Αυτός ο παράξενος Παπανδρέου

Τι να λέμε τώρα. Εκείνος που εξελέγη πανίσχυρος Πρωθυπουργός και με τις άοκνες προσπάθειες του ενέταξε τη χώρα στον μηχανισμό στήριξης για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως κοινωνικός σχηματισμός στην ευρωπαϊκή οικογένεια, παρέδωσε την εξουσία για το καλό του τόπου.

Απέδειξε με την ανιδιοτέλεια και το δημοκρατικό ήθος που τον διακρίνει, ότι βάζει πάντοτε, πάνω από θέσεις και αξιώματα, το εθνικό συμφέρον. Πέταξε στα μούτρα του παλαιοκομματισμού την παραίτηση του, αδιαφορώντας για το προσωπικό και μικροκομματικό συμφέρον.

Θα μπορούσε βεβαίως, να προσφύγει στην λαϊκή ετυμηγορία, καταγγέλλοντας με διάγγελμα τους προδότες που συνωμοτούσαν αλλά δεν το έπραξε για να μην διακινδυνεύσει η πορεία της χώρας. Τους τελείωσε όλους με την γενναιότητα του χαρακτήρα του να παίρνει δύσκολες αποφάσεις.

Βλέποντας, ο παράξενος αυτός Παπανδρέου, ότι οι πάντες είχαν βγει στα κεραμίδια και ούρλιαζαν και μούντζωναν και προπηλάκιζαν και «αγανακτούσαν», αντελήφθη ότι έπρεπε να μπει ένα τέλος σε αυτή την απαράδεκτη κατάσταση. Και ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό ήταν μια ριζοσπαστική πρόταση για δημοψήφισμα.

Και εγένετο φως. Η πρόταση δημιούργησε τόσο μεγάλο σοκ που σηκώθηκαν και οι πέτρες να τον σκεπάσουν.

ΜΜΕ, πολιτικά κόμματα και οι «αγανακτισμένοι» των συντεχνιών, της ρεμούλας και της αρπαχτής, που σέρβιραν του κόσμου τις αντιμνημονιακές αηδίες για λαϊκή κατανάλωση, κατάλαβαν ότι αν υλοποιείτο μια τέτοια απόφαση, θα χάνανε τη μπάλα κάτω από τα πόδια τους. Θα στερούντο το μεγαλύτερο και πιο ισχυρό ατού που διέθεταν. Το παραμύθι ότι ο λαός τάχα ήταν αντίθετος με το μνημόνιο.

Αυτό φοβήθηκαν και άρχισαν τα όργανα. Φόρεσαν τις τσεμπέρες και ξεκίνησαν το μοιρολόι. Άρχισαν να σκούζουν και να ξεμαλλιάζονται σαν ολοφυρόμενες μοιρολογίστρες.

Θα καταστρέψει τη χώρα αυτός ο αχαΐρευτος, λέγανε. Δεν ξέρει τι κάνει. Βάζει τον τόπο σε θανάσιμο κίνδυνο. Τι θα απογίνουμε αν ο λαός πει όχι;

Στην πραγματικότητα όμως ο φόβος ήταν άλλος. Μήπως ο λαός επιδοκιμάσει τις επιλογές του Πρωθυπουργού. Γιατί καταλάβαιναν πολύ καλά και δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού, ότι το δημοψήφισμα, με ενημερωμένο πολύπλευρα το λαό, θα το κέρδιζε ο Παπανδρέου. Και τότε; Τότε μαύρο φίδι που θα τους έτρωγε.

Ενώ λοιπόν τα πάντα ήταν κανονισμένα και εκτός ολίγων στελεχών που εξέφρασαν αμφιβολίες για το εγχείρημα, οι πάντες ήταν σύμφωνοι εντός ΠΑΣΟΚ.

Μόλις όμως επέστρεψε από τις Βρυξέλες που είχε πάει μαζί με τον αντιπρόεδρο του Β. Βενιζέλο άρχισε η διαδικασία της ρήξης. Ο σημερινός Πρόεδρος, αφού τα βρήκε με τους Μερκοζί, με δήλωση του διαφοροποιήθηκε από την συγκριμένη επιλογή, παρότι εδώ ήταν φανατικά υπέρμαχος του δημοψηφίσματος. Τον ακολούθησαν ομαδικά βουλευτές κυρίως της επιρροής του που αμφισβήτησαν ΕΥΘΕΩΣ τον εκλεγμένο δικό τους Πρωθυπουργό.

Αυτοί οι «ευαίσθητοι» εντός ΠΑΣΟΚ, που του έσερναν χωρίς ντροπή διάφορα και τον προειδοποιούσαν ότι αν δεν παραιτηθεί θα τον ρίξουν, πρέπει να ντρέπονται σήμερα. Γιατί αυτό που επετεύχθη εκ των υστέρων, μετά την αποχώρηση του, είναι μια θλιβερή ιστορία σε βάρος του λαού, διηγώντας την να κλαις.

Η κυριότερη συνέπεια βεβαίως είναι το γεγονός ότι αναρριχήθηκε στην εξουσία, στηριζόμενος από το ΠΑΣΟΚ, ένας σκληρός Δεξιός πολιτικός που συκοφαντούσε νυχθημερόν τον Παπανδρέου για την πολιτική του. Ένας κολωτούμπας πολιτικός, υποταγμένος στις πιο σκληρές απαιτήσεις της Τρόικας και βεβαίως, πρόθυμος εκτελεστής των εντολών του παρασιτικού μεγάλου κεφαλαίου της χώρας.

Δυστυχώς, κάποιοι ψωνισμένοι βουλευταδες και στελεχάρες του Βενιζελικού μπλοκ, έφεραν με τις αθλιότητες τους τον Σαμαρά στην εξουσία, αντί να σεβαστούν την εντολή του λαού και να στηρίξουν τον εκλεγμένο Πρωθυπουργό που αγωνιζόταν με νύχια και με δόντια να μην χρεοκοπήσει η χώρα.

Η ιστορία θα τους τους γράψει, όλους αυτούς τους επιλήσμονες του δημοκρατικού χρέους πολιτικούς τυχοδιώκτες με μελανά γράμματα. Θα το έχουν βάρος στη συνείδηση τους, όσοι από αυτούς έχουν έστω και ελάχιστο ίχνος φιλότιμου.

Η κομψευόμενη κυρία Αποστολάκη, η Εύα η Καϊλή, η ευαίσθητη κυρία εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενη, ο κύριος Λιντζέρης που ήθελε ντε και καλά κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, η κυρία Βάσω Παπανδρέου, αν και μη Βενιζελικιά, που λύσσαξε να φύγει ο Παπανδρέου γιατί δεν την έκανε υπουργό, η αριστερή κυρία Γιαννακά που δήθεν δεν ήθελε χάος και αναρχία, ο πολύς Κουκουλόπουλος εκ των κολλητών του αρχηγού, που τον είχε ενοχλήσει το «λεφτά υπάρχουν», ο Γρηγοράκος με την εμπάθεια του, η «αριστερή» της παρέας κυρία Αντωνίου, ο περιπλανώμενος «Παπανδρεϊκός» κ. Οδυσσέας Βουδούρης, και πολλοί άλλοι, όπως ο φανατικός Βαγγέλης Μαλέσιος και ο Μανίκας, οι περισσότεροι ηρακλείς του Βενιζελικού στέμματος, εντάχθηκαν πρόθυμα στο παιχνίδι απαξίωσης του Παπανδρέου.

Παρόλα αυτά ξεδιάντροπα και προκλητικά, εξαιρουμένων της Παπανδρέου και του Βουδούρη, όλοι οι άλλοι, παριστάνουν ακόμα ότι είναι ΠΑΣΟΚ και παλεύουν δήθεν για τις αρχές του.

Θα το πω με σαφήνεια και μετά λόγου γνώσεως. Αυτή η ομάδα που ρήμαξε το Κίνημα και το απαξιώνει καθημερινά, με την αλλοπρόσαλλη και ανεύθυνη πολιτική του αρχηγού τους, είναι ξένο σώμα, κακοήθης καρκίνος στα σπλάχνα του Κινήματος. Εμπαθείς, ιδιοτελείς και ανάξιοι, προσκυνημένοι σε αντιδημοκρατικές πρακτικές δεν μπορούν να εμφανίζονται ως αγωνιστές της παράταξης. Πρέπει να αποχωρήσουν οικειοθελώς, διαφορετικά θα εκδιωχθούν εκ των πραγμάτων από τον απλό δημοκράτη πολίτη όταν έρθει η ώρα.