Κι όμως, ενίοτε η ιστορία επαναλαμβάνεται όχι, αναγκαστικά, ως φάρσα ! Φυσικά και πρόκειται για σπάνιες εξαιρέσεις του κανόνα, αλλά να, που υπάρχουν.
Η περίπτωση των σχέσεων Ελλάδας - Ε.Ε. (ΕΟΚ, παλιότερα) είναι μια απ΄ αυτές, με την πρόσφατη εξέλιξη που υπήρξε στις Βρυξέλλες ν΄ αποτελεί επανάληψη ενός σκηνικού παρέμβασης και βοήθειας της Ευρώπης
προς τη χώρα μας.
Τη δεκαετία του 80, ο μεγάλος Ανδρέας ζήτησε, απαίτησε, πίεσε και εν πολλοίς εκβίασε, (από δω το πείρε κάποιος το …κόλπο) τους τότε εταίρους, για να δώσουν τα περιβόητα «Μεσογειακά Προγράμματα», κονδύλια που κρίθηκαν αναγκαία για να τονώσουν την ανάπτυξη της Ελλάδας και των άλλων χωρών της Μεσογείου, προκειμένου να μειωθεί το χάσμα μεταξύ αυτών και των αναπτυγμένων κρατών της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης.
Τη δεκαετία του 90, ο Παπανδρέου αρχικά κι ο Σημίτης στη συνέχεια, πήραν και διαχειρίστηκαν τα «πακέτα Ντελόρ», πόροι που χρησιμοποιήθηκαν και συνετέλεσαν στη δημιουργία πολλών έργων υποδομών, καθώς και στην προετοιμασία για την είσοδο της χώρας στην Ευρωζώνη.
Δυστυχώς, η επόμενη δεκαετία, αυτή του 2000, υπήρξε, (καθ΄ ολοκληρίαν), μια περίοδος «άδεια», καθώς η συμμετέχουσα, ισότιμα πλέον, στο κλαμπ του Ευρώ Ελλάδα, θεωρήθηκε και αφέθηκε να λειτουργήσει και να προχωρήσει, χωρίς δεκανίκια και ιδιαίτερες ενισχυτικές παρεμβάσεις, προσανατολισμένη στην χρηματοδότησή της από τις «αγορές», με δανειακούς όρους παρόμοιες της Γερμανίας.
Κι έτσι φτάσαμε στο κραχ των ελλειμμάτων και του χρέους !
Η δεκαετία του 2010 αρχίζει με τη «Ιουλιανή συμφωνία των Βρυξελλών», ένα καθαρό επίτευγμα του Γιώργου Παπανδρέου, που ακολουθώντας την πεπατημένη, «ζήτησε, απαίτησε, πίεσε και εν πολλοίς εκβίασε», για την νέα ενισχυτική παρέμβαση της Ευρώπης. Βέβαια, όλ’ αυτά σε μια τελείως διαφορετική εποχή, με εντελώς άλλα χαρακτηριστικά και δεδομένα.
Η επιτυχία, αυτή τη φορά, έγκειται στην πρόταξη και την εκμετάλλευση των συνθηκών, των διεργασιών και των κινδύνων, που συνεπάγονταν για την Ευρωζώνη, η πτώχευση ενός μέλους της, καθώς και η βεβαιότητα της λειτουργίας μιας διαδικασίας «ντόμινο», με τραγικές συνέπειες για ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Καθοριστικής σημασίας ήταν, επίσης και η αποφασιστικότητα την οποία η «διασωστική» κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, έδειξε στην προώθηση των αναγκαίων, ριζικών, μεταρρυθμίσεων, που απαιτούνται, προκειμένου ν΄ αλλάξουν τα πάντα στη χώρα και να μπουν στην άκρη και πίσω, οι καταστάσεις, οι λειτουργίες και οι συμπεριφορές, που οδήγησαν στο χείλος της χρεοκοπίας.
Στα πλαίσια αυτά, δηλαδή των σύγχρονων δεδομένων και καταστάσεων, θα πρέπει να προσεγγιστεί, να εκτιμηθεί και να αξιολογηθεί, το περιεχόμενο και το είδους της «βοήθειας», όπως, φυσικά και οι όροι χορήγησής της. Οι ισοπεδωτικές και αφοριστικές προσεγγίσεις και συγκρίσεις, μπορεί ν΄ αποτελέσουν την προσφιλή ενασχόληση της καφρίλας της ελληνικής πολιτικής και δημοσιογραφικής σκηνής, δεν μπορούν, όμως, να καλύψουν την ουσία των αποφάσεων και τις, υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, επωφελούς υλοποίησής τους.
ΛΟΓΟΠΛΟΚΟS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου