Πρέπει να υπάρξουμε, να βρούμε προοπτικές και στηρίγματα ζωής!!!

Δεν ξέρω αν ακόμη εγώ και πολλοί φίλοι μου παραπλέουμε στις ακτές ενός ρομαντικού σοσιαλισμού ή μιας εξίσου ρομαντικής σοσιαλδημοκρατίας, αλλά αυτό που με κρατάει σε εγρήγορση είναι η αγωνία για το μέλλον του τόπου μας. Και φυσικά δεν είμαι ο μόνος που έχω αυτή την αγωνία. Ίσως θα μπορούσα να πω ότι εμείς, κάποιοι που περάσαμε τη δικτατορία, τη Νομική, το Πολυτεχνείο, τη μεταπολίτευση, την Αλλαγή, και ό,τι ακολούθησε, θα πρέπει ν' αράξουμε. Όχι γιατί γεράσαμε. Κάθε άλλο. Απλώς έχουν αποθηκευτεί μέσα μας τόσα πολλά. Κι αυτό που ξέρω είναι πως κάθε φορά που συννέφιαζε ο ουρανός για τη χώρα μας, αυθόρμητα αναζητούσαμε ο ένας τον άλλον για να δούμε τι θα κάνουμε, πώς θ' αντιμετωπίσουμε την κατάσταση, να προσδιορίσουμε επακριβώς το στίγμα της συγκυρίας, το δικό μας και των άλλων.

Θα μπορούσαμε λοιπόν κάποιοι να πούμε ότι χορτάσαμε από Ιστορία!!! Χορτάσαμε;;; Χορταίνεται η Ιστορία;;;; Δεν ξέρω... Αυτό που ξέρω είναι ότι οι γενιές που γνώρισαν τη θλιβερή περίοδο των Ιουλιανών του 1965 με την Αποστασία, την έξαρση των δημοκρατικών αγώνων με τον Ανένδοτο του Γεωργίου Παπανδρέου, που υπέφεραν στη διάρκεια της απριλιανής δικτατορίας των συνταγματαρχών, που πικράθηκαν με την τραγωδία της Κύπρου, που ένιωσαν να ξεδιπλώνονται ελπίδες με τον ερχομό της μεταπολίτευσης και αγαλλίασαν με την Αλλαγή του 1981, που είδαν την ανίερη συμμαχία δεξιάς και αριστεράς και το βρόμικο 1989 κι όλα όσα ακολούθησαν σ' ένα κράτος όπου η διαφθορά έφτασε στο απόγειό της για να εμπλακεί τελικά στη δίνη της οικονομικής κρίσης.... αυτό που ξέρω λοιπόν είναι πως οι γενιές αυτές είναι γενιές χτυπημένες, ταλαιπωρημένες και τώρα σχεδόν απαισιόδοξες.
Δεν μπορώ να βλέπω γύρω κάποιους λαϊκιστές και δημαγωγούς να διαγράφουν τα πάντα. Να σβήνουν κατακτήσεις, να μουντζουρώνουν πρόσωπα και ιδέες. Και σχεδόν μας έπιασαν στον ύπνο κι εμείς παρακολουθούμε λες και όλα είναι μάταια και και ο άνθρωπος... σκιάς-όναρ!!!!
Δεν αντέχω άλλες διαψεύσεις, ασυνέπειες, προδοσίες, δηλητήρια κάθε λογής, και πολύ περισσότερο δεν είμαι σε θέση να διαχειριστώ την πίκρα ενός θανάσιμου διχασμού που κατατρώγει την ελληνική κοινωνία.
ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;;; Μέσα σ' αυτό το μπουρίνι και στα βουρκωμένα κύματα ενός κοινωνικού ξεπεσμού πρέπει να βρούμε τρόπο να ξαναχτίσουμε το καλυβάκι μας και να ξαναπατήσουμε στέρεα στα πόδια μας.Πρέπει να υπάρξουμε, να βρούμε προοπτικές και στηρίγματα ζωής. Φτάνει ο παραδερμός στα φουρτουνιασμένα πέλαγα της σύγχυσης. Να προσδιορίσουμε στόχους και καταρχήν να συντηρήσουμε την πίστη και την ελπίδα για την πίστη...

Νίκος Λαγκαδινός