ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ...

Γονείς, Παιδιά, Πολυτεχνεία…

Πάντα πίστευα ότι η σύγχρονη Ελλάδα έπρεπε να τιμά περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη επέτειο, την εξέγερση του Πολυτεχνείου, μια από τις ελάχιστες στιγμές αντίστασης στο καθεστώς των Συνταγματαρχών.

Ποτέ όμως δεν μου άρεσαν τα συνθήματα που συνόδευαν τους διάφορους "εορτασμούς". Αυτό που ανατρίχιαζε πάντοτε ήταν το "Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία". Δεν καταλάβαινα ποτέ γιατί κάποιοι επιθυμούσαν νέα Πολυτεχνεία, γιατί δεν σκέφτονταν ότι πριν από κάθε Πολυτεχνείο μεσολαβεί μια Χούντα.

Δεν κατάλαβα ποτέ επίσης γιατί οι περισσότεροι αρνούνται να δεχθούν ότι αυτός εδώ ο τόσος "αδούλωτος" κι "ασυμβίβαστος" λαός ουδέποτε αντιστάθηκε μαζικά στο χουντικό καθεστώς το οποίο κατάφερε να διατηρηθεί, χωρίς ουσιαστικά προβλήματα, τα πρώτα 6 χρόνια. Όχι, ενάντια στους Χουντικούς, δεν γέμισαν οι πλατείες με κόσμο, δεν στήθηκαν κρεμάλες, δεν απαιτήθηκαν λαϊκά δικαστήρια, ουδείς τους εκτέλεσε στο Γουδή.

Ανούσια μου φαινόταν επίσης από την αρχή η διασπορά του μύθου που ήθελε την εξέγερση του Πολυτεχνείου να "ρίχνει" τη Χούντα. Το Πολυτεχνείο δεν έριξε τη Χούντα και μάλιστα προκάλεσε έμμεσα και μια νέα, πιο σκληρή Χούντα, αυτή του Ιωαννίδη. Ε και; Γιατί κάποιοι ένιωσαν την ανάγκη να πουν ότι έριξαν τη Χούντα; Θα τους ζητούσε κανείς τα ρέστα για το ότι ο όμορφος ουτοπικός τους αγώνας δεν άλλαξε τον τότε κόσμο τους με τη μία;

Κρατάω για το τέλος το δημοφιλές σύνθημα "το Πολυτεχνείο ζει". Δεν μπορώ να το ερμηνεύσω αλλά μπορώ να το επιβεβαιώσω. Για μένα, το Πολυτεχνείο ζει ως μια ακολουθία υπέροχων νεανικών στιγμών, ως μια συνισταμένη τρέλας αγνών παιδιών που ουσιαστικά απείλησαν ότι θα κρατήσουν την αναπνοή τους μέχρι να...σκάσουν πίσω από μερικά κάγκελα.

Απέτυχαν αλλά έσωσαν την τιμή της γενιάς τους. Είναι οι γονείς μας, παιδιά γονέων που δεν αντιστάθηκαν. Μας εξασφάλισαν την ιστορικά μεγαλύτερη περίοδο ομαλότητας κι ευημερίας που γνώρισε ποτέ αυτή η χώρα. Έκαναν λάθη αλλά τα λιγότερα από κάθε προηγούμενη γενιά.

Χύθηκε αίμα, αναβλήθηκαν όνειρα, βιάστηκαν σώματα και συνειδήσεις για όλα αυτά που σήμερα αμφισβητούμε. Ναι λοιπόν, το Πολυτεχνείο ζει κι ας μην ήταν ποτέ αυτό που νομίζουν οι βιομήχανοι ηρώων και οι έμποροι συμβολισμών.