«Υπηρέτησα το κίνημα χωρίς προσωπικές επιδιώξεις. ΠΑΣΟΚ ήμουν, ΠΑΣΟΚ είμαι και αυτό δεν το χαρίζω σε κανένα. Μπήκα στη πολιτική με το ΠΑΣΟΚ, θα φύγω με το ΠΑΣΟΚ αλλά δεν θα φύγω από το ΠΑΣΟΚ». Ωραία ακούγονται αυτά που είπε ο φίλος Κώστας Σκανδαλίδης. Αλλά είναι εντελώς προσωπική του υπόθεση και δεν μας αφορά. Και γιατί δεν μας αφορά; Διότι ο Κώστας, όπως όλοι αυτοί που "διακινήθηκαν", ως στελέχη αναντικατάστατα όλα αυτά χρόνια, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να κλείσουν πόρτες και παράθυρα στο ΠΑΣΟΚ μη τυχόν και τρυπώσει κανείς στα άδυτα της εξουσίας. Κι όχι μονάχα αυτό! Έκαναν ό,τι ήταν δυνατό να διώξουν κακήν κακώς όλους εκείνους που είχαν άποψη διαφορετική από τη δική τους ή τέλος πάντων εκείνους που διέθεταν άποψη και ήθελαν να προσφέρουν στο Κίνημα. Αυτός και όσοι καρφώθηκαν στις καρέκλες της εξουσίας, είτε σε κομματικά πόστα είτε σε κυβερνητικές και κρατικές καρέκλες πάλεψαν μετά μανίας να αποστερήσουν το Κίνημα από το δυναμικό εκείνο που πάντα είχε αγνές προθέσεις και ήθελε να είναι συμμέτοχο σε διαδικασίες δημοκρατικές, και στην προσπάθεια για τις μεγάλες αλλαγές στη χώρα μας.
Θα είχαν κάποια σημασία οι καταθέσεις όλων των λεγόμενων πρωτοκλασάτων στελεχών που χαλιναγώγησαν το Κίνημα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλα αυτά τα χρόνια, θεωρώντας το ότι είναι ένας χώρος αποκλειστικά δικός τους, που δεν πρέπει να αφήσουν κανένα κενό μη τυχόν και παρεισφρήσει κάποιος «άσχετος». Και το αστείο είναι ότι πολλοί από αυτούς έβαζαν προσωπικά στοιχήματα που δεν έχαναν την ευκαιρία να τα δημοσιοποιούν σε κάθε ευκαιρία:
· Τα μεγάλα έργα είναι ο κ. Κ. Λαλιώτης. Οι εξοπλισμοί, ο κ. Τσοχατζόπουλος. Η οικονομία ή το Χρηματιστήριο, ο κ. Παπαντωνίου. Το κράτος, η κυρία Παπανδρέου. Η υγεία, ο κ. Α. Παπαδόπουλος. Η εξωτερική πολιτική, ο κ. Γ. Παπανδρέου. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ο κ. Ευ. Βενιζέλος κ.ο.κ. Η κυβερνητική πολιτική έχει εξελιχθεί σε μια σειρά από προσωπικά στοιχήματα ή προσωπικές χρεώσεις… (Ι.Κ.Πρετεντέρης: «Τα δύο σενάρια διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ. Οι εσωκομματικές συγκρούσεις, οι προσωπικές φιλοδοξίες, οι πολιτικές αντιθέσεις και οι στρατηγικές για τη μετα-Σημίτη εποχή». «Το Βήμα», 1 Απριλίου 2001).
Ξέχασαν φαίνεται την ρήση του Στρατηγού Μακρυγιάννη «Είμαστε εις το εμείς και όχι εις το εγώ»! Οι περισσότεροι δούλεψαν για τον εαυτό τους και μόνο. Ωστόσο, πολλοί από εμάς που βρεθήκαμε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να δουλεύουμε για το ΠΑΣΟΚ, και κάποια στιγμή πήραμε το καπέλο και τις αναμνήσεις μας και πήγαμε σπίτι μας, δεν κρατήσαμε κακίες. Απλώς παρατηρούσαμε τα «υψηλόβαθμα» στελέχη του Κινήματος να έχουν κολλήσει στις καρέκλες είτε της κομματικής οργάνωσης είτε του κυβερνητικού μηχανισμού, να έχουν δημιουργήσει τις ερμητικά κλειστές ομάδες τους και να μονολογούν.
Έβαλαν την ταμπέλα του υπουργού, του υφυπουργού, του γραμματέα, του διοικητή κάποιας ΔΕΚΟ και δεν την έβγαλαν ποτέ από πάνω τους, παρά μόνο όταν το ΠΑΣΟΚ ηττήθηκε στις εκλογές του 2004. Με τον ίδιο τρόπο που αρκετά μεγάλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, πέταξαν από πάνω τους τον μανδύα του μαρξιστή όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση κι ένιωσαν απελευθερωμένοι, αφού συντάχθηκαν με όλον εκείνο τον συρφετό που άρχισε να λιθοβολεί καθετί που είχε σχέση με τον μαρξισμό και τα παράγωγά του και τούτο διότι δεν είχαν ποτέ καμιά σχέση με τον μαρξισμό!
Κατά τ' άλλα δεν έχω κάτι προσωπικό με τον Κώστα που είναι εξαιρετικό παιδί. Ωστόσο, η πολιτική δεν αφήνει κανέναν αλώβητο. Έχει καταλάβει ότι για τα χάλια του ΠΑΣΟΚ, αυτού του διαλυμένου, εκφυλισμένου και πεταμένου στα σκουπίδια της Ιστορίας ΠΑΣΟΚ, έχει ευθύνες;;; Διότι εάν όλοι αυτοί που συμμετέχουν στην κομματική και ενίοτε κυβερνητική εξουσία ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ, θα έπρεπε σήμερα το ΠΑΣΟΚ να είναι ακόμα μεγάλη πολιτική δύναμη. Όμως το καταρράκωσαν και δεν υπάρχουν περιθώρια για συναισθηματικές εξάρσεις. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, χρειάζεται πολιτική σκέψη, προσαρμοσμένη στα δεδομένα της συγκυρίας και απαλλαγμένη από τη νοοτροπία της παλαιοκομματικής πλέον μεταπολιτευτικής λογικής.
Εδώ που τα λέμε, η ιστορία του ΠΑΣΟΚ ταυτίζεται με ένα μεγάλο τμήμα της ιστορίας της σύγχρονης Ελλάδας. Από το 1981 που έγινε η Αλλαγή, εκτός από τις περιόδους της συγκυβέρνησης, της οικουμενικής και του Μητσοτάκη, το ΠΑΣΟΚ είναι στην κυβερνητική εξουσία. Αν δούμε πολιτικά τα πράγματα, θα παρατηρήσουμε σύμφωνα και με την αποτίμηση που έκανε η Κεντρική Επιτροπή, από το 1974 μέχρι το 1990, στο Β΄ συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, η ιστορική συνέχεια του Κινήματος δεν συνοδεύτηκε με την αντίστοιχη ιδεολογική και πολιτική ωρίμανση, έτσι ώστε κάθε φορά να βρίσκεται στην αιχμή των πολιτικών και ιδεολογικών αναγκών του προοδευτικού κινήματος. Αντιθέτως, υπήρξε ιδεολογική και πολιτική ασυνέχεια που οδήγησε σε ιδεολογική και πολιτική υστέρηση και, τελικά, σε ιδεολογική και πολιτική καθυστέρηση.
Το ΠΑΣΟΚ οδηγήθηκε, πολλές φορές, σε μάχες οπισθοφυλακών, έδειξε αδυναμία παρακολούθησης των νέων εξελίξεων, αδυναμία μετεξέλιξης της πολιτικής του, αδυναμία κατανόησης και πρόβλεψης των ταχύτατων αλλαγών του εσωτερικού και διεθνούς πολιτικού περιβάλλοντος και αδυναμία προσαρμογής. Άλλωστε δεν ήταν και εύκολο να κρατηθεί μια σταθερή πλεύση, αφού από την ημέρα της ίδρυσής του και ιδιαίτερα στην διάρκεια της δεκαετίας του 1980, το ΠΑΣΟΚ είχε να αντιπαλέψει με θεούς και δαίμονες.
ΣΗΜΕΡΑ, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον. Μας απασχολεί κυριολεκτικά το παρόν και με ποιο τρόπο θα τα βγάλει πέρα ο λαός αυτός που στενάζει από την εφαρμογή των πιο αντιλαϊκών μέτρων που γνώρισε ποτέ ο τόπος. Κάποτε αγωνιζόμασταν κατά του ΝΑΤΟ, της ΕΟΚ, κατά των αντιδημοκρατικών θεσμών, και των μονοπωλιακών δομών της οικονομίας, παλεύαμε για τη δίκαιη κατανομή του εισοδήματος και τις ίσες ευκαιρίες... Τώρα σε γενικές γραμμές θα λέγαμε ότι το παιχνίδι δεν μπορούσε παρά να αλλάξει. Ότι έπρεπε να κεφαλαιοποιηθούν όσα είχαν επιτευχθεί στο παρελθόν, ότι ήταν η ώρα περισσότερο της συνεργασίας, και λιγότερο της σύγκρουσης. Συνεργασία στην Ευρώπη για να μη χαθεί ο ισότιμος χαρακτήρας της συμμετοχής μας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, συνεργασία στο εσωτερικό για να ξεπεραστεί το τέλμα και η μιζέρια, να οικοδομηθεί η ανάπτυξη, να ανοίξουν νέες προοπτικές… Αλλά δυστυχώς η παγκόσμια οικονομική κρίση και τα παιδαριώδη και εν πολλοίς ηθελημένα λάθη των πολιτικών μας, όπως επίσης και η διαφθορά, οδήγησαν στη σημερινή τραγική κατάσταση.
ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΟ ΟΤΙ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ, αλλά δεν ξέρω πώς θα σωθούμε! Εκείνο όμως που πρέπει να δούμε είναι αν έχει πια σημασία να σκεφτόμαστε με τα χθεσινά μυαλά!! Έχει σημασία να μιλάμε για Δεξιά και Αριστερά, όταν ο κόσμος έχει πεισθεί ότι τα δυο πάλαι ποτέ κόμματα έχουν χάσει την αξιοπιστία τους κι έχουν καταγραφεί ως ανήθικα, διεφθαρμένα κ.λπ. και στρέφεται (ευκαιριακά) σε κακέκτυπα της Αριστεράς;; Γιατί αν δεχτούμε ότι Αριστερά σημαίνει προβολή των εναλλακτικών λύσεων, τότε με λύπη μας παραμένουμε απλοί θεατές σ' ένα παιχνίδι που δεν έχουμε δικαίωμα να πάρουμε μέρος, αφού η σημερινή λεγόμενη "Αριστερά" περνάει ακόμα τις παιδικές της αρρώστιες!!!
Νίκος Λαγκαδινός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου