώ σε τράπεζες του εξωτερικού, χωρίς ωστόσο τα ποσά των καταθέσεων να δικαιολογούνται από τα εισοδήματά τους.

Τώρα καλούνται με προσωπική επιστολή να πληρώσουν πρόσθετους φόρους 2,25 δισ. ευρώ για απόκρυψη εισοδημάτων που υπερβαίνουν τα 5 δισ. ευρώ».

Αυτό που δεν λέει η εφημερίδα είναι ότι η λίστα με τους 54.000 υπάρχει στα χέρια της Τράπεζας της Ελλάδας και των ελληνικών αρχών μετά από αποφάσεις και κινήσεις της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Ας προσπαθήσουμε να θυμηθούμε πια ήταν η κατάσταση στα θέματα ελέγχων και πάταξης φοροδιαφυγής, ΠΡΙΝ την κυβέρνηση Παπανδρέου.
Υπήρχε Οικονομική Αστυνομία; Υπήρξε δημοσιοποίηση κάποιας λίστας μεγαλοοφειλετών; Έγινε καμία σύλληψη για λαθρεμπόριο καυσίμων; Ζητήθηκαν ποτέ στοιχεία από ξένες αρχές; Μπήκαν χειροπέδες σε κάποιον μεγαλοφοροφυγά;

Αστεία πράγματα. Δεν υπήρχε τίποτα.

Έπρεπε να περάσουν δεκαετίες, να φτάσουμε σαν χώρα στο χείλος της καταστροφής για να βρεθεί επιτέλους μία κυβέρνηση που θα αρχίσει να κάνει τα αυτονόητα σε αυτόν τον τόπο.
Ποινικοποιήθηκε η μη έκδοση φορολογικών στοιχείων και την απόκρυψη συναλλαγών.
Καταργήθηκε το τραπεζικό απόρρητο, ξεκίνησαν οι έλεγχοι στην εκροή αφορολόγητων κεφαλαίων στο εξωτερικό και σήμερα οι ελληνικές αρχές μπορούν να εκμεταλλευτούν τα στοιχεία αυτά, και ειδικά αυτά της Τράπεζας της Ελλάδας με τα εμβάσματα στο εξωτερικό από το 2009.

Επί Παπανδρέου ζήτησε για πρώτη φορά η Ελλάδα στοιχεία από ξένες αρχές. Ξεκίνησε η διαδικασία σύναψης.

Φορολογήθηκαν για πρώτη φορά οι offshore εταιρείες.
Ξεκίνησαν για πρώτη φορά διασταυρώσεις στοιχείων (!), τι εισόδημα δηλώνει κάποιος και ποια περιουσία, και τη διασύνδεση όλων των πληροφοριακών συστημάτων του υπουργείου Οικονομικών. Αν είναι δυνατόν, έπρεπε να φτάσουμε στο 2010 για να αρχίσει να γίνεται αυτό…
Δημοσιοποιήθηκαν λίστες μεγαλοοφειλετών.
Θεσμοθετήθηκε ο Οικονομικός Εισαγγελέας.
Δημιουργήθηκε η Οικονομική Αστυνομία.

Άρχισαν να μπαίνουν χειροπέδες σε επαγγελματίες μεγαλοφοροφυγάδες.

Όσοι γνωρίζουν την κατάσταση που επικρατούσε στον τομέα πάταξης φοροδιαφυγής πριν το 2010, λένε ότι για να γίνουν ακόμα και αυτά τα στοιχειώδη βήματα η κυβέρνηση Παπανδρέου έφτυσε αίμα.
Έχοντας να αντιμετωπίσει τα χιλιάδες «παραθυράκια» των νόμων που προστάτευαν τόσα χρόνια όσους είχαν και δεν πλήρωναν.
Έχοντας να αντιμετωπίσει την διάλυση των κρατικών υπηρεσιών επί Καραμανλή, όπως του ΣΔΟΕ.
Και έχοντας απέναντι τις ισχυρότατες αντιδράσεις ενός συστήματος πολιτικού, επιχειρηματικού, μιντιακού, που με νύχια και με δόντια πάλευε και συνεχίζει να παλεύει για την διατήρηση του πελατειακού κράτους.
Παρά τα βήματα που έγιναν όμως προφανώς το αποτέλεσμα δεν είναι ακόμα ικανοποιητικό.

Υπάρχουν ακόμα τεράστιες ελλείψεις, λάθη, καθυστερήσεις, γραφειοκρατία. Αλλά όλοι ομολογούν ότι αν αυτά τα πράγματα είχαν ξεκινήσει έστω μια πενταετία πριν, το 2007, δεν θα είχαμε ποτέ ανάγκη για άδικα οριζόντια μέτρα, δεν θα φτάναμε ποτέ σε Μνημόνια.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου, έστω με λάθη σε μία περίοδο ασφυκτικών πιέσεων, έκανε την αρχή.
Χρέος των επόμενων είναι να διορθώσουν τα λάθη. Και να αξιοποιήσουν τα θετικά, πολλαπλασιάζοντας τα.


Θα ήταν ασυγχώρητο να ξαναγυρίσουμε στην απόλυτη διάλυση του 2009.