Τελικά, η δημαγωγία κέρδισε ή έχασε;

Οι όποιες (ηθικές, συνειδησιακές κ.λπ.) υποχρεώσεις... τέλειωσαν! Απολαμβάνω τον αέρα της ελευθερίας μου...  Όποιος νιώθει ελεύθερος, ας συνεχίζει να έρχεται στη γειτονιά. Και, προσέξτε, όποιος με νευριάζει, διαγράφεται (εννοώ από "φίλος") αυτοστιγμεί!  Μην παρεξηγηθούν οι κολλητοί μου που ό,τι κι αν λένε δεν τους αλλάζω με τίποτε στον κόσμο!  Ξέρουν αυτοί ποιοι είναι.  Τσακωνόμαστε, τρωγόμαστε, αλλά θα είμαστε φίλοι για πάντα... Υπάρχει τώρα ένα θέμα που με απασχόλησε τον τελευταίο καιρό, ιδιαίτερα κατά την προεκλογική περίοδο και με αφορμή τις μετακινήσεις ψηφοφόρων πολιτών από τον ένα κόμμα στο άλλο, κι αυτό έχει σχέση με το γεγονός ότι οι άνθρωποι στους καιρούς μας είναι περισσότερο πρόθυμοι να πιστεύουν παρά να δυσπιστούν!

Ωστόσο, θα έλεγα ότι η τραγική πείρα που έχει συγκομισθεί εδώ και π.χ. πενήντα χρόνια, θα παρακινούσε μάλλον προς τη δυσπιστία παρά προς την εμπιστοσύνη. Είμαι από τη μεριά των δύσπιστων, γιατί εκείνοι που δυσπιστούν και που αρνούνται να πιστέψουν και πάλι (σε οτιδήποτε) είναι διότι ΠΙΣΤΕΨΑΝ ΠΟΛΥ!  Είχαν δεθεί με το φανατισμό των ποντοπόρων που όργωναν παρθένες θάλασσες.  Για φανταστείτε, τι ευτυχία, τι απόλαυση, τι ευχαρίστηση, να οργώνεις άγνωστους κόσμους!!!  Αλλά έχω καταλάβει, δυστυχώς, ότι οι δύσπιστοι μένουν στο περιθώριο. Αν βλέπω ένα έργο τέχνης, του Ρενουάρ, ή του Γκύζη, και θέλω να εκτιμήσω την αξία του έργου αυτού, ποτέ δεν θα φέρω στο μυαλό μου την εντύπωση ή την κρίση κάποιου άλλου ούτε θα με απασχολήσει αν αρέσει σε λίγους ή πολλούς.

Θα σκεφτώ όλες τις παραμέτρους του έργου αυτού που με συγκινούν, εμένα προσωπικά, αξιοποιώντας τις γνώσεις μου, την εμπειρία μου, τις αισθητικές αξίες που έχω αποκτήσει, τις αναζητήσεις μου. Θέλω να πω ότι δεν θα με απασχολήσει αν το έργο αυτό αρέσει, όπως είπα, σε πολλούς, ή σε λίγους κ.λπ.  Είναι προφανές ότι αυτό μπορεί να έχει ισχύ και για ένα μουσικό έργο ή κινηματογραφικό ή θεατρικό.  Και για να δώσω μιαν ακόμη διάσταση, θα έλεγα ότι ισχύει και στο χώρο της πολιτικής.  Δεν είναι δυνατό ν' ακολουθήσω κάτι ή κάποιον επειδή "έχει ρεύμα"! Η δημαγωγία βρίσκει πολύ εύκολα πρόσφορο έδαφος στην πολιτική, όπως λόγου χάρη και στο θέατρο. 

Όταν μια θεατρική παράσταση έχει εισπρακτική επιτυχία, δεν σημαίνει αυτομάτως ότι έχουμε να κάνουμε με μια πράγματι καλή παράσταση, μ’ ένα συγκλονιστικό έργο, με τρομερές ερμηνείες κ.λπ.  Η εισπρακτική επιτυχία δεν είναι πάντα ασφαλές κριτήριο για να χαρακτηριστεί μια παράσταση καλλιτεχνικά καλή.  Δηλαδή, όποιος το επικαλείται αυτό δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να χρησιμοποιεί τη σοφιστική τέχνη. Αναφέρομαι στο θέατρο, διότι είναι μια τέχνη κατεξοχήν λαϊκή και ο απόλυτος χώρος της δημοκρατίας και φυσικά έχει άμεση συνάφεια με την πολιτική. Η δημαγωγία λοιπόν ήταν αυτή που ως τεχνική της επικοινωνίας βρισκόταν στην ημερήσια διάταξη. Τελικά κέρδισε ή όχι;;;

 Νίκος Λαγκαδινός