Πως στήθηκε το κόλπο κατά Παπανδρέου 

στο Βερολίνο.

Ποια γυναίκα βρισκόταν από πίσω...

ΟΠΩΣ αποκάλυψε λοιπόν η... «Μπιλντ», φωτογράφος της οποίας προσκλήθηκε (!..) από το αριστερίστικο γκρουπούσκουλο που οργάνωσε το εν λόγω event προκειμένου να απαθανατίσει την …ηρωική πράξη των 5-6 πατριωτών, ο Γιώργος δεν εκδιώχθηκε από το εστιατόριο, ούτε έτρεξε να κρυφτεί, ούτε φυγαδεύτηκε, ούτε φοβήθηκε μην τον πλακώσουν στο ξύλο.
ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ επανειλημμένα να ανοίξει διάλογο μαζί τους, τους κάλεσε να συζητήσουν για όλα τα ζητήματα, αλλά προφανώς αυτό ήταν το τελευταίο που τους απασχολούσε: εκείνοι ήθελαν απλώς το βίντεο για να παίξει στην Ελλάδα.
ΟΠΩΣ αναφέρει η «Μπιλντ», ο Γιώργος ολοκλήρωσε το δείπνο του και αποχώρησε κανονικά από το εστιατόριο χωρίς πρόβλημα. Στο Βερολίνο βρισκόταν για να μετάσχει σε διεθνές συνέδριο για το μέλλον της Ευρώπης.

Υ Γ: ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι το δημοσίευμα της «Μπιλντ» το έκαναν γαργάρα με ελάχιστες εξαιρέσεις οι περισσότεροι. Οπως και το ποιος οργάνωσε όλη αυτή τη φασιστικής αντίληψης θηριωδία...
ΕΜΕΝΑ όμως, επειδή αυτά δεν μου αρέσουν καθόλου και δείχνουν ότι τελικά, όπως και να το δεις, όπως και να το κάνεις, υπάρχει μια «συναντίληψη» μεταξύ των δύο άκρων (δεν θα κάνω καλύτερους αυτούς τους τύπους από τις «ντουλάπες» του καπετάν Μιχαλολιάκου), με έκαναν να το ψάξω λίγο περισσότερο το πράγμα.
ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ δυνατόν, ας πούμε, να πηγαίνει ο άλλος να φάει σε ένα εστιατόριο σε μια γερμανική πόλη και ξαφνικά να του πετάγονται μπροστά 5-6 λεβέντες και να χυδαιολογούν εις βάρος του, αφού προηγουμένως έχουν καλέσει και φωτογράφο της «Μπιλντ», που κάτι τέτοια είναι το ψωμί της. Και τι βρήκα; Οτι όλο το κόλπο οργανώθηκε από μια κύρια ονόματι Κατερίνα Μιχαηλίδη, Ελληνίδα φυσικά, η οποία με ανάρτηση στο facebook έδωσε τη διεύθυνση του εστιατορίου και κάλεσε τους δικούς της να προσέλθουν: «Rosethaler strasse 13 Βερολίνο… Ο κύριος Παπανδρέου ήρθε να απολαύσει το βραδινό του… Οποιος θέλει να του το χαλάσει, θερμή παράκληση να περάσει από εδώ…». Μπράβο στην κυρία και σε όσους την καλύπτουν πολιτικά...


Γιώργος Παπαχρήστος

Δημοσιογραφία, τηλε-εισαγγελείς, πανηγύρια και τηλεοπτικός αχταρμάς!!!


Προϊόντος του χρόνου, διαπιστώνω ότι η δημοσιογραφία εν πολλοίς έχει χάσει αρκετά από τα χαρακτηριστικά. Και κυρίως αναφέρομαι στην "τηλεοπτική" δημοσιογραφία, έτσι όπως ασκείται με τις καθημερινές εκπομπές, όπου δεκάδες πολιτικοί δίνουν ένα χεράκι βοήθειας στους παρουσιαστές. Δεν υπάρχει εκπομπή στην τηλεόραση, στην οποία να μην συμμετέχουν πολιτικοί! Κάθονται οι εκπρόσωποι των κομμάτων -και είναι κάμποσα- και περιμένουν σαν μαθητούδια να τους δώσουν το λόγο για να καταφέρουν να αρθρώσουν μερικές κουβέντες. Δεν έχει σημασία αν θα εκφραστούν όπως θέλουν, αλλά αυτοί υπομένουν καρτερικά τη σειρά τους.

 ...............................

Πρωί, μεσημέρι, βράδυ, μεσάνυχτα... Οι πολιτικοί εκεί πιστά, ανταποκρινόμενοι στις προσκλήσεις των καναλιών και στις προκλήσεις των καιρών! Πού τον βρίσκουν τόσο χρόνο και κυριολεκτικά κωλοβαράνε στα στασίδια των τηλεοπτικών εκπομπών, περιμένοντας πότε θα τους δώσει το λόγο ο Οικονομέας ή πότε θα τους επιτιμήσει ο Καμπουράκης ή πότε θα σταματήσει τον πανηγυρικό της ημέρας ο Παπαδάκης, ή πότε ο Ευαγγελάτος θα αποδείξει τη γνησιότητα μιας είδησης κ.ο.κ. Έχει αναρωτηθεί κανείς πόσο χρόνο αναλώνουν οι πολιτικοί, τους οποίους πληρώνει ο ελληνικός λαός, για να συμπαραστέκονται σ' αυτούς τους δημοσιογράφους; Ουσιαστικά το "ενημερωτικό" πρόγραμμα των τηλεοπτικών καναλιών γίνεται με τη συμμετοχή των πολιτικών. Κι αυτό είναι το παράδοξο. Βέβαια, η απάντηση και των μεν και των δε, θα είναι απλή, ότι δηλαδή πρέπει να ενημερώσουν τον ελληνικό λαό!!!
 ...............................
Ωστόσο προκύπτει κι ένα άλλο ζήτημα κι αυτό έχει σχέση με το είδος της δημοσιογραφίας που ασκείται. Ποιος είπε ότι αυτή είναι δημοσιογραφία. Κάποτε λέγαμε ότι η δημοσιογραφία είναι η ΕΙΔΗΣΗ, η ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ. Τώρα δημοσιογραφία είναι η δημιουργία του μπάχαλου. Ποιος πολιτικός προκαλεί και δημιουργεί χαβαλέ σε μια εκπομπή; Ε, τότε τα μηχανάκια "χτυπάνε" κορυφή! Λέει πολλές φορές ο Χατζηνικολάου "από το ρεπορτάζ που έκανα..."!!! Και τρελαίνομαι στα γέλια. Ποιο ρεπορτάζ και από πού το έκανες; Από το σπίτι σου ή από το γραφείο σου;; Δεν έχει καταλάβει ότι ρεπορτάζ σημαίνει ξεποδάριασμα!!! Τα ίδια λέει και οΠαπαδάκης κι άλλοι παρουσιαστές και σε κάνουν θεατή και ακροατή σε πανηγύρια.
...............................
Κι αναφέρω τα ονόματα, ενώ υπάρχουν κι άλλα, για να πω ότι αυτοί οι οι δημοσιογράφοι με τη στήριξη της ιδιοκτησίας έχουν αλλάξει τον ρου της δημοσιογραφίας. Την έχουν κάνει θέαμα και ακρόαμα. Μερικές φορές έχω την εντύπωση, σε άσχετες ώρες, ότι ακούω τις φωνές του Παπαδάκη στον Αντέννα. Οποιαδήποτε στιγμή ανοίξετε την τηλεόραση θα τον ακούσετε να φωνάζει κι ενώ γύρω του θα είναι 4-5 καλεσμένοι, συνήθως πολιτικοί που υπομένουν τους μακροσκελείς και εξυπνακίστικους μονολόγους του για να έχουν τη δυνατότητα κι αυτοί να πουν δυο κουβέντες... Σκέφτομαι ότι αν δεν ήσαν και λιγάκι ηθοποιοί δεν θα μπορούσαν να κάνουν εκπομπές. Μπορούν μόνοι τους, χωρίς να έχουν τους πολιτικούς στο στούντιο;;; Αλλά καθιέρωσαν το μπούγιο κι έτσι, εις μάτην, περιμένει ο τηλεθεατής ν' ακούσει το "συμπέρασμα" της συζήτησης - ας την πούμε συζήτηση, γιατί κάθε άλλο παρά συζήτηση είναι. Είναι οχλοβοή, είναι οι αλαλαγμοί όλων ή κάποιων, είναι η προσπάθεια εκείνου που φωνάζει δυνατότερα για να υπερκεράσει τους άλλους κ.λπ.
 ...............................
Ποτέ, μα ποτέ, δεν έχει βγει κάποιο συμπέρασμα από τις τηλεοπτικές συζητήσεις και σ' αυτό έχουν μερίδιο ευθύνης όλοι! Και οι καλεσμένοι που δεν είναι σε θέση να διατυπώσουν πέντε απόψεις με ευκρίνεια, αλλά και οι παρουσιαστές που αδυνατούν να το βουλώσουν και δεν αφήνουν τους καλεσμένους τους να ολοκληρώσουν τις σκέψεις τους. Ο καθένας θέλει να καναλιζάρει την συζήτηση στο δικό του σκεπτικό και να βγάλει για τον εαυτό του κάποιο "συμπέρασμα". Όσο για τον τηλεθεατή; Ποιος τον λογαριάζει;;; Πολλές φορές έκανα προσπάθεια να παραμείνω μπροστά στο χαζοκούτι για να δω πού θα μπορούσε να βγάλει μια συζήτηση (ο Θεός να την κάνει συζήτηση...). Ουδέποτε έμεινα ικανοποιημένος. Μπορεί οι παρουσιαστές να θέλουν να βάλουν τίτλους στις εκπομπές τους, αποδεικνύεται όμως τελικά ότι δεν έχουν αρχή, μέση και τέλος. Είναι εκπομπές της εξυπνάδας και μερικές φορές είναι εκπομπές όπου το υβρεολόγιο έχει την πρωτοκαθεδρία και πέφτει ξύλο!

Νίκος Λαγκαδινός

Η ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ, Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΙ Ο ΓΛΕΙΦΤΗΣ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ !... 

Αφού επέστρεψε χθες το βράδυ από τη Γερμανία, ο Γ. Παπανδρέου έδωσε σήμερα το μεσημέρι το παρόν στη Βουλή και συμμετείχε στην ονομαστική ψηφοφορία, επί του νομοσχεδίου για τις αποκρατικοποιήσεις.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός, πως ο πρώην πρωθυπουργός όταν ενημερώθηκε για την γραμμή του ΠΑΣΟΚ στην ψηφοφορία συμφώνησε πλήρως, φτάνοντας, όμως, στο κοινοβούλιο αντελήφθη, πως η κατάσταση στους βουλευτές, κάθε άλλο, παρά ήρεμη ήταν. Ανταλλάσσοντας απόψεις με ομάδα 17, περίπου, βουλευτών ο Παπανδρέου προσπάθησε να κατευνάσει τα πνεύματα και ζήτησε πειθαρχία στην κομματική γραμμή, που περιείχε ένα «παρών» κι ένα «όχι». 
Ενώ η όλη συζήτηση διεξήχθη σε ήρεμο κλίμα και με ουσιαστική ανταλλαγή επιχειρημάτων εμφανίστηκε η απαράδεκτη συμπεριφορά του Χρυσοχοϊδη, ο οποίος στημένος έξω από το χώρο της συζήτησης, την έπεφτε σ΄ όποιον έβγαινε, ζητώντας την υπερψήφιση όλων των άρθρων του νομοσχεδίου, «για να μην πέσει η κυβέρνηση !…».

Το γεγονός, όμως, πως ο πρώην υπουργός και νυν γλείφτης του Σαμαρά, στην προσπάθειά του να πλασαριστεί ως διεκδικητής χαρτοφυλακίου στον επικείμενο ανασχηματισμό, μαζί με τις προτροπές του, υπέρ του ΝΑΙ, χρησιμοποιούσε χαρακτηρισμούς και εκφράσεις κατά του Γ. Παπανδρέου, («…μην ακούτε τι σας λέει αυτός !...), δεν άργησε να οδηγήσει σε τριβές και σε παρ΄ ολίγον επεισόδιο, με βουλευτές, αλλά και άλλα κομματικά στελέχη που παρευρίσκονταν στο χώρο, κάτι που ανάγκασε τον «Κάλαχαν» να φύγει, μακριά και ξεμοναχιασμένος, όπως αποδείχτηκε και από την ψηφοφορία, που διεξήχθη στη συνέχεια…

ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ :

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ !...

Για τρία ελλείμματα, προϋπολογισμού, τρεχουσών συναλλαγών αλλά και αξιοπιστίας, με τα οποία ήρθε αντιμέτωπος το 2009, έκανε λόγο ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, μιλώντας στο πλαίσιο της συνάντησης του «Συμβουλίου για το Μέλλον της Ευρώπης» που διεξάγεται στο Βερολίνο. Ο κ. Παπανδρέου υπερασπίστηκε, μεταξύ άλλων την πρότασή του για δημοψήφισμα, εξηγώντας ότι ο ελληνικός λαός θα είχε την ευκαιρία να απαντήσει ξεκάθαρα στο δίλημμα, μακριά από λαϊκισμούς και σημείωσε ότι η διαρκής συζήτηση για την παραμονή στην ευρωζώνη αναστέλλει την οικονομική δραστηριότητα στη χώρα, ενώ η Ελλάδα υλοποιεί τις αποφάσεις της. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, στην οποία συμμετείχαν ο πρώην πρωθυπουργός της Ισπανίας Φελίπε Γκονζάλες, ο πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου Γκι Φερχόφσταντ και ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Γιόσκα Φίσερ, ο κ. Παπανδρέου τόνισε κατ' επανάληψη ότι το έλλειμμα αξιοπιστίας αφορούσε ολόκληρη την Ευρωζώνη και υποστήριξε ότι είναι λάθος να εμφανίζεται η Ελλάδα ως το πρόβλημα. «Η Ευρωζώνη δεν διέθετε τα εργαλεία ώστε να δημιουργήσει εμπιστοσύνη, κατ' αρχήν στους πολίτες και ακολούθως στις αγορές», σημείωσε ο κ. Παπανδρέου και ανέδειξε την ανάγκη η δημοκρατία να ανακτήσει την προτεραιότητα έναντι των αγορών και να εγκαταλειφθούν τα στερεότυπα, όπως «οι Έλληνες είναι τεμπέληδες» ή «οι Έλληνες δεν κάνουν μεταρρυθμίσεις», παραθέτοντας τα σχετικά στοιχεία του ΟΟΣΑ που αποδεικνύουν το αντίθετο. Ο Γιώργος Παπανδρέου τάχθηκε υπέρ της ενίσχυσης της συμμετοχής των πολιτών στο ευρωπαϊκό εγχείρημα, με μέτρα, όπως η απευθείας εκλογή του Προέδρου του Συμβουλίου ή ευρωπαϊκά δημοψηφίσματα. Αναφερόμενος δε στο ελληνικό δημοψήφισμα που πρότεινε ο ίδιος όταν ακόμη ήταν Πρωθυπουργός, σημείωσε ότι δεν περίμενε βεβαίως να τον στηρίξουν οι αγορές, αλλά οι ευρωπαίοι ηγέτες, οι οποίοι, όμως, δεν το έκαναν. Αναφερόμενος στην Ευρώπη ως «εγχείρημα ειρήνης», ο κ. Παπανδρέου επισήμανε ότι στο νέο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, η Ευρώπη πρέπει να γίνει εγχείρημα ενδυνάμωσης του ρόλου των κοινωνιών και δύναμη εξανθρωπισμού της παγκοσμιοποίησης και ανέδειξε την ανάγκη μεγαλύτερου ελέγχου επί του οικονομικού συστήματος διεθνώς. Έφερε μάλιστα το παράδειγμα των Ελλήνων φοροφυγάδων, υπογραμμίζοντας ότι πρέπει οπωσδήποτε να αντιμετωπιστεί το ζήτημα της φοροδιαφυγής παγκοσμίως, ενώ σχετικώς με τους δρόμους που θα έπρεπε να αναζητήσει η Ευρώπη, έκανε λόγο για την επένδυση στην παιδεία και την κατάρτιση, με προγράμματα τύπου «Erasmus», προκειμένου να αντιμετωπιστεί η ανεργία. Υπογράμμισε δε ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ήδη πραγματοποιηθεί η αμοιβαιοποίηση των κινδύνων, είναι καιρός λοιπόν, όπως είπε, να αποκτήσουμε και αμοιβαιοποίηση των δυνάμεων. Σε συζήτηση, που συμμετείχε χθες ο πρώην Πρωθυπουργός μαζί με τον πρώην Καγκελάριο της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ και διευθυντικά στελέχη των μεγαλύτερων εφημερίδων της Ευρώπης, ο κ. Παπανδρέου αναφέρθηκε στα στοιχεία ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ, τονίζοντας ότι η χώρα εισήλθε ως ίση ανάμεσα σε ισότιμους εταίρους και αναφέρθηκε στην δημοσιονομική απογραφή του 2004, με την οποία, όπως είπε, «η τότε κυβέρνηση άλλαξε τους κανόνες καταγραφής των αμυντικών δαπανών». Ο κ. Σρέντερ από την πλευρά του δήλωσε ότι πριν από την ένταξη της Ελλάδας, η Κομισόν είχε δώσει την έγκρισή της και δεν υπήρχε λόγος να αμφισβητηθούν τα στοιχεία της. Αναφερόμενος στην πρόταση του κ. Παπανδρέου για διεξαγωγή δημοψηφίσματος στην Ελλάδα, ο πρώην Καγκελάριος έκανε λόγο για «μεγάλο λάθος στην συμπεριφορά της Ευρώπης στις Κάννες» και χαρακτήρισε «πολύ σημαντικές» τις προσπάθειες της Ελλάδας, επισημαίνοντας ότι πολύ δύσκολα θα μπορούσε κάτι ανάλογο να επιτευχθεί σε οποιαδήποτε δημοκρατική χώρα. Εάν αυτό είχε συμβεί στην Γερμανία, καμία γερμανική κυβέρνηση δεν θα το είχε κατορθώσει. Και το λέω αυτό εγώ που εισηγήθηκα τις μεταρρυθμίσεις το 2003», πρόσθεσε. ΛΟΓΟΠΛΟΚΟΣ

Tους τρέφει το μίσος κατά των Παπανδρέου...

Tους τρέφει το μίσος κατά των Παπανδρέου...

Ο μπαμπάς, πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ -και του ΠΑΟ- εισαγγελέας του Ανδρέα Παπανδρέου. Η κόρη ονειρεύεται "γουνάκια" , για τον Γιώργο... 

Στην αρχή την είδαμε με συμπάθεια. Αλλά, το κορίτσι έχει πια ξεφύγει. Το λένε ακόμη και οι φίλοι της. Εριστική, επίμονη μέχρι αυθάδειας, ισχυρογνώμων, εκνευρίζει τους συνομιλητές της. Και, ίσως χωρίς να το αντιλαμβάνεται, το ακροατήριό της.
Η πρότασή της -που απορρίφθηκε κατά πλειοψηφία- να κληθεί ο Γιώργος Παπανδρέου στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας στη Βουλή, ξύπνησε τις μνήμες του Ειδικού Δικαστηρίου το βρώμικο '89.
Τότε που ο πατέρας της, Νίκος Κωνσταντόπουλος ήταν εισαγγελέας - κατήγορος του Ανδρέα Παπανδρέου. Σ' ένα δικαστήριο που όλοι πια σήμερα γνωρίζουμε κάτω από ποιες συνθήκες -και σκοπιμότητες- συνεστήθη, με πρόεδρο τον κολλητό του Μητσοτάκη, Βασίλειο Κόκκινο...

ΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕ 

ΤΗ ΛΙΣΤΑ ΛΑΓΚΑΡΝΤ;

Η δημοσίευση της φερόμενης - απο τον εκδότη του περιοδικού Hot Doc, Κώστα Βαξεβάνη - ώς Λίστας Λαγκάρντ, προκαλεί αυτή τη στιγμή μια πολύ ενδιαφέρουσα "περιπλοκή" στο πολιτικό γίγνεσθαι της Ελλάδας. Μια περιπλοκή που γεννά πολλά ερωτηματικά σχετικά αφενός με τις συνθήκες της δημοσίευσης, δηλαδή του ποιά είναι η πηγή της λίστας, άρα του πόσο αξιόπιστη είναι η πηγή και αφετέρου με τους λόγους για τους οποίους η πηγή του κ. Βαξεβάνη του έδωσε τη λίστα προς δημοσίευση, λίγες μέρες πριν πάει στη Βουλή και ενώ ήδη ερευνάται απο την Δικαιοσύνη, τον ΣΔΟΕ και την Επιτροπή θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής.

 Καταρχήν, να ξεκαθαρίσουμε ένα καίριο σημείο: Η δημοσίευση της λίστας είναι αυτονόητο καθήκον κάθε δημοσιογράφου εφόσον δέχτηκε να την παραλάβει απο την πηγή του. Όπως αυτονόητο καθήκον είναι πρίν την δημοσιεύσει να ελέγξει την εγκυρότητα της η οποία μπορεί να ελεγχθεί μόνο μέσω του ελέγχου της εγκυρότητας και της αξιοπιστίας αυτού που του την έδωσε, δηλαδή της πηγής.

 Το πράγμα μοιάζει περίπλοκο, αλλά δεν είναι. Τέτοιου είδους ρεπορτάζ, δεν βρίσκονται. Δίνονται. Δηλαδή ο κ. Βαξεβάνης, δεν βρήκε τη λίστα κάπου παραπεταμένη, του την έδωσε κάποιος (η πηγή που λέμε στη δημοσιογραφία). Ο δημοσιογράφος λοιπόν που δέχεται να παραλάβει μια τέτοια λίστα, οφείλει να γνωρίζει πολύ καλά την πηγή του. Η πηγή δεν μπορεί να είναι ανώνυμη, δηλαδή η λίστα δεν μπορεί να έλθει σε φάκελο ώς ανώνυμη επιστολή. Αν αυτό συμβεί, απλώς η λίστα δεν δημοσιεύεται διότι δεν μπορεί να ελεγχθεί η αξιοπιστία της.

 Θεωρούμε λοιπόν αυτονόητο οτι ο έμπειρος δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης γνώριζε προσωπικά πολύ καλά αυτόν που του έφερε τη λίστα και γνώριζε επίσης οτι αυτός ήταν αξιόπιστος και οτι η λίστα ήταν γνήσια. Εφόσον λοιπόν τα γνώριζε και εμπιστευόταν την πηγή του και θεωρούσε τη λίστα αυθεντική, ορθώς την δημοσίευσε. Δεν είναι δουλειά του δημοσιογράφου να διακρατεί πληροφορίες για δική του χρήση, δουλειά του είναι να τις δημοσιεύει.

 Το δεύτερο που πρέπει εδώ να υπογραμμίσουμε είναι οτι όποια και αν είναι η πηγή του, ο κ. Βαξεβάνης πολύ καλά κάνει και δεν την κατονομάζει. Και αυτή είναι βασική αρχή της δημοσιογραφίας, δηλαδή η προστασία των πηγών. Ο κ. Βαξεβάνης θα κρίνει ο ίδιος αν και υπο ποιές συνθήκες και για ποιό λόγο θα αποκαλύψει την πηγή του. 
Ουσιαστικά την ευθύνη της δημοσίευσης της λίστας, δεν την έχει η πηγή, αλλά ο δημοσιογράφος. Η δε πηγή μπορεί να προσποιηθεί οτι ούτε γνωρίζει τον δημοσιογράφο, ούτε του έδωσε ποτέ τίποτα, αν έλθει εκείνη η ώρα. Συνεπώς την ευθύνη ολόκληρη, την πήρε μόνος του ο κ. Βαξεβάνης. Δηλαδή ο κ. Βαξεβάνης ώς εκδότης του περιοδικού πήρε την ευθύνη και της επεξεργασίας της λίστας, αφού έκοψε τα ποσά. Πήρε επίσης την ευθύνη και της επεξεργασίας που έκανε, ίσως, η πηγή του, η οποία μπορεί να πρόσθεσε ή να αφαίρεσε ονόματα ή ακόμη και να αλλοίωσε τα ποσά. Δεν γνωρίζουμε αν η πηγή του αλλοίωσε τη λίστα, αλλά ο κ. Βαξεβάνης πήρε και αυτή την ευθύνη θεωρώντας αξιόπιστη την πηγή του. Και αυτό είναι ένα πολύ κρίσιμο ζήτημα που αποτελεί ασφαλή ένδειξη για το μέγεθος της εμπιστοσύνης που είχε στην πηγή του ο κ. Βαξεβάνης. 
Απο εκεί και πέρα γεννιούνται άλλα ερωτήματα: Είχε ο κ. Βαξεβάνης και τα ποσά που αναφέρονται δίπλα στα ονόματα; και αν τα είχε γιατί δεν τα δημοσίευσε; 
Την απάντηση την δίνει ο ίδιος ο οποίος λέει οτι είχε τα ποσά αλλά ενσυνείδητα δεν τα δημοσίευσε. 
Για εμάς, αυτό που έχει σημασία και η μοναδική αξία αυτής της λίστας, είναι να οδηγήσει την εφορία σε εντοπισμό φοροφυγάδων ή ξεπλύματος χρήματος. Μόνο αυτές οι δυο πράξεις είναι παράνομες και όχι η διατήρηση λογαριασμού στην Ελβετία. Και αυτό δεν το ξέρουμε ακόμη. Ο ΣΔΟΕ (που δηλώνει οτι δεν έχει παραλάβει ποτέ τη λίστα παρά μόνο μια μικρή περίληψη της) πρέπει να ελέγξει τώρα αν αυτοί (και όσοι άλλοι υπάρχουν σε άλλες λίστες) είναι ένοχοι και να φροντίσει να επιβάλει τις ανάλογες ποινές. Εκεί αρχίζει και εκεί τελειώνει η αξία αυτής της λίστας και οποιασδήποτε άλλης. 
Μεγάλη πολιτική αξία και ενδεχομένως ποινική, έχει επίσης το γιατί απέκρυπταν και αποκρύπτουν τη λίστα όσοι είχαν την "τύχη" να φτάσει στα χέρια τους. 
Βεβαίως στη χώρα του θεάματος και της θεωρίας συνωμοσίας, όποιος εμφανίζεται σε οποιαδήποτε λίστα είναι a priori ένοχος, τουλάχιστον για τα Media και την Κοινή Γνώμη. Επι της ουσίας, ουδείς είναι ένοχος για τίποτα μέχρις ότου αποδειχθεί οτι είναι πράγματι ένοχος. Θεωρούμε δηλαδή αυθαιρέτως, οτι ο Νίκος Παπανδρέου που αναφέρεται στη λίστα είναι ο συγκεκριμένος Νίκος Παπανδρέου ο αδελφός του πρώην πρωθυπουργού. Μπορεί να είναι μπορεί και να μην είναι και ο ίδιος λέει οτι δεν είναι. 
Απο εκεί και πέρα, δεν μπορούμε να κρίνουμε την εντολή του εισαγγελέα για σύλληψη του εκδότη του περιοδικού, ούτε την άποψη του οτι πρόκειται περί προσωπικών δεδομένων και απαγορεύεται η δημοσίευση τους. Δεν γνωρίζουμε και γι 'αυτό δεν μπορούμε και να κρίνουμε. Οι απόψεις διίστανται σχετικά με το αν η αναγραφή των ονομάτων και μόνο, χωρίς τα ποσά των χρημάτων, είναι ή δεν είναι αξιόποινη πράξη. 
Μπορούμε όμως και εμείς όπως και πολλοί άλλοι να αναρωτηθούμε γιατί τόση σπουδή για τη σύλληψη του Βαξεβάνη με τη διαδικασία του αυτόφωρου και γιατί τέτοια αδράνεια για τη σύλληψη τόσων και τόσων άλλων που έχουν δημοσιεύσει άλλες λίστες τις περισσότερες φορές μάλιστα αποδεδειγμένα πλαστές. Και ακόμη περισσότερο γιατί τόση καθυστέρηση στις έρευνες της Δικαιοσύνης σχετικά με την όλη υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ στην οποία εμπλέκονται εμφανώς και με πολύ μεγάλες ευθύνες πολιτικά πρόσωπα που την απέκρυπταν. 
Η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ δεν είναι μια απλή υπόθεση. Έχει ήδη απο την πρώτη αναφορά της, οσμή σκανδάλου. Αγοράστηκε παρναόμως απο τους Γάλλους, είναι προιόν υποκλοπής σύμφωνα με απόφαση των γαλλικών δικαστηρίων, χρησιμοποιήθηκε απο τις εφορίες της Γαλλίας και της Γερμανίας, ο υπάλληλος της τράπεζας που την πούλησε είναι φυλακή. Δυο υπουργοί Οικονομικών στην Ελλάδα είπαν οτι την έχασαν. Η ελληνική εφορία δεν την αξιοποίησε. Ο νέος υπουργός Οικονομικών αναγκάστηκε να την ξαναζητήσει απο την κυρί Λαγκάρντ. Τελικά δημοσιεύτηκε (χωρίς ποσά) απο έναν δημοσιογράφο ο οποίος την "βρήκε". Και αμέσως μόλις δημοσιεύτηκε, ο Εισαγγελέας έδωσε εντολή να συλληφθεί ο δημοσιογρλάφος με τη διαδικασία του αυτόφωρου- άρον άρον δηλαδή. 

Γιατί έγιναν όλα αυτά; Πρόκειται περί σκανδάλου συγκάλυψης, πρόκειται περί κολοσσιαίας (αλλά όχι ασυνήθιστης) ελληνικής επιπολαιότητας και ανοησίας; 
Και ποιές θα είναι οι επιπτώσεις αυτής της ιστορίας στο ήδη καταρρακωμένο ελληνικό πολιτικό σύστημα; 
Και ένα τελευταίο και πολύ κρίσιμο ερώτημα το οποίο κατά τη γνώμη μας συνδέεται με τις επιπτώσεις στο πολιτικό σύστημα: Ποιό είναι το κίνητρο της πηγής που έδωσε στον κ. Βαξεβάνη τη λίστα; Δεν θέλουμε να εικάσουμε ποιός είναι, αλλά πάντως δεν είναι η κυρά Κατίνα. Η πηγή του κ. Βαξεβάνη συμμετέχει ασφαλώς στις εξελίξεις και έχει στη διάθεση της απόρρητα δημόσια έγγραφα. Έχει επίσης λόγους να θέλει τη δημοσίευση της λίστας. Και δεν ξέρουμε (ούτε θα μάθουμε ποτέ) ποιοί είναι αυτοί οι λόγοι. Και αυτούς τους λόγους τους φοβόμαστε και όχι την δημοσίευση.

Γρηγόρης Νικολόπουλος

Παπανδρέου: αντικείμενο μιας ανυπόστατης σεναριολογίας η “λίστα Λαγκάρντ” 
Από το γραφείο του Γιώργου Α. Παπανδρέου εκδόθηκε η ακόλουθη ανακοίνωση: 

Πάγια θέση του Γιώργου Α. Παπανδρέου, την οποία υποστηρίζει με κάθε ευκαιρία στα Όργανα της ΕΕ, σε διεθνείς Οργανισμούς και εκδηλώσεις, αλλά και στις συναντήσεις που έχει με θεσμικούς παράγοντες σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι ότι, απαιτείται να ληφθούν άμεσα αποφάσεις για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και τον έλεγχο των φορολογικών παραδείσων, αφού εκτός των οικονομικών εγκλημάτων που διαπράττονται, οι πολίτες όχι μόνο στερούνται σημαντικών πόρων αλλά και καλούνται να καλύψουν το έλλειμμα στους προϋπολογισμούς. Και όπως επανειλημμένα έχει τονίσει, μεγάλη ευθύνη για το κενό δίκαιης ρύθμισης αυτού του κορυφαίου θέματος έχει και η ΕΕ, όπως και οι συμμετέχοντες στο G20

Η προσπάθεια ορισμένων, να καταστήσουν τη γνωστή σαν “λίστα Λαγκάρντ” αντικείμενο συναντήσεων του τότε Πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, με εκπροσώπους τραπεζών, θα μπορούσε να πει κανείς ότι στερείται σοβαρότητας, αν πίσω από αυτήν δεν υπήρχε μια επιχείρηση προκειμένου οι αυτονόητες δραστηριότητες ενός Πρωθυπουργού να καταστούν αντικείμενο μιας ανυπόστατης σεναριολογίας, με στόχο την επίτευξη πολιτικών εντυπώσεων και την μικροκομματική εκμετάλλευση.

Μοναδικό μέλημα του Γιώργου Παπανδρέου, ήταν και είναι η μάχη για τη σωτηρία και την αλλαγή της χώρας, σε αντίθεση με όσους σήμερα ασκούν απαράδεκτη κριτική και μάλιστα εκ του ασφαλούς.

 "Δεν ελπίζω τίποτα, 

δε φοβούμαι τίποτα, 

είμαι λέφτερος".

Σαν σήμερα πέθανε 

ο Νίκος Καζαντζάκης

Πενήντα πέντε χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος Έλληνας μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Νίκος Καζαντζάκης (26 Οκτωβρίου 1957).

Ο Νίκος Καζαντζάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης στις 18 Φεβρουαρίου του 1883. Ήταν γιος του εμπόρου γεωργικών προϊόντων και κρασιού Μιχάλη Καζαντζάκη και της Μαρίας και είχε δύο αδελφές.

Στο Ηράκλειο έβγαλε το γυμνάσιο και το 1902 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ξεκίνησε νομικές σπουδές. Εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα το 1906 δημοσιεύοντας το δοκίμιο «Η Αρρώστια του Αιώνος» και το πρώτο του μυθιστόρημα «Όφις και Kρίνο» σύμφωνα με τη Wikipedia. Τον επόμενο χρόνο ξεκίνησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι.

Το 1919 ο Ελευθέριος Βενιζέλος διόρισε τον Καζαντζάκη Γενικό Διευθυντή του Υπουργείου Περιθάλψεως με αποστολή τον επαναπατρισμό Ελλήνων από την περιοχή του Καυκάσου. Οι εμπειρίες που αποκόμισε αξιοποιήθηκαν αργότερα στο μυθιστόρημα του Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται. Τον επόμενο χρόνο, μετά την ήττα του κόμματος των Φιλελευθέρων, ο Καζαντζάκης αποχώρησε από το Υπουργείο Περιθάλψεως και πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια στην Ευρώπη.

Μετά την αποχώρηση των Γερμανών, δραστηριοποιήθηκε έντονα στην ελληνική πολιτική ζωή, αναλαμβάνοντας την προεδρία της Σοσιαλιστικής Εργατικής Κίνησης, ενώ διετέλεσε και υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου της κυβέρνησης του Σοφούλη από τις 26 Νοεμβρίου του 1945 έως τις 11 Ιανουαρίου του 1946. Παραιτήθηκε από το αξίωμά του μετά από την ένωση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Το Μάρτιο του 1945 προσπαθεί να πάρει μια θέση στην Ακαδημία της Αθήνας, αλλά αποτυγχάνει για δύο ψήφους. Τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου παντρεύεται την Ελένη Σαμίου, στον Άι - Γιώργη τον Καρύτση, με κουμπάρους τον Άγγελο και την Άννα Σικελιανού.

Tρεις φορές προτάθηκε ο Καζαντζάκης για το Βραβείο Νόμπελ. Την πρώτη απ' την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών, που τον έχει Πρόεδρο, έχοντας συνυποψήφιό του τον Άγγελο Σικελιανό. Επίσης δυο φορές προτάθηκε, το 1952 και 1953, απ' τη Νορβηγική Εταιρεία Λογοτεχνών, ποτέ όμως απ' την Ακαδημία της Αθήνας. Τον επόμενο χρόνο διορίστηκε στην UNESCO με αποστολή την προώθηση μεταφράσεων κλασικών λογοτεχνικών έργων, με απώτερο στόχο τη γεφύρωση των διαφορετικών πολιτισμών. Παραιτήθηκε τελικά το 1948, προκειμένου να αφοσιωθεί στο λογοτεχνικό του έργο. Για τον σκοπό αυτό εγκαταστάθηκε στην Αντίμπ της Γαλλίας, όπου τα επόμενα χρόνια ακολούθησε μία ιδιαίτερα παραγωγική περίοδος, κατά την οποία ολοκλήρωσε το μεγαλύτερο μέρος του πεζογραφικού του έργου.

Κατηγορήθηκε ως ιερόσυλος, με βάση αποσπάσματα από τον Kαπετάν Mιχάλη και το σύνολο του περιεχομένου του Τελευταίου Πειρασμού (1953), έργο το οποίο δεν είχε ακόμη κυκλοφορήσει στην Ελλάδα. Το 1954 η Ιερά Σύνοδος με έγγραφό της ζητούσε από την κυβέρνηση την απαγόρευση των βιβλίων του Νίκου Καζαντζάκη[4]. Ο ίδιος ο Καζαντζάκης, απαντώντας στις απειλές της εκκλησίας για τον αφορισμό του, έγραψε σε επιστολή του: «Μου δώσατε μια κατάρα, Άγιοι Πατέρες, σας δίνω μια ευχή: Σας εύχομαι να 'ναι η συνείδησή σας τόσο καθαρή όσο η δική μου και να 'στε τόσο ηθικοί και θρήσκοι όσο είμαι εγώ». Τελικά η Εκκλησία της Ελλάδος δεν τόλμησε να προχωρήσει στον αφορισμό του Νίκου Καζαντζάκη, καθώς ήταν αντίθετος σε κάτι τέτοιο ο οικουμενικός πατριάρχης Αθηναγόρας.

Ο «Ζορμπάς» του Καζαντζάκη, εκδόθηκε στο Παρίσι το 1947 και με την επανέκδοση του, το 1954, βραβεύτηκε, ως το καλύτερο ξένο βιβλίο της χρονιάς.

Το 1955, ο συγγραφέας μαζί με τον Κακριδή αυτοχρηματοδότησαν την έκδοση της μετάφρασης της Ιλιάδας, ενώ την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε τελικά στην Ελλάδα ο Τελευταίος Πειρασμός.

Τον επόμενο χρόνο, τιμήθηκε με το Βραβείο Ειρήνης στη Βιέννη, ένα βραβείο το οποίο προερχόταν από το σύνολο των τότε Σοσιαλιστικών χωρών. Καθώς μια από αυτές ήταν η Κίνα επιχείρησε δεύτερο ταξίδι εκεί τον Ιούνιο του 1957, προσκεκλημένος της κινεζικής κυβέρνησης.

Επέστρεψε με κλονισμένη την υγεία του προσβληθείς από λευχαιμία. Νοσηλεύτηκε στην Κοπεγχάγη της Δανίας και το Φράιμπουργκ της Γερμανίας, όπου τελικά κατέληξε στις 26 Οκτωβρίου του 1957 σε ηλικία 74 ετών.

Η σορός του μεταφέρθηκε στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Ελευσίνας. Η γυναίκα του Ελένη Καζαντζάκη ζήτησε από την Εκκλησία της Ελλάδος να τεθεί η σορός του σε λαϊκό προσκύνημα, επιθυμία την οποία ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Θεόκλητος απέρριψε. Τη σορό συνόδευσαν ο τότε υπουργός Παιδείας Αχιλλέας Γεροκωστόπουλος και ο ιερέας Σταύρος Καρπαθιωτάκης, ο οποίος αργότερα τιμωρήθηκε.

Στον τάφο του Νίκου Καζαντζάκη χαράχθηκε, όπως το θέλησε ο ίδιος, η επιγραφή: «Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος».

Το σύντομο καλοκαίρι της αξιοκρατίας 

Του Πασχου Μανδραβελη

Ένα από τα πολλά παράπονα για τη διαχείριση της κρίσης από την κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου είναι ότι άργησε πολύ η τοποθέτηση νέων διευθυντών στις εφορίες. Δίκαιο παράπονο, μιας και σ’ αυτόν τον τομέα η σχεδόν καλβινιστική λογική του πρώην πρωθυπουργού ήταν να φτιάξει μόνιμους θεσμούς αξιοκρατίας στο Δημόσιο, παρά το γεγονός ότι η κρίση πλησίαζε επικίνδυνα. Ετσι, τον Μάρτιο του 2010 (δύο μήνες πριν από το Μνημόνιο) ο τότε υπουργός Εσωτερικών κ. Γιάννης Ραγκούσης κατέθεσε τον νόμο 3839 που προέβλεπε: 1) μια επιτροπή ανώτατων δικαστικών που να επιλέξει τα μόνιμα κριτήρια για τις προαγωγές των δημοσίων υπαλλήλων, και 2) τη δημιουργία του πενταμελούς Ειδικού Συμβουλίου Επιλογής Προϊσταμένων (ΕΙΣΕΠ) το οποίο στελεχώνεται από τέσσερα μέλη του ΑΣΕΠ και ένα μέλος του Συνηγόρου του Πολίτη. Να σημειώσουμε ότι και οι δύο αυτοί φορείς είναι «καθαρές» ανεξάρτητες αρχές, που σημαίνει ότι εκ του Συντάγματος δεν υπόκεινται σε κυβερνητικό ή άλλο έλεγχο.

Όλα αυτά όμως ενέχουν ένα από τα βασικά μειονεκτήματα της δημοκρατίας, που είναι η χρονοτριβή. Γράφαμε και παλιότερα ότι ένα από τα βασικά ελαττώματα του πολιτεύματός μας είναι ότι απαιτεί χρόνο στη λήψη των αποφάσεων (επιτροπές, διαβούλευση, Βουλή κ.λπ.), ενώ οι αποφάσεις ενός απολυταρχικού ηγεμόνα ή ενός κομματικού κράτους δεν έχουν τέτοιες πολυτέλειες. Αναλαμβάνεις, διορίζεις, τέλειωσες.

Αυτό το μειονέκτημα ήρθε να διορθώσει μόλις ανέλαβε αντιπρόεδρος και υπουργός Οικονομικών ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος. Αφουγκραζόμενος τον προηγούμενο κλαυθμό των ΜΜΕ, ο «μέγας λαϊκός» και νυν αρχηγός του ΠΑΣΟΚ πέρασε τροπολογία σύμφωνα με την οποία «καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής η τοποθέτηση και η λήξη θητείας των προϊσταμένων των κατωτέρω οργανικών μονάδων, επιπέδου Τμήματος, Υποδιεύθυνσης και Διεύθυνσης του Υπουργείου Οικονομικών, διενεργείται με μόνη απόφαση του Υπουργού Οικονομικών».

«Με μόνη απόφαση του Υπουργού Οικονομικών» αποκτήσαμε ευελιξία, αλλά προκοπή δεν είδαμε. Προφανώς οι διευθυντές των φορολογικών υπηρεσιών που επέλεξε ο κ. Βενιζέλος (ΠΑΣΟΚ) δεν απέφεραν έσοδα και γι’ αυτό ο νυν υφυπουργός Οικονομικών κ. Μαυραγάνης (Ν.Δ.) κατέθεσε νέα τροπολογία, σύμφωνα με την οποία «λήγει η θητεία των προϊσταμένων οργανικών μονάδων... οι νέοι επικεφαλής του φοροεισπρακτικού και φοροελεγκτικού μηχανισμού θα τοποθετηθούν με απόφαση του (νέου) υπουργού Οικονομικών». Όπως ορθώς επισημαίνει σε μακροσκελή του ανακοίνωση ο κ. Ραγκούσης «έχουμε σε επίπεδο επιλογής προϊσταμένων της δημόσιας διοίκησης εποχές “πλατείας Κλαυθμώνος”. Κάθε κυβέρνηση διώχνει τους κομματικά μη αρεστούς για να προάγει τους “φίλους”. Ο κ. Βενιζέλος άνοιξε την κερκόπορτα και οι βουλευτές, τα κομματικά και τα συνδικαλιστικά στελέχη της Ν.Δ. θα στήσουν το επόμενο διάστημα τη δική τους πελατειακή πυραμίδα στον τόσο κρίσιμο και νευραλγικό χώρο της οικονομικής λειτουργίας της χώρας».

Φυσικά δεν γνωρίζουμε αν το ΕΙΣΕΠ θα έκανε καλύτερες επιλογές προϊσταμένων από τον κ. Βενιζέλο ή τον κ. Μαυραγάνη. Αυτό όμως που ξέρουμε σίγουρα είναι ότι το προηγούμενο σύστημα είχε αποτύχει. Ίσως γι’ αυτό γυρίσαμε πίσω. Ενα αποτυχημένο σύστημα μπορεί να είναι κερδοφόρο για κάποια υποσυστήματά του...

Πάγκαλος: «όλοι μαζί με τον Σαμαρά, διότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος" 

Γελίος ο Τσίπρας, 

γραφικός ο Καμμένος… 

Επίθεση φιλίας εξαπέλυσε ο Θεόδωρος Πάγκαλος στον Αντώνη Σαμαρά, μέσα από συνέντευξή του στην εφημερίδα "Καθημερινή". Παράλληλα, εκφράστηκε με υποτιμητικά σχόλια τόσο για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, όσο και για τον Π. Καμμένο. 

"Η μέχρι τώρα πορεία του πρωθυπουργού είναι έκπληξη. Διότι και για λόγους πολιτικής προέλευσης και με βάση τι είχε προηγηθεί πίστευα ότι θα δυσκολευθεί πολύ να διαμορφώσει ένα συναινετικό κλίμα των κομμάτων που τον στηρίζουν. Μέχρι στιγμής ωστόσο δημιουργεί ελάχιστες αφορμές για κριτική. Με βάση λοιπόν το έργο που βλέπω ως τώρα θα έλεγα «όλοι μαζί με τον Σαμαρά, διότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος". 
Ο πρώην αντιπρόεδρος και πρώην υπουργός τονίζει ότι είναι απαραίτητο να γίνουν ριζικές αλλαγές για να μην γίνει η χώρα το πειραματόζωο της Ευρώπης

"Εμείς δεν εφαρμόσαμε ποτέ όσα μας ζητήθηκαν γιατί είμαστε ανίκανοι και γιατί συνεχίζει να υπάρχει το φαυλοκρατικό πελατειακό κράτος. Μπορούμε να απολύσουμε μερικές δεκάδες χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους; Να κλείσουμε τους άχρηστους οργανισμούς; Να απελευθερώσουμε τα κλειστά επαγγέλματα αδιαφορώντας για τις πιέσεις των συντεχνιών;".
Σχετικά με το ΠΑΣΟΚ σημείωσε: "Τα πράγματα είναι σαφώς χειρότερα απ΄ό,τι στις εκλογές. Η επιρροή του είναι μικρότερη, τα στελέχη του έχουν χάσει το μπούσουλα, ενώ ακούω από παντού ότι πόρτες του κόμματος είναι κλειστές. Πρώτη φορά ζω στο ΠΑΣΟΚ το δόγμα «όποιος δεν είναι με τον αρχηγό μας, είναι εναντίον μας». Και γι' αυτό είμαι πολύ απαισιόδοξος".

Ο Θεόδωρος Πάγκαλος θεωρεί εσφαλμένους τους χειρισμούς του Γιώργου Παπακωνσταντίνου για την περιβόητη λίστα Λαγκάρντ ενώ τονίζει ότι ο ίδιος δεν είχε ενημερωθεί για την ύπαρξή της ούτε από τον Ευάγγελο Βενιζέλο:

"Ήταν ενέργεια εντελώς απαράδεκτη. Αν τον έβλεπα θα του έλεγα «ποιος είσαι εσύ για να επιλέξεις τα πρόσωπα και με τι κριτήρια εξαίρεσες κάποιους; Αν γνώριζα την ύπαρξη της λίστας Λαγκάρντ θα έκανα το αυτονόητο. Θα τους έδινα ένα αντίγραφο και θα τους έλεγα ότι «η ζωή δεν τα φέρνει πάντα όπως τα θέλετε», για να πετύχω την πιο επωφελή συμφωνία για την Ελλάδα. Ειλικρινά δεν έχω καταλάβει γιατί ακόμα και η πρόταση που μου έκαναν οι Ελβετοί δεν προχώρησε από την πλευρά μας. Και σημειώστε ότι ενημέρωσα τότε και τον κ. Βενιζέλο και τον Γ. Παπανδρέου, αλλά ουδέποτε έπραξαν κάτι ή έστω μου μίλησαν για την ύπαρξη της λίστας".

Τέλος, δεν παρέλειψε για άλλη μια φορά να εξαπολύσει σφοδρή επίθεση στον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα.

"Ο κ. Τσίπρας είναι συγκυριακό «προϊόν». Είναι γελοίο άτομο. Εκφράζει μια συμμαχία αναρχικών και νεοκομμουνιστών και μια μερίδα του εκλογικού σώματος η οποία είναι αγανακτισμένη γιατί έχει χάσει ένα μέρος από τα κεκτημένα της. Τέτοια κόμματα δεν μπορούν να μακροημερεύσουν, όπως και το αντίστοιχο του γραφικού κ. Καμμένου".

Από τον Βασίλη Μπόνιο
Ο μεγαλομηντιάρχης ζήτησε από τον διευθυντή της εφημερίδας του να αποχωρήσει από το γραφείο τη στιγμή που η γραμματέας τον συνέδεε με το Μέγαρο Μαξίμου. Από την άλλη άκρη του ακουστικού θα άκουγε τον στενό συνεργάτη του πρωθυπουργού να του λέει: 

-Όταν θα μπουν τα χρήματα της ανακεφαλαιοποίησης κανόνισα με τον δικό μου να πάρεις 25 εκατ. Θα είσαι ο πρώτος που θα εξυπηρετηθεί. Μάλιστα του τηλεφώνησε και ο Αντώνης με τον οποίο όπως ξέρεις είναι καλοί φίλοι και του ζήτησε να δώσει προτεραιότητα σε σένα...

Ο μυστικοσύμβουλος του Αντώνη Σαμαρά, είχε φέρει σε πέρας μια ακόμη «δύσκολη» αποστολή. Λίγο πριν είχε ζητήσει από τον δύστροπο μηντιάρχη να κρατήσει χαμηλά την διαγραφή του βουλευτή Σταυρογιάννη. Το περιστατικό είναι ένα από τα πολλά που αποδεικνύουν πως στην νοσηρή σχέση εξουσίας και μηντιαρχών δεν έχει αλλάξει τίποτε.

Η κυβέρνηση Σαμαρά και ο πρωθυπουργός προσωπικά είναι βουτηγμένος ως το λαιμό σ΄αυτό το πάρε δώσε τη στιγμή που πετσοκόβει 30 ευρώ από τις συντάξεις των αγροτών. Η αγωνία των μηντιαρχών δεν είναι άλλη από το να διασώσουν τα πολυδανεισμένα σαπάκια τους με νέα θαλασσοδάνεια από τις τράπεζες. Κι αυτό σε αγαστή συνεργασία με το Μαξίμου, το οποίο απαιτεί την απόλυτη σιωπή και συνεργασία στον ιερό σκοπό της ψήφισης των επώδυνων μέτρων του Μνημονίου.

Δεν υπάρχει μηντιάρχης του συστήματος-ακόμη και οι πιο «μικροί» νεόπλουτοι- που να μην περιμένει ως μάνα εξ ουρανού την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών για να υπογράψουν στη συνέχεια της δανειακές συμβάσεις των εκατομμυρίων ευρώ. Μια πρόχειρη εκτίμηση του ύψους των δανείων που έχουν ζητηθεί από τους μηντιάρχες τα προσδιορίζει στα 500 εκατ. Ευρώ.

Μισό δις για την σιωπή της διαπλοκής και την συμπόρευσή της με την συγκυβέρνηση της συμφοράς.

Είναι δε τόσο διάτρητο το σύστημα που ακόμη και μηντιάρχες που στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ περιμένουν κι αυτοί το θαλασσοδάνειο. Κομβικό ρόλο στο βρώμικο αυτό deal παίζει το περιβάλλον του πρωθυπουργού και ο ίδιος προσωπικά που έχει συναντήσει 2 φορές τουλάχιστο τον καθένα από «σεσημασμένους» μηντιάρχες.

Και δεν είναι μόνο τα δάνεια που περιμένουν ως μάνα εξ ουρανού οι συνήθεις εκβιαστές μηντιοκράτες, είναι και ο ύποπτος ρόλος που έπαιξαν στην διαμόρφωση του νέου Μνημονίου. Ήταν για παράδειγμα οι βαρόνοι των ΜΜΕ και συγκεκριμένος παράγοντας του χρηματοπιστωτικού συστήματος που κατάφεραν να περάσουν στην Τρόικα την απαίτησή τους για μείωση στο μισό των αποζημιώσεων και όλες εκείνες τις αλλαγές στα εργασιακά που φωτογραφίζουν τις χιλιάδες απολύσεις στο χώρο των ΜΜΕ και του χρηματοπιστωτκού συστήματος.

Η προπαγάνδα της σιωπής και της συμπόρευσης με τα μέτρα που απαιτεί το νέο Μνημόνιο πρόκειται να ακριβοπληρωθεί με θαλασσοδάνεια –χάρισμα από το Μαξίμου στους βαρυποινίτες στην συνείδηση του λαού μηντιάρχες. Δυστυχώς όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα το κομματικό τοπίο οι πολίτες δεν έχουν πολιτική διέξοδο και εναλλακτική λύση.

Η αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει κοτέτσι που λαλούν πολλοί κοκόροι με τον Τσίπρα να μην μπορεί να επιβληθεί στις φιλοδοξίες των ξεμωραμένων στελεχών του.

Για το ΚΚΕ που το οδήγησε σε απαξία η κολλημένη με την καρέκλα Παπαρήγα δεν γίνεται λόγος.

Το Μαξίμου λοιπόν μοιράζει το παιγνίδι με τους μηντιάρχες χωρίς να νιώθει την καυτή ανάσα του ελέγχου αλλά και της Δικαιοσύνης που θα έστελνε στο Κορυδαλλό τους πρωταγωνιστές αυτού του βρώμικου πάρε-δώσε.

Εκτός κι αν οι πολίτες αφυπνισθούν μπροστά στην κόλαση της ανέχειας και πετύχουν την παραδειγματική τιμωρία των ηθικών και φυσικών αυτουργών της εξαθλίωσής τους.

Δημοσιογράφοι… εισαγγελείς και γιατί «φυλάσσονται»;;; 

Κύριε Δένδια, ακόμη δεν απέσυρες τους αστυνομικούς από τη "φύλαξη" των δημοσιογράφων που υποδύονται τους εισαγγελείς της δημόσιας ζωής;;; Άκουσα τον πάλαι ποτέ φίλο Γιώργο Τράγκα (στο Kontra) να λέει ότι «έμαθα ότι ο δείκτης προστασίας [sic] που μου είχε δοθεί γιατί δεν είχαν συλληφθεί οι επίδοξοι δολοφόνοι μου, ήμουνα στους δέκα πρώτους στόχους του Δημόσιας Τάξης, χθες ήρθη κατά 50% ο δείκτης προστασίας μου. Και το λέω γιατί αν αύριο πάθω κάτι, φυσικά ο κ. Δένδιας και ο αρχηγός της αστυνομίας και ενδέχεται και το Μαξίμου, δεν ξέρω, να είναι υπεύθυνοι γιατί σκότωσαν τον Τράγκα ή του επιτέθηκαν. Η Ελληνική πολιτεία δεν συνέλαβε τους δολοφόνους μου, τους άφησε ελεύθερους γιατί;»... Αυτό είναι μια άποψη.

Όμως κανείς δεν έχει επιβάλει είτε στον Τράγκα είτε σε οποιονδήποτε άλλο δημοσιογράφο να μιλάει με τον τρόπο που μιλάει και να προκαλεί όχι, ας πούμε, κάποιους "επίδοξους δολοφόνους", αλλά το κοινό αίσθημα. Οι δημοσιογράφοι που τα τελευταία χρόνια είναι προβεβλημένοι από το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση, δημιούργησαν ένα "μύθο" γύρω από το όνομά τους, χρησιμοποιώντας τον δημόσιο λόγο κυριολεκτικά ως όργανο εκμαυλισμού προς άγραν... κοινού!

· Όσο πιο πολύ φωνάζεις, και λαϊκίζεις, τόσο περισσότερους ακροατές και τηλεθεατές προσελκύεις κι αυτό φυσικά έχει σχέση άμεση με τη διαφήμιση.

· Όσο πιο πολύ συνθηματολογείς και πιστεύεις ότι αυτό ανταποκρίνεται στη δυσαρέσκεια των πολλών από ανικανοποίητους πόθους ή επιδιώξεις, τόσο μιλάνε περισσότερο για σένα.

· Όσο πιο πολύ προκαλείς με τις απόψεις σου, τόσο περισσότερο τραβάς σαν τον μαγνήτη εκείνους που χαρακτηρίζονται από συνειδησιακή νωθρότητα.

· Όσο πιο πολύ κεντρίζεις τον εγωισμό του περιθωριακού, τόσο περισσότερο προσδοκάς την αντίδρασή του κ.λπ. κ.λπ.

Πώς φτάσαμε στο σημείο η πολιτεία να διαθέτει αστυνομικούς υπαλλήλους στην υπηρεσία κάποιων δημοσιογράφων;;;; Και μιλάμε για υπαλλήλους που τους πληρώνει ο ελληνικός λαός!! Κι αυτοί οι δημοσιογράφοι να απολαμβάνουν την ειδική μεταχείριση, την οποία φυσικά δεν έχει η γριούλα ή ο γεράκος συνταξιούχοι που τους κλέβουν τη μικρή σύνταξή τους, που τους δέρνουν ή τους φιμώνουν και τους σκοτώνουν πολλές φορές, κάποια κακοποιά στοιχεία...

Γιατί να "προστατεύεται" ο Χατζηνικολάου ή ο Τράγκας ή οποιοσδήποτε άλλος, τη στιγμή που ξέρουμε ότι δεν είναι τίποτε περισσότερο από επαγγελματίες που προσπαθούν να αυξήσουν τα εισοδήματά τους;;; Κανείς δεν τους διόρισε προστάτες ή εισαγγελείς!! Από μόνοι τους ανέλαβαν ρόλους που δεν τους ανήκουν. Και η ευαίσθητη πολιτεία έκανε ένα βήμα "κατανόησης" και τους παραχώρησε αστυνομικά όργανα για να τους... προστατεύουν!!! Από ποιους τάχα;

· Ποιοι είναι οι "επίδοξοι δολοφόνοι";

· Είναι κάποιοι αναρχικοί, κάποιοι περιθωριακοί, κάποιοι λαϊκοί αγωνιστές, κάποιοι που νιώθουν ότι οι "επώνυμοι" δημοσιογράφοι τους έφαγαν τις θέσεις;;;

Το μέγα λάθος της πολιτείας ήταν ακριβώς ότι "ευαισθητοποιήθηκε λανθασμένα. Κι αυτό εν πολλοίς οφειλόταν και οφείλεται στις σχέσεις πολιτικής και δημοσιογραφίας. Δεν χρειάζεται να τις αναπτύξει εδώ. Το θέμα έχει εξαντληθεί. Προσφάτως ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη είχε ανακοινώσει κάποια καινοφανή μέτρα και όλοι είπαμε ότι κάτι μπορεί ν' αλλάξει, και οι αστυνομικοί θα αποσυρθούν στις υπηρεσίες τους. Γελαστήκαμε! Από όσα είπε ο Τράγκας, αποδείχτηκε ότι απλώς περιορίστηκε kκατά το ήμισυ ο αριθμός των αστυνομικών που "προστατεύουν" κάποιους δημοσιογράφους, και δεν αποσύρθηκαν όλοι οι αστυνομικοί.

Κάποτε ένας ταξιτζής μου έλεγε ότι είχε δει να προστατεύουν το σπίτι του Χατζηνικολάου εκεί στην Πολιτεία ή στην Ερυθραία (δεν θυμάμαι που μένει) 3-4 αστυνομικοί, ενώ εγώ είχα δει να τον ακολουθούν και τη μέρα άλλοι αστυνομικοί.

· Για ποιο λόγο θα έπρεπε να φυλάσσεται ο Χατζηνικολάου;;
 Ποιος του ανέθεσε να κάνει τον "εισαγγελέα" στη ζωή μας;;;

· Είναι πολύ νωπό το περιστατικό με τον Μεϊμαράκη που το έκανε κατά το κοινώς λεγόμενο "γαργάρα", προσδοκώντας κάτι - δεν ξέρω τι ακριβώς, αλλά θα φανεί στην πορεία.

· Ο Χατζηνικολάου είναι ένας επιχειρηματίας και γιατί εγώ κι ο καθένας θα πρέπει να τον πληρώνουμε;;

· Ας βάλει όσους ιδιωτικούς αστυνομικούς θέλει να τον φυλάνε. Ας βάλει ένα λόχο ιδιωτικών αστυνομικών κι ας τους πληρώνει ο ίδιος...

Όσο, λοιπόν, θα συνεχίζεται αυτή η σχέση πολιτείας και κάποιων δημοσιογράφων, τόσο το πολιτικό τοπίο θα είναι θαμπό και θα επιτρέπει στους απλούς πολίτες να χαρακτηρίζουν απρεπώς τη μάζα των δημοσιογράφων εκείνων που τρέχουν κυριολεκτικά για το μεροκάματο, σε αντίθεση με τους δημοσιογράφους-εισαγγελείς που δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να μείνουν άνεργοι και να διακινούνται με περισσή ευκολία από το ένα (ραδιοφωνικό ή τηλεοπτικό) κανάλι στο άλλο!

Θα ήθελα να ξέρω αν "προστατεύονται" οι δημοσιογράφοι της τηλεόρασης, πέρα από αυτούς που προανέφερα, όπως οι Αυτιάς, Πρετεντέρης, Τσίμας, Ευαγγελάτος, Παπαδάκης, Τρέμη, οι διευθυντές των καναλιών κι άλλοι κι άλλοι που θέλουν να φροντίζουν για την ενημέρωσή μας και παλεύουν απεγνωσμένα καθημερινά να αναλύουν τα γεγονόταν και τις ειδήσεις (που τις περισσότερες φορές οι ίδιοι δημιουργούν), για να καταλάβουμε καλύτερα!!!

Και στο κάτω της γραφής, ας πάρουν κι ένα-δυο σκυλιά για να τους προστατεύουν, όπως έχω κι εγώ.

Στο σπίτι μου έχουν μπει τρεις (3) φορές κλέφτες και δεν με προστάτευσε κανένας αστυνομικός.

Γιατί λοιπόν να πληρώνω για τους άλλους;;;;

Νίκος Λαγκαδινός

Πάει… λάλησε και ο Σκανδαλίδης 
Στην Ιπποκράτους αρχίζει να συγκροτείται μια –μικρή προς το παρόν- τάση η οποία υποστηρίζει ότι το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αποχωρήσει από την κυβέρνηση διότι η φθορά που υφίσταται συμμετέχοντας θα το οδηγήσει σε περαιτέρω μείωση των ποσοστών του. 

Τα στελέχη που υποστηρίζουν αυτή την άποψη λένε ότι το ΠΑΣΟΚ, αν και θα αποχωρήσει (από την κυβέρνηση) θα πρέπει να στηρίζει, να δίνει ψήφο εμπιστοσύνης ώστε να μην οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές. 

Με δυο λόγια, μοιάζουν να επιθυμούν να πετύχουν το γνωστό «και η πίτα ολάκερη και ο σκύλος χορτάτος».

Στη χρονική στιγμή στην οποία βρισκόμαστε, είναι σαφές ότι το κόμμα που θα προκαλέσει εκλογές, θα… εξαερωθεί.

Επίσης είναι καθαρό ότι η ΔΗΜΑΡ δύσκολα θα μείνει να στηρίζει- μόνη- την κυβέρνηση, με το ΠΑΣΟΚ να το παίζει κάτι σαν κυβερνώσα αντιπολίτευση- που έλεγε και ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

Ένθερμος θιασώτης της άποψης το ΠΑΣΟΚ να αποχωρήσει συνεχίζοντας να στηρίζει την κυβέρνηση, εμφανίζεται ο Κώστας Σκανδαλίδης.

Εξ ου και ορισμένοι, χρησιμοποιούν και γι αυτόν μια φράση που προσφάτως έγινε της… μόδας στην Ιπποκράτους: «Πάει… λάλησε και ο Κώστας», λένε χαρακτηριστικά…

Ακόμη μία διεθνής αναγνώριση της προσπάθειας των κυβερνήσεων Παπανδρέου 



Μετά την πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ που κατατάσσει την Ελλάδα στην πρώτη θέση μεταξύ των χωρών του Οργανισμού σε ρυθμό εφαρμογής μεταρρυθμίσεων τη διετία 2009-2011, μετά τις αλλεπάλληλες δηλώσεις των Ευρωπαίων εταίρων που αναγνωρίζουν την τεράστια προσπάθεια που έγινε τα τελευταία 2,5 χρόνια μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες, τώρα η Παγκόσμια Τράπεζα σε έκθεσή της κατατάσσει την Ελλάδα μεταξύ των χωρών με τη μεγαλύτερη βελτίωση στη διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας – η Ελλάδα ανέβηκε 22 θέσεις σε ένα χρόνο χάρη στις ενέργειες που έγιναν όπως π.χ. η υπηρεσία μίας στάσης για την ίδρυση επιχείρησης.

Η κατάσταση φυσικά της χώρας δεν επιτρέπει κανένα πανηγυρισμό. Η Ελλάδα υποφέρει και σε όλους τους τομείς απομένουν να γίνουν πολλά ακόμη για να υπάρξει ανάκαμψη και έξοδος από την κρίση. Αλλά είναι εξίσου αλήθεια ότι τη διετία των κυβερνήσεων Παπανδρέου έγινε μια αρχή προς τη σωστή κατεύθυνση, σε όλους τους τομείς. Αν αυτή η αρχή είχε γίνει 5 χρόνια πριν, δεν θα χρειαζόμασταν Μνημόνια. Τώρα τα θετικά της διετίας πρέπει να πολλαπλασιαστούν, τα λάθη που έγιναν κάτω από ασφυκτική πίεση να διορθωθούν – και να μην υπάρξουν πισωγυρίσματα, να μην υπάρξει οπισθοδρόμηση. Ο δρόμος για την ανάκαμψη θα είναι μακρύς και δύσκολος. Αλλά τη διετία που προηγήθηκε μπήκαν οι βάσεις για κάτι καλύτερο, παρόλο που όλες σχεδόν οι πολιτικές δυνάμεις αντιδρούσαν λυσσαλέα σε κάθε προοδευτικό βήμα. Τώρα πολλοί προσυπογράφουν και υποστηρίζουν αυτά που έβριζαν – με πρώτη τη Ν.Δ.

Διεθνής διασυρμός Σαμαρά και …κολλητών του.!

Από το ΒΗΜΑ:

Εντυπωσιακά πολλοί φίλοι και γνωστοί του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά αποκτούν αυτόν τον καιρό επικερδείς θέσεις εργασίας – ακόμα και αν δεν φαίνεται να είναι πολύ κατάλληλοι γι’ αυτές, τονίζει το διεθνούς κύρους γερμανικό περιοδικό Der Spiegel.

Για παράδειγμα, πρόσφατα ο Σαμαράς διόρισε νέο πρόεδρο στον ΕΟΠΥΥ, που έχει χρέος άνω του ενός δισεκατομμυρίων ευρώ και πρέπει να μεταρρυθμιστεί. Νέος επικεφαλής όμως δεν θα είναι κάποιος με πείρα στον τομέα της υγείας. Αντί αυτού ο Σαμαράς έδωσε τη θέση σε έναν δικηγόρο και φίλο από το κόμμα του, τη Νέα Δημοκρατία.

Στην ηγεσία του ΣΔΟΕ διόρισε έναν έφορο από τη Μεσσηνία, την ιδιαίτερη πατρίδα του, ο οποίος δεν έχει υπηρεσιακή εμπειρία σε περιφερειακό επίπεδο, καθώς ήταν υπάλληλος της τοπικής αυτοδιοίκησης. Από το περιβάλλον του Σαμαρά προέρχεται και ο νέος διευθυντής του ΟΠΑΠ. Επιπλέον, ασυνήθιστες είναι οι ανακατατάξεις στην ΕΡΤ, όπου από την έναρξη της θητείας του Σαμαρά μέχρι τώρα περικόπτονται ή αναβάλλονται επιτυχημένες εκπομπές. Επιπλέον, πρόσφατα, η κόρη ενός πρώην νεοδημοκράτη υπουργού, φίλου του Σαμαρά, μπορεί να παρουσιάζει ενημερωτική εκπομπή. Δεν ξεχώρισε μεν μέχρι τώρα ως τηλεπαρουσιάστρια, αλλά κατέχει κομματική ταυτότητα της Νέας Δημοκρατίας.

Σχόλιο Παραπολιτικής: Επιβεβαιώνεται για ακόμα μια φορά ότι η Ελλάδα βρίσκεται στο μικροσκόπιο των διεθνών ΜΜΕ, την ώρα που τα ελληνικά ΜΜΕ κλείνουν τα μάτια σε τόσες και τόσες υποθέσεις διαφθοράς.

Υποθέτω κ. Πρωθυπουργέ ότι με τις επιλογές σας που οδηγούν σε τέτοια δημοσιεύματα ανακτάται η αξιοπιστία της χώρας;

Πέντε πράγματα που δεν 

πρέπει να δημοσιεύετε… 

Δεν είναι λίγοι οι χρήστες που κινδύνεψαν να χάσουν την ηρεμία τους, την δουλειά τους, το σπίτι τους, ακόμα και την ίδια τους την ζωή από δεδομένα που δημοσιεύτηκαν στο κοινωνικό δίκτυο. Αρκετές φορές όμως τα δεδομένα αυτά δεν διέρρευσαν από κάποιο κενό ασφαλείας, ούτε από κάποιον hacker.
Όσο περίεργο και αν ακούγεται, τα δημοσίευσαν οι ίδιοι οι χρήστες, πιστεύοντας λανθασμένα ότι θα τα έβλεπαν μόνο οι φίλοι τους.
Δείτε πέντε στοιχεία που δεν θα πρέπει ποτέ να δημοσιεύετε στα κοινωνικά δίκτυα ασχέτως με τις ρυθμίσεις ασφαλείας σας:

1) Την ημερομηνία γενεθλίων σας
Ξέρουμε όλοι πόσο ωραίο είναι το να διαβάζουμε δεκάδες ή εκατοντάδες ευχετήρια μηνύματα την ημέρα των γενεθλίων μας στο Facebook, έστω και μέσα από μια «ψυχρή» οθόνη.

Το πρόβλημα όμως είναι πως η ημερομηνία γενεθλίων είναι ένα από τα λίγα στοιχεία που χρειάζεται κάποιος προκειμένου να υποκλέψει τον κωδικό σας ή την ταυτότητα σας. Αν είναι εφικτό, μην καταχωρήσετε καθόλου την ημερομηνία ή τουλάχιστον παραλείψτε το έτος γέννησης. Οι πραγματικοί σας φίλοι ήδη θα το γνωρίζουν άλλωστε.

2) Την κατάσταση της σχέσης σας
Είτε είστε σε σχέση, είτε όχι, δεν είναι πάντα η καλύτερη ιδέα να το δημοσιεύετε. Ο λόγος δεν είναι τόσο η ίδια η κατάσταση της σχέσης σας, όσο η πιθανή αλλαγή της σε «Ελεύθερος/η». Κάτι τέτοιο μπορεί να δώσει το έναυσμα σε ενοχλητικούς χρήστες, ακόμα και επιτήδειους να σας βομβαρδίσουν με μηνύματα.


Τέτοιου είδους ενόχληση συνήθως μπορεί να αντιμετωπιστεί με block ή αναφορά του χρήστη, στην περίπτωση όμως που αυτός γνωρίζει αρκετά για εσάς τα πράγματα περιπλέκονται.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου stalker, «κυνηγοί» δηλαδή, έχουν φτάσει στα άκρα προκειμένου να πλησιάσουν χρήστες κοινωνικών δικτύων ακόμα και πρόσωπο με πρόσωπο.
Το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι να αγνοήσετε τελείως την κατάσταση σχέσης, ή ακόμα και να την έχετε μονίμως «σε σχέση» προκειμένου να αποτρέψετε κάθε είδους ενόχληση.

3) Την τοποθεσία σας
Πολλοί χρήστες του Facebook χρησιμοποιούν αρκετά συχνά την υπηρεσία geotagging του κοινωνικού δικτύου προκειμένου να δημοσιεύσουν την τοποθεσία τους στα status και τα μηνύματα τους, τις φωτογραφίες τους και βέβαια μέσω των check-in. Κάποιοι μάλιστα το κάνουν συνέχεια.
Το πρόβλημα εδώ είναι πως αποδέκτης των πληροφοριών αυτών δεν είναι μόνο οι φίλοι σας, αλλά ενδεχομένως και επιτήδειοι, οι οποίοι δεν πρόκειται να ζηλέψουν. Γνωρίζοντας την τοποθεσία σας και πιθανώς το για πόσο χρόνο θα βρίσκεστε εκεί και πόσο θα σας πάρει να επιστρέψετε, υπάρχει πιθανότητα κάποιοι να εκμεταλλευτούν την κατάσταση. Αρκετές φορές στο παρελθόν χρήστες οι οποίοι δημοσίευαν συνέχεια από τις διακοπές τους έπεσαν θύμα διαρρήξεων.

Αντί να «ανεβάζετε» φωτογραφίες από το κινητό σας και να λέτε σε όλο το Facebook πόσο ωραία περνάτε στις διακοπές σας, το ασφαλέστερο θα ήταν να χρησιμοποιήσετε γραπτά μηνύματα για το δεύτερο και να δημοσιεύσετε τις φωτογραφίες σας αφού γυρίσετε σπίτι.

4) Το γεγονός ότι είστε μόνοι στο σπίτι
Ιδίως για μικρά παιδιά, τα οποία έχουν την τάση να «διαφημίζουν» τέτοιου είδους γεγονότα στους φίλους στους (και ταυτόχρονα σε όλο το Facebook) μια τέτοια τακτική μπορεί να αποβεί επικίνδυνη. Οι λόγοι είναι προφανείς και πάνω κάτω οι ίδιοι με τα δυο προηγούμενα στοιχεία.
Το συγκεκριμένο θέμα μάλιστα ένας από τους κυριότερους λόγους που θα πρέπει οι γονείς να ελέγχουν προληπτικά τις αναρτήσεις των παιδιών τους στο διαδίκτυο, αλλά και να φροντίσουν να τα ενημερώσουν για τους πιθανούς κινδύνους.

Το ίδιο βέβαια μπορεί να ισχύει και για εφήβους ή ακόμα και για ενήλικες. Όπως πάντα, ειδοποιήστε τους φίλους σας μέσω τηλεφώνου ή γραπτού μηνύματος, όχι μέσω του Facebook.

5) Φωτογραφίες και ονόματα παιδιών, συγγενών και φίλων
H συντριπτική πλειοψηφία των γονέων δημοσιεύει στα κοινωνικά δίκτυα φωτογραφίες των παιδιών τους μαζί με το όνομα και την ημερομηνία γέννησης. Πολλές φορές μάλιστα αυτό γίνεται προτού καλά καλά γυρίσουν από το μαιευτήριο. Ταυτόχρονα δημοσιεύουν φωτογραφίες συγγενών και φίλων κάνοντας «tag» τα ονόματα τους χωρίς προηγουμένως να λάβουν την συγκατάθεση τους.

Αυτό μπορεί να προξενήσει δυο ειδών προβλήματα. Αρχικά, χρησιμοποιώντας αυτά τα στοιχεία, ακόμα και αν πρόκειται απλά για ένα όνομα, οι stackers μπορούν πιο εύκολα να πλησιάσουν εσάς ή ακόμα και τα παιδιά σας, προσποιούμενοι πως είναι γνωστοί κάποιων φίλων ή συγγενών.
Εκτός αυτού, τίθεται και το θέμα της χρήσης των φωτογραφιών αυτών αφού τα άτομα που εμφανίζονται μπορεί να μην θέλουν να δημοσιευτούν στο διαδίκτυο, ειδικά αν οι φωτογραφίες περιλαμβάνουν το όνομα τους.

Για αυτόν ακριβώς το λόγο αποφεύγετε να δημοσιεύετε . Σε περίπτωση που θέλετε μπορείτε να πάρετε την άδεια των συγγενών ή φίλων σας για την δημοσίευση, χωρίς βέβαια να τους κάνετε «tag» με το όνομα τους.
Σε γενικές γραμμές, οι αναβαθμισμένες υπηρεσίες ασφαλείας και απόρρητου του Facebook βέβαια μπορεί να σας δώσουν την δυνατότητα να μοιράζεστε όλα τα παραπάνω μόνο με αυτούς που θέλετε. Το θέμα όμως είναι πως δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζετε ποιος πραγματικά τα διαβάζει στον λογαριασμό τους.

Πέρα από την πιθανότητα κάποιος τρίτος να τα διαβάσει ενώ ο φίλος σας έχει το Facebook ανοιχτό στον υπολογιστή του, κάλλιστα θα μπορούσε το προφίλ του να έχει πέσει θύμα κλοπής ή hacking, με αποτέλεσμα οι πληροφορίες σας να πέσουν σε λάθος χέρια.
Ακόμα και με τις πιο αυστηρές ρυθμίσεις λοιπόν, η πιθανότητα κινδύνου από τέτοιου είδους δημοσιεύσεις είναι μεν μικρή, αλλά υπαρκτή.

Η πρώτες 10 γλώσσες στον κόσμο 

Ποιες είναι οι δέκα περισσότερο ομιλούμενες γλώσσες του κόσμου; Και όμως, όχι αυτές που φαντάζεστε. Τα αγγλικά καταλαμβάνουν μόλις την τέταρτη θέση στη λίστα πίσω από τα κινεζικά και τα ισπανικά και τα hindi. Από τη λίστα απουσιάζουν τα γαλλικά, παρόλο που χρησιμοποιούνται από πολλούς σαν δεύτερη γλώσσα.

10. Γερμανικά (118.000.000)

Ομιλούνται εκτός από τη Γερμανία, στην Αυστρία, την Ελβετία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και το Λιχτενστάιν σαν επίσημη γλώσσα αλλά και από γερμανικές μειονότητες σε άλλες γειτονικές χώρες.

9. Ιαπωνικά (123.000.000)

Οι περισσότεροι ομιλούντες την ιαπωνική είναι κάτοικοι Ιαπωνίας. Ωστόσο υπάρχουν αρκετοί Ιάπωνες στην Ν. Κορέα, τις ΗΠΑ και την Αυστραλία. Είναι επίσης επίσημη γλώσσα στα νησιά Παλάου.

8. Πορτογαλικά (220.000.000)

Αν και μικρή χώρα η Πορτογαλία, η γλώσσα της είναι ευρύτατα διαδεδομένη λόγω του αποικιακού της παρελθόντος. Τα πορτογαλικά είναι επίσημη γλώσσα της Βραζιλίας αλλά και σε χώρες της Αφρικής όπως η Αγκόλα, η Μοζαμβίκη, το Πράσινο Ακρωτήριο ή του Ινδικού όπως το Ανατολικό Τιμόρ.

7. Bengali (250.000.000)

Χρησιμοποιείται κυρίως στο Μπαγκλαντές αλλά και σε ορισμένες περιοχές της Ινδίας.

6. Ρωσικά (250.000.000)

Επίσημη γλώσσα, εκτός από τη Ρωσία, στις περισσότερες δημοκρατίες της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης. Μεγάλο πλήθος ρωσώφωνων ζουν στην Ουκρανία, το Καζακστάν και τη Λευκορωσία.

5. Αραβικά (440.000.000)

Με διάφορες παραλαγές χρησιμοποιείται σε όλες τις χώρες της Αραβικής χερσονήσου αλλά και στις χώρες του Μαγκρέμπ (Βόρεια Αφρική). Είναι επίσημη γλώσσα σε 26 χώρες περιλαμβανομένου του Ισραήλ.

4. Αγγλικά (450.000.000)

Είναι επίσημη γλώσσα σε όλες τις χώρες της Βρετανικής κοινοπολιτείας και η περισσότερο ομιλούμενη στον πλανήτη, αν υπολογίσουμε και όσους τη χρησιμοποιούν σα δεύτερη γλώσσα.

3. Hinti-Urdu (490.000.000)

Παρόλο που η Ινδία έχει πληθυσμό που ξεπερνά το ένα δισεκατομύριο, η παρουσία πολλών διαλέκτων οδηγεί την κύρια γλωσσα στη χρήση από λιγότερο από το μισό του πληθυσμού! Το ίδιο ισχύει και για το Πακιστάν. Η hinti είναι επίσημη γλώσσα στην Ινδία ενώ η urdu στο Πακιστάν. Ωστόσο είναι απόλυτα συγγενείς γλώσσες και μπορούμε να τις κατηγοριοποιήσουμε σα μία.

2. Ισπανικά (500.000.000)

Μια ακόμη γλώσσα που οφείλει τη διάδοσή της στο αποικιακό παρελθόν της Ισπανίας. Στο μεγαλύτερο μέρος της Νότιας και Κεντρικής Αμερικής τα Ισπανικά είναι επίσημη γλώσσα, ενώ ακόμη και στις ΗΠΑ σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού μιλά ισπανικά.

1. Κινεζικά (1.025.000.000)

Συγκεκριμένα η μανδαρίνικη διάλεκτος ( αναφέρονται σαν κινεζικά μόνο από τους μή ομιλούντες την κινεζική), καθώς στην Κίνα υπάρχουν πολλές διάλεκτοι με δέυτερη πιο γνωστή τα καντονέζικα.

Πέθανε ο μεγάλος καρδιοχειρουργός Παναγιώτης Σπύρου 

Σε ηλικία 76 ετών έφυγε από την ζωή ο διάσημος καρδιοχειρουργός και πρώην πρόεδρος του ΑΡΗ, Παναγιώτης Σπύρου.
Τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε σοβαρότατα προβλήματα υγείας καθώς έπασχε από εγκεφαλική ανεπάρκεια και είχε χάσει κάθε επαφή με το περιβάλλον.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει...

Επιμένει στο δημοψήφισμα

Αμετακίνητος εμφανίζεται ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου στην πρότασή του για διεξαγωγή δημοψηφίσματος, και την επανέλαβε στις επαφές του με στελέχη του ΔΝΤ στο Τόκιο. Παράλληλα, παίζοντας τον ρόλο «πρεσβευτή» της Ελλάδας έθεσε και το θέμα της επιμήκυνσης στον Γιούνκερ!

Συγκεκριμένα, ο κ. Παπανδρέου βρέθηκε στο Τόκιο όπου έλαβε μέρος στην συνεδρίαση της Συνόδου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Ο πρώην πρωθυπουργός, παρότι δεν έχει κάποιο θεσμικό ρόλο πλην του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, είχε προσκληθεί επίσημα από την τράπεζα Barclays και έλαβε μέρος κανονικά στη Σύνοδο.

Μάλιστα, όπως αναφέρει το ιαπωνικό πρακτορείο ειδήσεων, ο κ. Παπανδρέου επέμεινε ότι η απόφασή του να προτείνει δημοψήφισμα όταν ήταν πρωθυπουργός -μια απόφαση που εξόργισε τους ηγέτες όπως ο Νικολά Σαρκοζί και η Άνγκελα Μέρκελ- ήταν σωστή, παρότι ήταν η θρυαλλίδα που οδήγησε στην πτώση του. «Η ιδέα ενός δημοψηφίσματος δεν μπορεί να εγκαταλειφθεί» είπε χαρακτηριστικά ο πρώην πρωθυπουργός τονίζοντας ότι το δημοψήφισμα θα έδινε στους πολίτες την δυνατότητα να «νομιμοποιήσουν την ασκούμενη πολιτική». Στο ίδιο μήκος κύματος, ο κ. Παπανδρέου επέμεινε και στην ορθότητα της απόφασης της κυβέρνησής του να αναθεωρήσει το έλλειμμα του 2009 κατά εννέα ποσοστιαίες μονάδες. Όπως είπε, η απόφαση ήταν μονόδρομος διαφορετικά η χώρα θα έχανε και την τελευταία αξιοπιστία της.

Έθεσε και θέμα επιμήκυνσης

Παράλληλα, ο κ. Παπανδρέου συνάντησε και αξιωματούχους, όπως τον επικεφαλής οικονομολόγο του ΔΝΤ, Ολιβιέρ Μπλανσάρ. Το ενδιαφέρον είναι πως ο πρώην πρωθυπουργός, παρότι δεν εκπροσωπεί την ελληνική κυβέρνηση, έθεσε στον τελευταίο και το θέμα της επιμήκυνσης που ζητάει η Ελλάδα εξηγώντας τις θέσεις της χώρας! Το ίδιο θέμα έθεσε ο πρώην πρωθυπουργός και στον πρόεδρο του Eurogroup, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, με τον οποίο επίσης συναντήθηκε στο Τόκιο. Στον κ. Γιούνκερ, ο Γιώργος Παπανδρέου είπε ότι πρέπει να διαφυλαχθεί η κοινωνική συνοχή στην χώρα και ζήτησε να δοθεί περισσότερος χρόνος στην Ελλάδα. Πηγή: Ο Παπανδρέου επιμένει στο δημοψήφισμα και ζητά επιμήκυνση από ΔΝΤ και Εurogroup !

Το «κούρεμα» του 2010

και άλλα παραμύθια… 

Με αφορμή το βιβλίο του τέως εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ Παναγιώτη Ρουμελιώτη έχει ξεκινήσει μια ολόκληρη συζήτηση σχετικά με το αν έπρεπε ή αν μπορούσε η Ελλάδα να κάνει αναδιάρθρωση του χρέους της το 2010 πριν ή μαζί με το Μνημόνιο αντί για το 2012, όπως τελικά έγινε. Η συζήτηση αυτή δεν έχει ξεκινήσει αθώα και δε γίνεται τυχαία σήμερα. Όμως πέρα από όσους τη διακινούν για τους δικούς τους πολιτικούς σκοπούς, από την επιχειρηματολογία που διακινείται μπορούν να πειστούν ακόμα και καλόπιστοι. Χρειάζεται συνεπώς να εξηγήσει κανείς γιατί δεν μπορούσε τότε να γίνει αναδιάρθρωση του χρέους. Είναι ένα σημαντικό στοιχείο για την κατανόηση της τραγωδίας που ζει η χώρα μας, αλλά και όσων χρειάζεται να γίνουν. 

Η αναδιάρθρωση -το λεγόμενο «κούρεμα»- του χρέους μιας χώρας μπορεί να είναι μονομερής και μη συναινετική με τους δανειστές πράξη, ή συμφωνημένη, κοινή συναινέσει μαζί τους. Το μονομερές «κούρεμα» είναι η προσφιλής τακτική του «δεν πληρώνω», η ανακοίνωση δηλαδή από μια χώρα ότι από τα 100 που χρωστάει, θα πληρώσει μόνο τα 50, ή τα 20, ή καθόλου. 

Τι θα συνέβαινε αν η Ελλάδα έκανε μονομερή διαγραφή χρέους το 2010; Απάντηση: Με πρωτογενές έλλειμμα (δηλαδή εκτός τόκων) 24 δισ. ευρώ, θα έπρεπε να βρει αμέσως αυτά τα 24 δισ. ευρώ που της έλειπαν για να καλύψει τα έξοδά της και να πληρώσει μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές υπηρεσίες. Υπήρχε κάποιος να της τα δώσει, όταν έχει κηρύξει στάση πληρωμών; Φυσικά, απολύτως κανείς. Ποιος ιδιώτης θα δάνειζε σε μία χώρα που είχε μόλις ανακοινώσει ότι δεν θα πληρώσει όσα χρωστάει; Καμία χώρα δεν θα δάνειζε σε κάποιον που είχε κάνει μονομερή στάση πληρωμών. 

Τα προβλήματα όμως δεν σταματούν εδώ. Από τους μεγαλύτερους κατόχους ομολόγων ήταν (και είναι) οι ελληνικές τράπεζες. Με ένα μονομερές «κούρεμα» από τη μία μέρα στην άλλη θα έμεναν χωρίς επαρκή κεφάλαια και θα έπρεπε να σταματήσουν να λειτουργούν. Ποιος θα τις ανακεφαλαιοδοτούσε; Και τι θα συνέβαινε ακριβώς στην ελληνική οικονομία αν οι ελληνικές τράπεζες κατέρρεαν; 

«Ναι», λένε πολλοί. «Τότε όμως η Ελλάδα μπορούσε να απειλήσει τους εταίρους της με χρεοκοπία που θα τους δημιουργούσε προβλήματα -ειδικά στις ξένες τράπεζες. Και μπροστά στις απώλειες που θα είχαν οι ξένες τράπεζες, η Ευρώπη θα ενέδιδε και θα μπορούσε να κουρευτεί και το χρέος μας». Πόσο αφελής ή επικίνδυνα καιροσκοπική είναι αυτή η προσέγγιση... Η πραγματικότητα είναι ότι μέχρι τον Μάρτιο του 2010 η Ε.Ε. δεν ήθελε καν να συνδράμει την Ελλάδα με χρήματα, πόσο μάλλον να μπει σε μία αδιανόητη τότε διαδικασία αναδιάρθρωσης χρέους σε χώρα της Ευρωζώνης. 

Αλλά ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι ενέδιδε. Ποια ακριβώς διαφορά θα είχε σε σχέση με τη σημερινή κατάσταση; Θα ενέδιδε χωρίς όρους; Χωρίς Μνημόνιο; Δηλαδή θα χρηματοδοτούσε ασύστολα την Ελλάδα από τους κρατικούς προϋπολογισμούς των κρατών-μελών, χωρίς καμία διασφάλιση ότι θα πάρει τα χρήματά της πίσω; 

Και τι ακριβώς θα συνέβαινε αν μαθευόταν ότι η ελληνική κυβέρνηση ζητά αναδιάρθρωση χρέους το 2010; Ποια ξένη τράπεζα θα συνέχιζε να δανείζει σε ελληνική τράπεζα ή επιχείρηση; Ποιος καταθέτης σε ελληνική τράπεζα θα κρατούσε εδώ τα λεφτά του μπροστά το φάσμα μιας επίσημης χρεοκοπίας; Και ποιος «μάγκας διαπραγματευτής» θα έπαιρνε πάνω του το ρίσκο την επόμενη μέρα το πρωί να χρειαστεί να στείλει το στρατό να φυλάξει τις τράπεζες από έναν αλλόφρονα κόσμο που θα προσπαθούσε να σηκώσει τα λεφτά του; Ή, μήπως, θα έπρεπε -άλλη έξυπνη ιδέα αυτή- να ανακοινώσουμε ότι επιδιώκουμε διαγραφή χρέους την Παρασκευή το βράδυ και να κλείσουμε τις τράπεζες τη Δευτέρα για όσο χρειάζεται μέχρι να πειστούν οι Ευρωπαίοι; Μα πόση ελαφρότητα -ή ιδιοτέλεια- τέλος πάντων μπορεί να υπάρχει σε όσους κυκλοφορούν παρόμοιες ιδέες και λύσεις; 

Η αναδιάρθρωση του χρέους που έγινε το 2012 έγινε με τον μόνο τρόπο που μπορούν να γίνουν παρόμοια δραστικά γεγονότα χωρίς να καταρρεύσει η χώρα: οργανωμένα, συντεταγμένα και συναινετικά. Αυτό σημαίνει ότι οι επίσημοι δανειστές μας -οι άλλες χώρες - κάθονταν μαζί μας στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης απέναντι στις ιδιωτικές τράπεζες που κατείχαν ελληνικά ομόλογα. Σημαίνει ότι Ε.Ε., ΕΚΤ και ΔΝΤ είχαν ήδη δεσμευτεί πως θα συνεχίσουν να χρηματοδοτούν το ελληνικό δημόσιο και τις ελληνικές τράπεζες -άρα την οικονομία- και ότι θα τις αναχρηματοδοτήσουν για να καλύψουν τις απώλειες που θα είχαν από το «κούρεμα». Και το πιο σημαντικό: οι εταίροι μας ήταν δίπλα μας γιατί είχαν δει ένα πρωτογενές έλλειμμα των 24 δισ. ευρώ να συρρικνώνεται, με όλες τις θυσίες των Ελλήνων πολιτών, μέσα σε δύο χρόνια στα 4 δισ. Ήξεραν δηλαδή ότι αν γίνει κούρεμα «τα μαλλιά δεν θα ξαναφυτρώσουν». 

Οσοι σήμερα ισχυρίζονται πως η Ελλάδα θα μπορούσε να πετύχει αναδιάρθρωση του χρέους της το 2010 θέλουν να ξεχνούν ότι μέχρι το Απρίλιο του 2010 η Ε.Ε. δεν είχε καν δημιουργήσει Μηχανισμό Διάσωσης. Ότι αυτός δημιουργήθηκε με μεγάλη δική μας πίεση και με το πολιτικό κεφάλαιο του τότε πρωθυπουργού. Ότι μέχρι και ένα χρόνο μετά (όταν πλέον η αναδιάρθρωση ως μετάθεση υποχρεώσεων ή με κανονικό «κούρεμα» συζητούνταν ανοιχτά) η ΕΚΤ εξακολουθούσε να την αρνείται και να απειλεί ότι θα διακόψει τη χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών αν προχωρούσαμε σε αυτήν την κατεύθυνση. 

Το «κούρεμα» έγινε τελικά όταν ωρίμασαν οι συνθήκες και πείστηκαν οι εταίροι. Και μάλιστα έγινε σε δύο φάσεις: αρχικά ως μείωση της παρούσας αξίας των υποχρεώσεων και στη συνέχεια όταν φάνηκε πως ούτε αυτό θα ήταν αρκετό μετατράπηκε σε απομείωση και του ονομαστικού χρέους κατά σχεδόν 53%. Έγινε γιατί η κυβέρνηση το έβαλε στο τραπέζι και το προετοίμασε ...ανεπίσημα και διακριτικά στην αρχή, επίσημα στη συνέχεια. Έγινε πετυχημένα γιατί αφού είχε την ομπρέλα και τη χρηματοδότηση της Ευρώπης είχε περισσότερες θετικές πτυχές, αν και είναι άγνωστο πότε θα επιστρέψουμε στις αγορές (πάντως γρηγορότερα από την περίπτωση που το κάναμε μονομερώς). 

Τα πράγματα αυτά σε όσους έχουν στοιχειώδη κατανόηση των γεγονότων είναι απολύτως σαφή. Γι' αυτό και ουδείς -ούτε ο κ. Ρουμελιώτης στο βιβλίο του- ισχυρίζεται σοβαρά ότι η ελληνική κυβέρνηση μπορούσε τότε να κάνει αναδιάρθρωση του χρέους. Υπήρχε κάθετη διαφωνία των Ευρωπαίων. Και βέβαια ούτε το ΔΝΤ επιχειρηματολόγησε ή τοποθετήθηκε τότε επίσημα υπέρ, προσπαθώντας να πείσει την Ε.Ε. και την ΕΚΤ. 

Διότι προφανώς άλλο οι μεμονωμένες απόψεις κάποιων αναλυτών του ΔΝΤ (ή και πολλών εκτός ΔΝΤ που βιάζονταν να ενεργοποιηθούν τα CDS για να βγάλουν χρήματα....) και οι πιθανές αμφιβολίες του επικεφαλής του ΔΝΤ για την επιτυχία του προγράμματος χωρίς αναδιάρθρωση και άλλο η επίσημη ή έστω η ανεπίσημη διαπραγμάτευση μεταξύ τριών ισχυρών μερών. Εξάλλου οι δηλώσεις του τότε επικεφαλής του ΔΝΤ, αλλά και του εκπροσώπου της χώρας μας στο ΔΝΤ υπέρ του προγράμματος ήταν πολλές και ενθουσιώδεις. 

Εφόσον όλα αυτά είναι τόσο ξεκάθαρα, γιατί επιμένουν τόσοι πολλοί να διακινούν το σενάριο του «κουρέματος» το 2010, ακόμα και πριν από το Μνημόνιο; Η απάντηση βρίσκεται στο χρονικό σημείο όπου είναι σήμερα η κυβέρνηση και η χώρα. Στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα θα συμφωνηθεί και θα ψηφιστεί από τη Βουλή το πιο σκληρό από όλα τα μέχρι σήμερα πακέτα μέτρων για τον περιορισμό του ελλείμματος. Εδώ πλέον μιλάμε για μεγάλες μειώσεις σε ήδη μειωμένους μισθούς και συντάξεις και αυξήσεις φορολογίας πάνω σε ήδη αυξημένες φορολογικές υποχρεώσεις. 

Με την ψήφιση αυτού του πακέτου διαλύονται πλέον και οι τελευταίες αιτιάσεις περί «ικανών και έμπειρων διαπραγματευτών», σε αντίθεση με τους «άπειρους» που «δεν ήξεραν να διαπραγματευτούν». Και τελειώνουν φυσικά και οι ψευδαισθήσεις για τα περιθώρια μιας «πολιτικής διαπραγμάτευσης», που «η προηγούμενη κυβέρνηση ποτέ δεν έκανε» όπως μας λένε συχνά. Αποδεικνύεται δε περίτρανα ότι τα «ισοδύναμα μέτρα» των πολλών δισ. (περίπου 18 δισ. ευρώ δεν ήταν;) και τα …Ζάππεια (1, 2, 3...) ήταν απλώς φτηνός και ανεύθυνος λαϊκισμός για να κερδηθούν οι εκλογές, όταν πλέον κανείς δεν μπορούσε να ισχυρίζεται ότι δεν ήξερε. Ένα λαϊκισμός ίδιου επιπέδου και περιεχομένου με αυτόν που καταφεύγει η σημερινή αξιωματική (και μη) αντιπολίτευση. Έχει φτάσει η στιγμή της αλήθειας για όλους. Τα μέτρα αυτά είναι απαραίτητα για να επιζήσει η χώρα και να έχει ελπίδα ότι θα βγει από την κρίση. 

Η πραγματικότητα των αριθμών είναι δυστυχώς αμείλικτη, όπως φυσικά αμείλικτη και εξαιρετικά δυσάρεστη είναι και η πραγματικότητα που βιώνουν οι πολίτες. Δεν μπορούμε εύκολα να ξεπεράσουμε ούτε τους μεν (αριθμούς) ούτε την δε (πραγματικότητα). Πώς συνεχίζει να λειτουργεί μία κοινωνία όπου ένας στους δύο νέους είναι άνεργος; Αμείλικτες είναι όμως και οι επιπτώσεις των αδυναμιών του πολιτικού συστήματος να αναλάβει τις ευθύνες του κάνοντας σε βάθος μεταρρυθμίσεις που σπάνε αυγά στον δημόσιο τομέα αντί να βάζει μονίμως τις λάθος κόκκινες γραμμές. 

Μπροστά λοιπόν στο φάσμα των επώδυνων αλλά απολύτως αναγκαίων μέτρων για να μπορέσει η χώρα να βγει από την κρίση, υπάρχουν δύο πολιτικές επιλογές. Η μία είναι αυτή που κάνουν κάποιοι στην κυβέρνηση, αλλά και σε ένα μέρος του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Να πει δηλαδή «ναι, επώδυνα αλλά τι να κάνουμε; Αν οι προηγούμενοι είχαν χειριστεί αλλιώς τη διαπραγμάτευση, αν είχε γίνει ''κούρεμα'' το 2010», αν, αν αν...., τότε δεν θα χρειαζόντουσαν σήμερα άλλες θυσίες. Αυτός είναι και ο λόγος που, όλως τυχαίως σήμερα, έχουμε κατακλυσθεί από θεωρίες μαγικών λύσεων και από μετά Χριστόν προφήτες. 

Η άλλη επιλογή είναι η αλήθεια. Χωρίς φτιασιδώματα και εξωραϊσμούς. Η αλήθεια και η συναίνεση επιτέλους γύρω από αυτή. Η χώρα επί χρόνια ξόδευε πολλά περισσότερα από όσα είχε και δανειζόταν τη διαφορά. Με τα λεφτά αυτά έκανε εισαγωγές. Έφτασε σε πρωτοφανώς υψηλό διπλό έλλειμμα -δημοσιονομικό και εξωτερικό- και δεν έλεγε και την αλήθεια για την πραγματική κατάσταση. Όλα αυτά τελείωσαν το 2009. Οι αγορές κατάλαβαν την οικτρή κατάσταση και έπαψαν να μας δανείζουν. Οι μόνοι διατεθειμένοι να μας δανείσουν -οι Ευρωπαίοι εταίροι και το ΔΝΤ- το έκαναν διστακτικά, αλλά και με αίσθημα ευθύνης γύρω από την ανάγκη διάσωσης της Ευρωζώνης και τιμωρητικά στην αρχή, αλλά και με όλο και πιο ευνοϊκούς όρους στη συνέχεια, όταν είδαν ότι η χώρα είναι έτοιμη και η ίδια να αναλάβει τις ευθύνες της. 

Όμως όλα όσα κάνουμε τα τελευταία τρία χρόνια και χρειάζεται να συνεχίσουμε να κάνουμε δεν μπορεί να είναι απλώς με την επίκληση ότι «είναι αναγκαίο για να πάρουμε τα χρήματα». 

Η χώρα πρέπει να κάνει αυτά που χρειάζεται να γίνουν για την ίδια, όχι για τους δανειστές. Πότε επιτέλους τα πολιτικά κόμματα θα πουν καθαρά ότι το κράτος πρέπει να ξοδεύει λιγότερα από όσα έχει; Πότε θα πουν ότι οι μισθοί στο Δημόσιο δεν μπορεί να είναι μεγαλύτεροι από τον ιδιωτικό τομέα, ούτε να ισχύει το απυρόβλητο στο Δημόσιο όταν έχουμε 1 εκατ. ανέργους; Πότε θα πούμε ότι οι συντάξεις δεν μπορεί να είναι υψηλότερες από τις εισφορές; 

Μόνο όταν οι πολιτικοί μιλήσουν ανοιχτά για τα θέματα αυτά και πειστεί η κοινωνία, θα μπορέσουμε να περάσουμε σαν χώρα με αυτοπεποίθηση στην επόμενη φάση. Με αυτογνωσία. Και όχι ψάχνοντας για Ιφιγένειες και για βολικές εξηγήσεις που δεν υπάρχουν, επειδή απλώς δεν θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα. 

Γιώργος Παπακωνσταντίνου