Περί ΜΜΕ...

Μέρος του ελληνικού προβλήματος είναι και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης!

Αυτό που δεν έχει καταλάβει ο κόσμος και ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να καταλάβουν όλοι όσοι δημοσιολογούν είναι ότι μέρος του συνολικότερου προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα σήμερα είναι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (ΜΜΕ). Προσοχή, δεν εννοώ γενικώς τα ΜΜΕ, αλλά εκείνα που λειτουργούν στη χώρα μας κι έχουν τη μερίδα του λέοντος σε ό,τι αφορά στη διαφημιστική πίττα.

Πάντως, αυτό που δεν μπορούν εύκολα οι πολίτες να κατανοήσουν είναι ότι όσο περισσότερο χρεοκοπημένο είναι ένα μέσο ενημέρωσης αυτές τις ημέρες, τόσο περισσότερο επιτίθεται εναντίον του Γιώργου Παπανδρέου, που δεν βρίσκεται στην κυβέρνηση κι ενώ έχει δηλωθεί ότι δεν θα συμμετέχει και στις επόμενες κομματικές και κυβερνητικές εξελίξεις. Φοροφυγάδες και μεγαλοπαράγοντες, του επιχειρηματικού και εκδοτικού κατεστημένου μηχανεύονται άπειρους τρόπους για να τον εξοβελίσουν δια παντός από την πολιτική σκηνή, όχι μόνον της χώρας αλλά και διεθνώς!
Κατάφερε το εκδοτικό κατεστημένο να οργανώσει ένα σύστημα εξουσίας, μια επιχειρηματική δύναμη, που προσδιορίζεται από τους νόμους της αγοράς. Οι αρχές δεοντολογίας του δημοσιογραφικού επαγγέλματος έχουν καταστρατηγηθεί. Επιπλέον, δεν μπορεί κανείς να εντοπίσει στοιχεία στα προγράμματα των ΜΜΕ που προσιδιάζουν στις πολιτιστικές αναζητήσεις του λαού μας. Προσφέρουν στο κοινό σκουπίδια και ό,τι είναι δυνατό να ικανοποιεί και τις πιο ταπεινές ορέξεις.
Οι τηλε-εισαγγελείς καθιέρωσαν και επέβαλαν το information show: στην άκρα δραματοποίηση των ειδήσεων, με την αξιοποίηση μουσικής, αποσπασμάτων από ταινίες, με το ανάλογο ύφος και χρώμα μιας «φωνής» που υποβάλλει τον τηλεθεατή και τον δένει πισθάγκωνα στον απαθή ρόλο του αμέτοχου σε ό,τι συμβαίνει στην κοινωνία. Στην προκειμένη περίπτωση το ρόλο του μεγάλου αδελφού έχουν αναλάβει τα ΜΜΕ, που υποτίθεται ότι φροντίζουν να ξεσκεπάζουν τους κερδοσκόπους, να αποκαλύπτουν την αδικία, να κυνηγάνε τους κλέφτες και τους φοροφυγάδες και να γίνονται διαπρύσιοι κήρυκες των λαϊκών συμφερόντων. Έχουμε δει ότι στην προσπάθειά τους αυτή έχουν βρει άπληστους δημοσιογράφους, οι οποίοι για να ικανοποιήσουν τ’ αφεντικά τους, γίνονται θεατρίνοι, κλόουν και παλιάτσοι, και ξεχνούν ότι η δημοσιογραφία είναι προπαντός λειτούργημα.
Σήμερα, το ρόλο του σωτήρα έχουν αναλάβει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με τη συνδρομή των λαϊκιστών ηγετών της παραδοσιακής λεγόμενης αριστεράς, που ανέξοδα παίζουν κυριολεκτικά με τις ευαίσθητες χορδές των μαζών, εκμεταλλευόμενοι τις αντιδράσεις και τις αδυναμίες του. Από κοντά συσπειρώνεται κι ένα κομμάτι της διανόησης (αυτής, τέλος πάντων, που έχουμε εν Ελλάδι), που με την επιδοκιμασία της πριμοδοτεί τις όποιες λαϊκιστικές κινητοποιήσεις, εκεί όπου εμφιλοχωρεί η ανεργία, η κακή διαβίωση, η αμορφωσιά.
Στη χώρα μας σήμερα δεν αναζητείται ένας λαϊκιστής ηγέτης γιατί απλώς δεν τον χρειάζεται το κατεστημένο, το οποίο καταφέρνει με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να κινητοποιεί τις μάζες, που αδυνατούν να καταλάβουν ότι η επόμενη κίνηση του κατεστημένου μόλις αποκτήσει δύναμη είναι να φροντίσει για τα δεσμά τους. Ο νόμος του κατεστημένου απαιτεί να ελέγχονται απόλυτα οι οπαδοί!
Πολλοί από αυτούς δεν το ομολογούν, αλλά στην πραγματικότητα, δεν θέλουν τη Συμφωνία για την Ελλάδα που εξασφάλισε ο Γιώργος Παπανδρέου και η κυβέρνησή του. Είτε γιατί θα επωμιστούν οι τράπεζες ένα σημαντικό μέρος από το βάρος που σήμερα είναι στις πλάτες των πολιτών, είτε γιατί θα χάσουν τις σχέσεις διαπλοκής τους με τις τράπεζες, και πολύ περισσότερο αν αυτές τεθούν σε ουσιαστικό έλεγχο, είτε γιατί είχαν ποντάρει στη χρεοκοπία και στην επιστροφή στη δραχμή βγάζοντας τα λεφτά τους έξω. Κατάφεραν με την τακτική που ακολούθησαν να πέσει μια Κυβέρνηση που δεν ήταν υπάκουη στα κελεύσματά τους, και έκανε μια συστηματική και επίπονη προσπάθεια για διαφάνεια και ευνομία στη χώρα.
Δεν πρέπει, ωστόσο, να μας διαφεύγει και το γεγονός ότι υπάρχουν κι εκείνοι που ήθελαν τη Συμφωνία για την χώρα που εξασφάλισε ο Παπανδρέου και η κυβέρνησή του, ήθελαν τα άλλα 130 δισ. ευρώ και τη διαγραφή του χρέους έως 100 δισ. ευρώ, αλλά που δεν ήθελαν τον Παπανδρέου και την κυβέρνησή του. Ήθελαν τα λεφτά της Συμφωνίας, αλλά δεν ήθελαν και δεν θέλουν αυτά που συνεπάγεται γι’ αυτούς η Συμφωνία. Και πάνω από όλα, φοβήθηκαν και φοβούνται τη δημοψηφισματική έκφραση του λαού. Γιατί αν μιλήσει ο λαός, αυτοί θα χάσουν το ρόλο τους, που εξαργυρώνουν χρόνια τώρα, ως «γνήσιοι» εκφραστές της κοινής γνώμης - και η πολιτική θα ξαναπάρει το πάνω χέρι απέναντι σε όλα τα συμφέροντα.
Η σκληρή, παραληρηματική πολεμική κατά του Παπανδρέου, ακόμη και τώρα, για την απόφασή του να προτείνει το δημοψήφισμα, δημιούργησε στο λαό την εντύπωση ότι κάτι άλλο κρυβόταν ή ότι δεν έπρεπε να «στεναχωρήσει» τους δυο «μεγάλους» Ευρωπαίους ηγέτες, την Μέρκελ και τον Σαρκοζί!
Κατά την παρέμβασή του στο Υπουργικό Συμβούλιο, της 1/11/2011, ο Παπανδρέου ήταν σαφής:
Έχουμε πάρει την απόφαση να επικρατήσει η ευνομία απέναντι στην ανομία, που αφορά ιδιαίτερα στα μεγάλα συμφέροντα και σε διάφορους προνομιούχους... Τι άλλαξε όμως και «λύσσαξαν» τα άλλα κόμματα καθώς και τα περισσότερα ΜΜΕ ενάντια στην πρόταση αυτή, η οποία θα έπρεπε τουλάχιστον να συζητηθεί με ηρεμία και νηφαλιότητα; Αλλά τι άλλαξε και μόλις ανακοινώθηκε δημοψήφισμα, ξέσπασε τέτοιος θόρυβος;
Είναι σαφές τι άλλαξε. Καταρχήν, συμφωνήθηκε το νέο δάνειο, κάποιοι τραπεζίτες ανησυχούν, κάποια ΜΜΕ είναι υπερχρεωμένα, ενώ παράλληλα προχωράει η έρευνα των καταθέσεων στην Ελβετία. Όσοι έπαιξαν στη χρεοκοπία της χώρας, κατανόησαν ότι έχασαν τα χρήματά τους, το ίδιο και όσοι πόνταραν στην επιστροφή στη δραχμή. Προφανώς, αυτά είναι που άλλαξαν - και όχι μόνο - το κλίμα.
Και το δημοψήφισμα έγινε ξαφνικά για αυτούς κάτι τρομερό και φοβερό. Η Αντιπολίτευση, που πίστευε ότι δεν θα τα καταφέρουμε στη Σύνοδο Κορυφής και ήλπιζε ότι θα πέφταμε, βλέπει ότι μέσω του δημοψηφίσματος μπορεί να βρεθεί στη γωνία, γιατί δεν έρχεται να συμβάλει θετικά.
Όλοι αυτοί φοβούνται το λαό. Μιλάνε δήθεν στο όνομα του λαού, αλλά φοβούνται την ετυμηγορία του, γιατί δεν δέχονται να αποφασίσει ο ίδιος ο λαός το τι θέλει.
Μέχρι τώρα, μας έλεγαν ότι η νέα σύμβαση θα είναι καταστροφή. Τώρα, παριστάνουν ότι φοβούνται ότι με το δημοψήφισμα, δεν θα υλοποιηθεί αυτή η νέα σύμβαση, που γι' αυτούς ήταν καταστροφή! Αυτή είναι η κορυφαία αντίφαση που βλέπουν όλοι.
«...Οι μόνοι που δεν θέλουν να πετύχει η συμφωνία και να χρεοκοπήσει η Ελλάδα, είναι εκείνοι που είναι ήδη στην πραγματικότητα χρεοκοπημένοι, αυτοί που προσπαθούν πιθανώς να οργανώσουν μια νέα αστάθεια, που θέλουν το χάος, κάτι που φαίνεται από τη συμπεριφορά τους…».
Τα ΜΜΕ «σκύλιασαν» όταν κατάλαβαν ότι ο Παπανδρέου δεν αστειεύεται όταν έλεγε για την ευθύνη των τραπεζών και προχωρούσε σε μια διαδικασία που θα οδηγούσε σε εξυγίανση και θα έφερνε διαφάνεια και ένα τραπεζικό σύστημα, το οποίο θα επένδυε στην πραγματική οικονομία.
Κάποιοι, μπροστά στην πτώχευση των δικών τους επιχειρήσεων, στην πραγματικότητα, πτωχευμένοι επιχειρηματίες, ακόμα και στο χώρο των ΜΜΕ, είχαν την ελπίδα ότι θα μπορούσαν να αποτρέψουν μια ενδεχόμενη κρατικοποίηση των Τραπεζών και τη διαφάνεια που θα φέρει η εξυγίανση των Τραπεζών, για να μπορούν να συνεχίσουν να παίρνουν «θαλασσοδάνεια», εκτός τραπεζικών κριτηρίων. Δεν ήταν δυνατόν –είχε πει ο ίδιος ο Παπανδρέου– σε μια περίοδο κρίσης να χρηματοδοτούν εκτός τραπεζικών κριτηρίων, ένα κανάλι που έχει χρέη πάνω από 500.000.000 ευρώ και να μην δίνουν ρευστότητα στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που μπορούν να επιβιώσουν.
Όταν για πρώτη φορά μίλησε για Μέσα Ενημέρωσης που είναι χρεοκοπημένα και τα οποία παρ’ όλα αυτά εξακολουθούν να λειτουργούν, χωρίς να καταλαβαίνει κανείς από πού βρίσκουν τα χρήματα.
Όταν άρχισαν να γίνονται σοβαρές κινήσεις, συλλήψεις στο χώρο της λαθρεμπορίας καυσίμων.
Όταν για πρώτη φορά προχώρησε σε εξυγίανση στο χώρο του ποδοσφαίρου.
Όταν για πρώτη φορά δημοσιοποιήθηκαν λίστες με τους φοροφυγάδες κι εξαπολύθηκε άγριο κυνηγητό για όσους φοροδιαφεύγουν και όσους έχουν καταθέσεις στις τράπεζες του εξωτερικού.
Όταν για πρώτη φορά προσπάθησε να καθαρίσει τον τόπο από τη δυσωδία και τα οικονομικά συμφέροντα που επί χρόνια λυμαίνονταν τα πάντα…
Ο Παπανδρέου έχει επισημάνει ότι τα Μέσα Ενημέρωσης σήμερα πριμοδοτούν και στηρίζουν όσους, όσοι θέλουν μια αδύναμη Κυβέρνηση ή εφήμερα κυβερνητικά σχήματα, με ανθρώπους της δικής τους επιρροής.
Άλλοι θέλουν να καταμετρήσουν τα εκλογικά τους ποσοστά, πιστεύοντας ότι είναι η ώρα να τα καταμετρήσουν και να επενδύσουν, έχοντας εκμεταλλευθεί το λαϊκό πόνο, και θέλουν να εισπράξουν τώρα το μέρισμά τους, αδιαφορώντας δηλαδή για το τι θα γίνει αύριο, πώς θα κυβερνηθεί η χώρα, αδιαφορώντας για τις μεγάλες προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας, τώρα που η χώρα είναι πιο ευάλωτη.
Όλες αυτές οι δυνάμεις, όσο κι αν είναι ετερόκλητες, εκφράζουν το ίδιο πράγμα: θέλουν να ανακόψουν μια πορεία, πριν φανούν τα αποτελέσματα. Θα ήθελαν να πέσει μια Κυβέρνηση, η Κυβέρνησή μας, για να μπορέσουν να ανακόψουν δυσμενείς για τους ίδιους εξελίξεις, ή για να υπηρετήσουν τα δικά τους, ιδιοτελή ή και μικροκομματικά συμφέροντα.
Δήθεν στο όνομα των πολιτών, επιχειρούν να φέρουν τα πράγματα εκεί όπου τελικά θα είναι δραματικά για τους πολίτες. Θα είναι δραματικά για τους πολίτες. Μια νοοτροπία σήψης, που δίνει τη μάχη μέχρις εσχάτων για τα συμφέροντά της και στέκεται εμπόδιο σε κάθε προσπάθεια ευνομίας.
Ας μην έχουμε αυταπάτες για το χαρακτήρα της πολιτικής σύγκρουσης και μάχης που δίνουμε σήμερα. Έχουμε απέναντί μας έναν συνασπισμό ετερόκλητων δυνάμεων, που «παίζει τα ρέστα του», με προστάτες τους υπερασπιστές των συμφερόντων, πιθανώς, κάποιων τραπεζιτών, νοσταλγών της δραχμής, όσους πιστεύουν ότι θα κερδίσουν από τη γενικευμένη ανωμαλία στη χώρα μας. (Από την ομιλία του Παπανδρέου στην Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ, 31/10/2011)
Posted by Νίκος Λαγκαδινός