ΕΚΛΟΓΕΣ...

Καλωσορίσατε

στην έρημο του

 πραγματικού !...

Ποιος «Τιτανικός»; Ενα σαπιοκάραβο ήταν (και παραμένει) η ελληνική οικονομία. «Εμπασε νερά», κινδύνευσε (και κινδυνεύει) με καταβύθιση όχι από τη σύγκρουση με το παγόβουνο της κρίσης αλλά μόνο και μόνο από τα απόνερά του. Από τότε μέχρι και πρότινος το παντελώς ανίκανο πολιτικό πλήρωμα επιμένει πως δεν φταίει το σαπιοκάραβο αλλά το... παγόβουνο. Οι ξένοι, το Μνημόνιο και οι διαχειριστές του.


Οπως συνηθίζεται στην Ελλάδα βγήκαν πάλι από τα ντουλάπια οι σκελετοί του εσωτερικού και εξωτερικού εχθρού. Οχι χωρίς υστεροβουλία και ιδιοτελείς σκοπιμότητες.


Οταν, άκων, ο Γ. Παπανδρέου υποχρεώθηκε στην υπογραφή του Μνημονίου υπό την εφιαλτική απειλή της χρεοκοπίας -άλλες είναι οι ευθύνες του- το σύνολο των κομμάτων είδε σε αυτή την επιλογή όχι την ευκαιρία του (ετεροχρονισμένου) εκσυγχρονισμού του κράτους αλλά την ευκαιρία της Μεγάλης Αρπαχτής. Τα κόμματα μετεξελίχθηκαν αίφνης σε εκκλησίες του ελέους για να «γιάνουν» τον πόνο τους παντοειδείς κατατρεγμένοι. Αλλοι στην Παναγιά την Παρηγορήτρα της Ν.Δ., άλλοι στη Γλυκοφιλούσα του ΣΥΡΙΖΑ, αργότερα στην Ελεούσα των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» και την Πατριδοκαπηλούσα της Χρυσής Αυγής.


Το «αντιμνημονιακό» μέτωπο έγινε η κολυμπήθρα του Σιλωάμ που έδινε άφεση αμαρτιών σε «ενεργητικούς» και «παθητικούς» αρχιτέκτονες του αδηφάγου κράτους, το οποίο χρησιμοποιήθηκε για δεκαετίες ολόκληρες ως εργαλείο προς άγραν κομματικής πελατείας. Και ας υπήρξε «τιμωρός» του κόσμου της εργασίας και της υγιούς επιχειρηματικότητας.


«Επιστροφή σε αυτό το κράτος» και σε ακόμα μεγαλύτερο, που είναι αδύνατο ωστόσο να υπάρξει λόγω άρνησης των αγορών να το συντηρούν, υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ κλείνοντας το μάτι στα «ορφανά» του κρατισμού. Αλλά διακινδυνεύοντας και τη διακοπή βοήθειας από την Ε.Ε. την οποία -πιεζόμενος- δεν αποκλείει.


Εχει, όμως, λέει ένα σχέδιο γι' αυτή, την περίπτωση. Αλλά είναι... μυστικό. Περίεργο. Ο διεθνισμός επέβαλε την κοινοποίησή του στους βασανισμένους της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, οσονούπω και της Ιταλίας...


Από τη μία λοιπόν ο Τσίπρας -άντε να τον δικαιολογήσεις με το «νεαρόν της ηλικίας» και τα φουσκωμένα πανιά του ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη η Νέα Δημοκρατία που πρέπει να πιστέψουμε πως είναι ειλικρινώς μεταμεληθείσα για τις προδευτερομνημονιακές της ακρότητες, στις οποίες συμπεριλαμβανόταν ακόμα και το «φλερτ» με έκνομες ενέργειες. Οταν αντί να πει καθαρά στους Ελληνες αυτό που θα ισχύει και αύριο -«κάτω από τις μπάρες, ρε»- έδειχνε απεριόριστη «κατανόηση» στην αγανάκτηση του κόσμου που πορευόταν με το διαλυτικό σλόγκαν "δεν πληρώνω", σηκώνοντας τις μπάρες στα διόδια των εθνικών οδών.


Ποιους να εμπιστευτείς; Αυτούς που ετεροκαθορίζουν την πολιτική τους ποντάροντας, απλώς, στο φόβο που προκαλεί ο «άγουρος» αντίπαλος και ευκαιριακά μεταμφιέζονται σε στυλοβάτες των διαρθρωτικών αλλαγών στο κράτος και την οικονομία ή την καλαμοϊππεύουσα το άτι της οργής Αριστερά που μας πάει κατευθείαν στο γκρεμό; Προσωπικά, θα εμπιστευόμουν το κόμμα του ανύπαρκτου μεταρρυθμισμού που θα καταστήσει υπαρκτό η πορεία των πραγμάτων. Διότι ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος η επόμενη μέρα είναι προκαθορισμένη. «Καλωσορίσατε στην έρημο του πραγματικού» όπως τιτλοφορεί ένα από τα βιβλία του και ο δημοφιλής στην εγχώρια και όχι μόνο Αριστερά Σλοβένος φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ.





Τριαντάφυλλος Δραβαλιάρης