ΜΙΑ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ

Πολιτικός αυτοσαρκασμός 

με Ονοματεπώνυμο…

ΤΟΥ ΔΡΑ ΓΙΑΝΝΗ ΒΑΣΙΛΑΚΑΚΟΥ*

Ακόμη και στα πιο άγρια όνειρά του, ο Ferdinard de Saussure [1857-1913] ιδρυτής της Νεότερης (Συγχρονικής) Γλωσσολογίας και πατέρας της σημειολογίας ή σημειωτικής, θα αδυνατούσε να φανταστεί ότι κάποιες γλώσσες, όπως η ελληνική, και συγκεκριμένα κάποια επώνυμα Ελλήνων πολιτικών, θα μπορούσαν να περιγράφουν, να αυτοσαρκάζουν και να αντανακλούν τόσο πιστά και πειστικά την εξωφρενική πολιτική πραγματικότητα. Ιδού μια πρώτη καταγραφή:

Πικραμμένος Παναγιώτης (πρωθυπουργός της υπηρεσιακής κυβέρνησης): Το ότι ορισμένοι δημοσιογράφοι επιμένουν να το γράφουν με ένα «μ» και όχι με δύο, όπως είναι το σωστό, επιβεβαιώνει τη σημειολογία των πολιτικών επωνύμων. Εξ ου και επιδίδοντας τα διαπιστευτήριά του στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, δεν άντεξε στον πειρασμό να αστειευθεί με το επώνυμό του. Ίσως επειδή, αν στις 18 Ιουνίου δεν σχηματισθεί κυβέρνηση, σίγουρα θα σερβιριστεί «πικρός καφές» της παρηγοριάς –για τον οποίο έκανε λόγο μπροστά στις κάμερες– σε όλους τους συμβαλλομένους (πολιτικούς και λαό). Τότε πραγματικά είναι που θα γελάσει ο κάθε πικραμένος...

Καμμένος Παναγιώτης (πολιτικός αρχηγός του νεοπαγούς κόμματος «Ανεξάρτητοι Έλληνες»): Το ότι και πάλι κάποιοι δημοσιογράφοι επιμένουν φετιχιστικά να το γράφουν με ένα και όχι με δύο «μ» επιβεβαιώνει τις σημειολογικές αναφορές των καιρών. Ίσως να υπαινίσσονται ότι, ως... κλωνοποιημένος Καρατζαφέρης, είναι ήδη από χέρι καμένος.
Βαρεμένος Γιώργος (βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας του ΣΥΡΙΖΑ): Αυτή τη φορά έχουμε μόνο ένα «μ» (που είναι το σωστό), καθόλου παράδοξο όμως αν το δείτε και... διπλό. (Σύμφωνα με το έγκυρο «Λεξικό» του πολύ Γ. Μπαμπινιώτη, «βαρεμένος» μτφ σημαίνει: «αυτός που δεν έχει ψυχική ή διανοητική ισορροπία, που έχει πρόβλημα κοινωνικής συμπεριφοράς ή δείχνει παράλογη εμμονή σε κάτι• ΣΥΝ βλαμμένος, κολλημένος». Δεδομένου ότι η ελληνική δημοσιογραφία με την ελληνική πολιτική και την ελληνική ορθογραφία ήταν πάντα διαπλεκόμενες, και δεδομένου ότι ο κ. Μπαμπινιώτης (εκτός από τέως πρύτανης και τέως πρόεδρος του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού) υπήρξε και... τέως υπουργός Παιδείας, και δεδομένου –τέλος– ότι ο κ. Βαρεμένος αποτελεί μία από τις «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ, καθόλου περίεργο που το αποτέλεσμα της παραπάνω γλωσσικής εξίσωσης βγήκε «ΣΥΝ• βλαμμένος (με δύο «μ»)...

Μαγκούφης Χρήστος (τέως βουλευτής του ΠΑΣΟΚ): Και πάλι έχουμε να κάνουμε με «μ»• μόνο που αυτή τη φορά γράφεται πάντα με κεφαλαίο. Εκτός κι αν, συνειρμικά, θέλουμε να παραπέμψουμε στο πώς κατάντησε το «σάπιο», κατά τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο, κόμμα του τέως βουλευτή. Τότε, ετυμολογικά, η λέξη (με μικρό «μ») παραπέμπει –σύμφωνα με τα λεξικά– «σ’ αυτόν που ζει ολομόναχος... χωρίς κάποιον να ενδιαφέρεται και να φροντίζει γι’ αυτόν• κακομοίρης, καημένος». Είναι κρίμα που ο κ. Μαγκούφης δεν επανεκλέγη. Θα αποτελούσε το συμπληρωματικό κερασάκι στην τούρτα μιας, κατά τα άλλα, άρτιας ελληνικής κυβέρνησης...
Κοντούλη Ιωάννα (πρόεδρος των «Οικολόγων Πράσινων» και ουχί των «Οικολόγων Λιλά»): Αν ζούσε ο τέως πρόεδρος της Δημοκρατίας Κων/νος Καραμανλής (ο πρεσβύτερος) και συναντούσε την κυρία Κοντούλη, σίγουρα θα επαναλάμβανε εκείνο το αμίμητο που είχε πει στον γνωστό μουσικοσυνθέτη και πρώην υπουργό Πολιτισμού Θάνο Μικρούτσικο: «Shou εύχομ’ να διαπσεύshεις το επώνυμό σου...» Τουτέστιν, για όσους δεν καταλαβαίνουν την ιδιότυπη καραμανλική προφορά: «Σου εύχομαι να διαψεύσεις το επώνυμό σου...»

Κασιδιάρης Ηλίας (υποψήφιος «πατέρας του έθνους» με την «Χρυσή Αυγή»): Με μικρό «κ» και διπλό «σ» σημαίνει, «αυτός που πάσχει από κασσίδα [τριχόπτωση], ο φαλακρός». Ο τσαμπουκαλής εκπρόσωπος του ελληνικού Στρατού της Σωτηρίας ήρθε να ανατρέψει τα ειωθότα του γνωστού μας «στου κασσίδη το κεφάλι μαθαίνουν οι μπαρμπέρηδες». Αντ’ αυτού, προτίμησε να... πειραματιστεί και να «μάθει» ο ίδιος στο κεφάλι της ευειδούς και πληθωρικής βουλευτού του ΚΚΕ Λιάνας Κανέλλη, καθώς η τελευταία τον αποκάλεσε «φασισταριό». Εξ ου και οι τριφασικές τηλεοπτικές και γλωσσικές ανατροπές ενός αφασιακού πολιτικού συστήματος...

Ολάντρεου (από τα ακρωνύμια των Ολάντ + Παπανδρέου): Είναι της μόδας, τελευταία, οι νεολογισμοί-λογοπαίγνια στα πολιτικά δρώμενα. Έτσι, ξεκινήσαμε από το «Σαμαρόπουλος», προχωρήσαμε με το «Μερκεζί» για να καταλήξουμε αισίως στο... «Ολάντρεου». Το οποίο φέρεται ότι πρωτολάνσαρε ο Αλέξης Τσίπρας, για να δηλώσει ότι ο νέος Γάλλος πρόεδρος δεν πρέπει να γίνει άλλος Γιώργος Παπανδρέου, ακολουθώντας την ίδια αποτυχημένη πολιτική του. Πρόκειται όμως για καθαρή λογοκλοπή, αφού τη λέξη (Ολάντρεου) δεν την πρωτολάνσαρε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ο Γάλλος ομόλογος σύντροφός του Ζαν-Λυκ Μελανσόν. Προφανώς, οι Έλληνες πολιτικοί δεν αρκούνται στα ξένα «δανεικά» αλλά ξανοίγονται θρασύτατα και σε... λογοκλοπές. Δώστου θάρρος του χωριάτη και θ’ ανέβει στο κρεβάτι...

Cheapras, ή Tsipras Alexis (ηγέτης του κόμματος ΣΥ[νονθύλευμα] ΡΙ[ζικών] Α[ντιθέσεων], πάσχων από μικρομεγαλισμό): Δεν ξέρουμε αν πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο Αλέξης, ή αν πίσω απ’ τον Αλέξη κρύβονται οι λέξεις, ή αν πίσω απ’ τον Αλέξη και τις λέξεις κρύβεται ο Αλέκος (Αλαβάνος). Γιατί η Αλέκα, πάντως, αποκλείεται να κρύβεται. Alex. Κάτι σαν μικρογραφία του... Alexander the Great. Το αντίπαλον δέος των Μέρκελ-Σόιμπλε, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ευρώ και του παγκόσμιου καπιταλισμού. Βασική πολιτική του: Εντός, εκτός (της Ευρωζώνης) κι επί τ’ αυτά (δηλαδή με Geuro – ελληνικό ευρώ ή δραχμή). Είναι κατά του δόγματος «Pacta sund servanda» («Οι συμφωνίες τηρούνται»). Θιασώτης της αρχής του Αμερικανού ποιητή Καρλ Σάντμπεργκ «Δεν ξέρω πού πάω, αλλά ήδη ξεκίνησα». Προγραμματικός οδικός χάρτης του: μια πορεία η οποία, όπως λέει ο συγγραφέας Αμβρόσιος Μπίερς, «οδηγεί από το πουθενά στο τίποτε». Η μεγάλη ειρωνεία: Ενώ αντιμάχεται τους Γερμανούς, ο ίδιος θυμίζει έντονα την περίπτωση του μεγάλου Γερμανού φιλοσόφου Χέγκελ. Όταν στα τέλη της ζωής του τού έλεγαν ότι οι απόψεις του δεν είχαν σχέση με την πραγματικότητα, εκείνος, απτόητος, απαντούσε: «Τότε, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα!...» Πολύ φοβάμαι ότι θα επιβεβαιώσει τη ρήση του βρετανού πολιτικού Τζέιμς Μπαλφούρ: «Πίστευα ότι ήταν ένας πολλά υποσχόμενος νέος, αλλά τελικά ήταν ένας νέος που υποσχόταν πολλά...»

Παπαρήγα Αλέκα (ηγέτις του ΚΚΕ): Απ’ το «εδώ παππάς, εκεί παππάς, πού είν’ ο παππάς», μας βγαίνει ξαφνικά ρήγας σπαθί! Έως τώρα τον πανευρωπαϊκό τίτλο της «Frau Nein» τον κατείχε η κ. Άνγκελα Μέρκελ. Φαίνεται όμως ότι, οσονούπω, τον παραδίδει στην Ελληνίδα ομόλογό της «Κυρία όχι σε όλα». Τελευταία, η γενική γραμματέας τονίζει, σε κάθε ευκαιρία, ότι το κόμμα της δεν είναι ούτε Αριστερά ούτε μια απ’ τις συνιστώσες της. Οι τελευταίες είναι τόσες πολλές, ενώ το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας μόνο ένα. Όπως και ο Αλλάχ, κατά τους Μουσουλμάνους... Έχει δίκιο. Με τόσες Αριστερές και «συνιστώσες» έχουν και οι ίδιοι χάσει τον μπούσουλα. Γι’ αυτό και, όπως λέει χαριτολογώντας ο αριστερός καθηγητής Εγκληματολογίας Γιάννης Πανούσης, «όταν σας λένε για Αριστερά, ρωτήστε τους: αριστερά μπαίνοντας ή αριστερά βγαίνοντας;...»
Πάγκαλος Θεόδωρος (ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, τέως πρόεδρος της κυβέρνησης Παπαδήμου και νυν... συγγραφέας): Άγνωστον αν θα μείνει στο εορτολόγιο της πολιτικής Ιστορίας ως άλλος «Ιωσήφ Πάγκαλος (δηλ. πάρα πολύ καλός). Θα μείνει, ωστόσο, στο πάνθεον των πολιτικών προσωπικοτήτων, κυρίως από τη φράση του «Όλοι μαζί τα φάγαμε», που προορίζεται ως τίτλος του επικείμενου βιβλίου του. Πρόσφατα τάραξε πάλι τα λιμνάζοντα ύδατα με το άρθρο του «Γραβάτας εγκώμιον» («Τα Νέα», 30.5.2012) όπου, μεταξύ άλλων, παρατηρεί σε στυλ Ροΐδη: «Κι έτσι φτάσαμε στην κατάσταση τη σημερινή που δεν ξέρω αν έχετε προσέξει. Όλοι χωρίς εξαίρεση οι άρρενες εκπρόσωποι κομμάτων σε όλα χωρίς εξαίρεση τα πάνελ της εποχής είναι ξεκούμπωτοι και καμιά γραβάτα δεν καλύπτει τους χυδαίους, μαλλιαρούς, ιδρωμένους, με σπυράκια, εν πάση περιπτώσει κάθε είδους σβέρκους και λαιμούς τους». Και ολοκληρώνει με το εξής γλαφυρό και κομψό σαβουά βιβρ: «Είναι τόσο μεγάλη η δίψα για τη νεωτερικότητα, είναι τόσο μεγάλο το μίσος για κάθε τι παλιό και καθιερωμένο, ώστε ακόμα και πρώην υπουργοί με δεκαετείς και βάλε θητείες, πέταξαν στον αέρα το ντεκολτέ τους για να μαζέψουν ψήφους. Φτου σας μπαγάσηδες Μαυρογιαλούροι! Φτου σας ψηφοθήρες και γλοιώδεις λαοπλάνοι!». Στο μεταξύ είχε προηγηθεί η δημοσίευση του προκλητικού διηγήματός του «Ο Ρας ήταν έλληνας» το οποίο πραγματεύεται μια... μπουρδελότσαρκα μιας ομάδας Ελλήνων ναυτικών στο Άμστερνταμ παραμονές Χριστουγέννων. Το διήγημα μπορεί να μην ήταν επιπέδου Παπαδιαμάντη, ήταν όμως καλό. Παρ’ όλα αυτά, οι ιστότοποι γέμισαν με τη φωτογραφία του όψιμου συγγραφέα, συνοδευόμενη απ’ την εξής λεζάντα, σε στίχους Γεωργίου Σουρή: «Ποιητής εκ του προχείρου, έχων την μορφήν του χοίρου!». Δεν ξέρω ποιος μπερδεύει τελικά τα... σώβρακα με τις γραβάτες. Πάντως αναρωτιέμαι αν θα τους διαψεύσει λογοτεχνικά...

Βενιζέλος Ευάγγελος (κρατούμε μόνο το «Ευάγγελος», καθότι το «Βενιζέλος» οφείλεται σε καθαρή σύμπτωση. Διάδοχος του ΓΑΠ και ηγέτης του κατά δήλωσίν του «σάπιου» ΠΑΣΟΚ): Κάποια συνθήματα για τις επικείμενες σωτήριες εκλογές τις 17 Ιουνίου θα μπορούσαν να είναι φερ’ ειπείν: «Όσο έχω τον Βαγγέλη, η ακρίβεια δεν με μέλει», ή «Αν ψηφίσουμε Βαγγέλη, θα χορτάσουμε κουνέλι», ή «Βοηθήστε το Βαγγέλη, μόνο εκεί υπάρχει μέλι...» (Σημ.: Όχι, οι ρίμες δεν ανήκουν σε εκκολαπτόμενους ποιητές της διασποράς, αλλά στον αείμνηστο Φρέντυ Γερμανό, δημοσιευμένες στο βιβλίο του «Περισσότερο σεξ... σε λίγο» (1983) και αναφέρεται σ’ έναν άλλο Βαγγέλη, άλλου κόμματος – τον αλήστου μνήμης Ευάγγελο Αβέρωφ! Οι καιροί αλλάζουν, οι Βαγγέληδες όμως παραμένουν πάντα ιδιοι, πάντα ανένδοτοι και πάντα επίκαιροι...). Τι σχέση μπορεί να έχει όμως ο ηγέτης του ΠΑΣΟΚ με το... σεξ; Τελευταία, δεν παύει να υπενθυμίζει σε όλους τους τόνους ότι «το ΠΑΣΟΚ δεν είναι, ούτε θα γίνει τσόντα κανενός»! Για «τσόντα» δεν ξέρω, πάντως για «σάντουιτς» μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ δεν το συζητώ. Έστω και χωρίς τη συμμετοχή μαστορισσών του είδους, όπως της Τζούλιας Αλεξανδράτου και Βάνας Μπάρμπα, αφού αμφότερες ανήκουν σε άλλα (απο)κόμματα και δεν μπήκαν στη Βουλή. Ερώτηση: Γιατί ο πρόεδρος Ευάγγελος επιμένει ότι το κόμμα του «δεν είναι τσόντα»; Απάντηση: Ίσως επειδή φοβάται μην ακούσει το γνωστό γιουχάισμα θαμώνων των κινηματογραφικών αιθουσών της δεκαετίας του ’60: «Φως χασάπη!...»

Κωλοτούμπας Γεώργιος (προσωνύμιο του Καρατζαφέρης): Πολιτικός ανήρ που αρέσκεται στις πολλές κωλοτούμπες (εξ ου και η προσωνυμία), καθώς και στο να πηδάει πολλά παλούκια με τα γνωστά επώδυνα αποτελέσματα... Θα τον θυμόμαστε πάντα να μπαινοβγαίνει στο Προεδρικό Μέγαρο κραδαίνων... εικόνες και εικονίτσες διαφόρων αγίων, να τσιτάρει αποφθέγματα αρχαίων, να πουλάει πνεύμα (τουτέστιν φύκια για μεταξωτές κορδέλες) και να συμβουλεύει τους πάντες. Πριν τις εκλογές επέμενε να συμβουλεύει τον ελληνικό λαό να ψηφίσει όχι με το συναίσθημα αλλά με τη λογική. Και ω του θαύματος! Αυτή τη φορά ο λαός τον άκουσε, αφήνοντάς τον εκτός Βουλής! Μαθαίνω ότι αν ούτε αυτή τη φορά δεν μπει στη Βουλή, θα ιδρύσει καινούργιο κόμμα – το ΟΦΑ («Όπου Φυσάει ο Άνεμος»). Μετά τις εκλογές θα παρηγοριέται με τους εξής στίχους του αγαπημένου του Αλεξανδρινού: «Δεν έχει πλοίο για σε δεν έχει οδό...» και «Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την / Αλεξάνδρεια που φεύγει...»

* Ο Δρ Γιάννης Βασιλακάκος είναι πανεπιστημιακός, διδάκτωρ νεοελληνικής φιλολογίας του Πανεπιστημίου Μελβούρνης, λογοτέχνης, βιογράφος, δοκιμιογράφος-κριτικός και μεταφραστής λογοτεχνίας. Έχουν εκδοθεί 20 βιβλία του (15 αυτοτελή και 5 μεταφρασμένα).