Χωρίς ΠΑΣΟΚ δεν προκύπτει η προοπτική
ηρεμίας και ασφάλειας, που απεγνωσμένα χρειάζεται η οικονομία μας για να βγει
από την ύφεση.
Ο σημερινός αναπληρωτής
Υπ.Εθνικής Άμυνας Γιάννης Ραγκούσης υπήρξε πρόσωπο-κλειδί των κυβερνήσεων
Παπανδρέου, έχοντας ζήσει στην πρώτη γραμμή όλες τις κρίσιμες στιγμές των
τελευταίων δυο ετών.
Την Κυριακή, διεκδικεί την ψήφο των πολιτών στην εκλογική περιφέρεια της Β' Αθηνών. Ακολουθεί η συνέντευξη του στην Παραπολιτική:
-Την επομένη των εκλογών, ο ελληνικός λαός δεν θα έχει δώσει σε κανένα κόμμα την εντολή να κυβερνήσει αυτοδύναμα και το ΠΑΣΟΚ θα κληθεί αυτονόητα να συμμετάσχει σε ένα κυβερνητικό σχήμα ευρύτερης συνεργασίας. Αρκεί η σύμπραξη ΝΔ-ΠΑΣΟΚ για να κυβερνηθεί ο τόπος ή χρειάζεται και η συμμετοχή ενός 3ου κόμματος; Αν ναι, ποιο κόμμα θα μπορούσε να είναι αυτό;
Είναι απολύτως αναγκαία η συνεργασία για να κυβερνηθεί ο τόπος. Καμία πολιτική δύναμη δεν μπορεί να διαχειριστεί μόνη της την παρούσα κρίση και η λαϊκή ψήφος εύλογα θα εκφράσει μια τέτοια ανάγκη, στο βαθμό που θα το πράξει. Όποιος οραματίζεται μονοκομματικές κυβερνήσεις, όπως ο κ. Σαμαράς, είτε αγνοεί την πραγματικότητα είτε την υποτάσσει, με υψηλό ρίσκο, στις φιλοδοξίες του. Σας καλώ να φανταστείτε, με έναν μαγικό τρόπο, για μια μόνο στιγμή την κυβέρνηση και την πολιτική σκηνή της χώρας με το ΠΑΣΟΚ να απουσιάζει. Αυτό που απομένει τρομάζει. Θα βρισκόταν η Ελλάδα έρμαιο στα χέρια του μετώπου της δραχμής. Θα βρισκόταν στα χέρια του κ. Τσίπρα, της κ. Παπαρήγα, του κ. Σαμαρά, του κ. Καμμένου και της Χρυσής Αυγής. Ποιος θα κυβερνούσε; Μήπως μια συμμαχία Σαμαρά-Καμμένου-ΛΑΟΣ-Χρυσής Αυγής; Ή ίσως μια συμμαχία Τσίπρα-Παπαρήγα-Κουβέλη-Καμμένου; Είμαι βέβαιος πως και οι δυο εικόνες τρομάζουν.
Το ΠΑΣΟΚ, παρά τα λάθη και τις καθυστερήσεις, είναι ιστορικά και πραγματικά ο κύριος εκφραστής των προοδευτικών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων της χώρας. Είναι εθνική επιταγή η ενισχυμένη συμμετοχή του σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, που θα φέρει τη χώρα σε ήρεμα νερά. Χωρίς ΠΑΣΟΚ απλά δεν βγαίνει η εξίσωση. Χωρίς ΠΑΣΟΚ δεν προκύπτει η προοπτική ηρεμίας και ασφάλειας, που απεγνωσμένα χρειάζεται η οικονομία μας για να βγει από την ύφεση. Χωρίς ΠΑΣΟΚ και χωρίς κυβέρνηση συνεργασίας –στην οποία πρέπει να συμμετέχει και το κόμμα του κ. Κουβέλη, η ΔΗΜΑΡ- η χώρα κινδυνεύει να μπει στην τροχιά της ακυβερνησίας και της εξόδου από το ευρώ. Ο σίγουρος αλλά ανηφορικός δρόμος της προόδου μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι δεδομένος και δεν πρέπει να θεωρείται τέτοιος από τους πολίτες.
Από το 2007 μέχρι το 2009 διατελέσατε διαδοχικά εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια Γραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου. Έχοντας γνωρίσει τότε όλες τις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ ανά την Ελλάδα, πόσο έτοιμο ήταν αυτό το κομμάτι της κοινωνίας για ένα πακέτο πολιτικών όπως το Μνημόνιο;
Να μην απαντήσω κατ’ εκτίμηση, με αναδρομικές υποθέσεις, αλλά με βάση απολύτως πραγματικά, και μάλιστα δημοσιοποιημένα πραγματικά δεδομένα.
Δεδομένο πρώτο, και το έχω δημοσιεύσει στο κείμενο του απολογισμού μου τον Ιανουάριο 2012, στο www.ragkousis.gr, (έβδομο εισαγωγικό σημείο) «Ειδική αναφορά οφείλω στο γεγονός ότι, κατά τη γνώμη μου, η ΑΔΕΔΥ κινήθηκε πάντοτε με πνεύμα συνεργασίας και ότι για καμία από τις θεμελιώδεις θεσμικές μεταβολές (την κατάργηση των stages, την αξιοκρατία στις προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ, τη Δι@ύγεια, τον Καλλικράτη…) δεν αντέδρασε με δημαγωγικό και ανεύθυνο τρόπο».
Δεδομένο δεύτερο, σας παραθέτω χωρίς σχόλιο τι είπα στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ στις 15 Ιανουαρίου: «Σας ξαναλέω όχι ως πρώην Γραμματέας αλλά ειδικότερα ως πρώην Υπουργός Εσωτερικών, είναι παντελώς άδικο να αναφέρεται κανείς στις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ σαν να είναι αυτές το πρόβλημα. Εγώ ρητώς και κατηγορηματικώς θέλω να καταγραφεί η άποψή μου ότι όλοι μας μπορεί να φταίμε και να φταίμε για πολλά. Εγώ μέχρι τώρα και μέχρι αποδείξεως του εναντίον, δεν έχω βρει αυτά τα δύο χρόνια πουθενά ως εμπόδιο γι΄ αυτά που θα πω στη συνέχεια κάτι που να προήλθε από τις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ.»
Δεδομένο τρίτο: το εκλογικό αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών του φθινοπώρου του 2010, μετά το πρώτο Μνημόνιο: ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ αντέδρασε με ηρεμία και υπευθυνότητα κι έδωσε τη μεγάλη πλειοψηφία στους υποψηφίους της παράταξής μας.
Δεδομένο τέταρτο: μέχρι τον Ιούλιο του 2011 το ΠΑΣΟΚ προηγούνταν σταθερά σε όλες τις δημοσκοπήσεις.
Το συμπέρασμα προκύπτει ολοκάθαρα: μην αναζητάτε το πρόβλημα στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, στις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ. Αναζητείστε το πρόβλημα στις μικρές ολιγαρχίες και στο πελατειακό πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, που δεν ήξερε άλλο δρόμο να πολιτεύεται από τη συναλλαγή, δεν ήξερε άλλο τρόπο να κυβερνά από το ασυλλόγιστο μοίρασμα των δανεικών. Αναζητείστε το πρόβλημα στο χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα και στους εκπροσώπους της «σκοτεινής πλευράς» της Μεταπολίτευσης.
-Το 2009 τεθήκατε επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ σε ηλικία 44 ετών, σε μια προσπάθεια της τότε ηγεσίας του Κινήματος να συμβολίσει την ανανέωση του πολιτικού προσωπικού. Γιατί το ΠΑΣΟΚ κέρδισε εκείνες τις εκλογές και μάλιστα με 10 μονάδες διαφορά; Θεωρείτε ότι πράγματι “παραπλανήθηκαν” πολλοί από το “λεφτά υπάρχουν”;
Θα ήταν αφελές αν δεν ήταν κακόβουλο να ανάγει κανείς μια αποστροφή του λόγου του τότε Προέδρου του ΠΑΣΟΚ σε αιχμή του προεκλογικού προγράμματος που οδήγησε το ΠΑΣΟΚ στη σημαντική νίκη και στην εξουσία το 2009. Το πραγματικό «λεφτά υπάρχουν» που καθόρισε τα πράγματα δεν ήταν εκείνη η κουβέντα του Παπανδρέου. Ήταν ένα άλλο, σιωπηρό «λεφτά υπάρχουν», με βάση το οποίο κυβερνήθηκε αστόχαστα και τινάχτηκε η Ελλάδα στον αέρα κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Καραμανλή/Σαμαρά. Κι ήταν, πράγματι, ένα, επίσης άρρητο, «λεφτά υπάρχουν» αυτό που καθόρισε την πολιτική κάποιων υπουργείων της δικής μας κυβέρνησης μετά της εκλογές. Όχι όμως το δικό μου. Εγώ προχώρησα από την πρώτη στιγμή στις μεταρρυθμίσεις που είχε ανάγκη ο τόπος υλοποιώντας τις προεκλογικές εξαγγελίες μας. Επρόκειτο, όπως γνωρίζετε, για μεταρρυθμίσεις μεγάλων εξοικονομήσεων και εξορθολογισμού. Και οι πολίτες τις αγκάλιασαν και τις υποστήριξαν από την πρώτη στιγμή. Γιατί για αυτό είχαν δώσει τότε την ψήφο τους. Για να αλλάξει η Ελλάδα, όχι για κανένα «λεφτά υπάρχουν».
-Η κατάργηση των προγραμμάτων Stage, το συμμάζεμα των ΟΤΑ μέσω του Καλλικράτη και η Διαύγεια αποτελούν κινήσεις υπέρ ενός μικρότερου και περισσότερο ευέλικτου κράτους. Πόσο συμβατές είναι τέτοιες πολιτικές με την ιδεολογία αλλά και το κυβερνητικό παρελθόν του ΠΑΣΟΚ;
Παρά την πίκρα και την απογοήτευση που δικαιολογημένα αισθάνονται οι πολίτες, θα πρέπει να το πούμε, να το θυμίσουμε, και μάλιστα με ιδιαίτερη ένταση: σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης και μέχρι σήμερα, το ΠΑΣΟΚ ήταν και παραμένει ο πυρήνας του μεταρρυθμιστικού μετώπου ανάπτυξης και δικαιοσύνης, ο κύριος εκφραστής του μεταρρυθμιστικού προοδευτικού ρεύματος στην ελληνική κοινωνία. Μπορεί να μην αρέσει σε κάποιους, αναμφισβήτητα άλλωστε διέπραξε σοβαρά σφάλματα και ενέχεται για καθυστερήσεις και παλινωδίες. Αλλά ισχύει αυτό που σας είπα. Κι έτσι απαντώ και στο ερώτημά σας: μα οι μεταρρυθμίσεις που κατονομάσατε δεν ήταν βέβαια έμπνευση δική μου ούτε ενός ανδρός «φυγή προς τα μπρος». Ήταν η υλοποίηση των δεσμεύσεων και των εξαγγελιών της παράταξής μας. Τις υπηρέτησα και τις υλοποίησα εφαρμόζοντας αυτά για τα οποία στρατεύθηκα στο ΠΑΣΟΚ.
-Διαχρονικά στο ΠΑΣΟΚ διεξάγεται μια συζήτηση σχετικά με τη διαρκή πολιτική σύγκρουση της μεταρρυθμιστικής του πτέρυγας με αυτό που περιγράφεται ως "βαθύ ΠΑΣΟΚ". Πώς βιώσατε ως υπουργός τη σύγκρουση των δυο τάσεων; Σε ποια από τις δυο θεωρείτε ότι ανήκετε;
Όπως σας είπα και πριν, στο ΠΑΣΟΚ βρήκε μέχρι τώρα έκφραση ο κύριος όγκος των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων αυτής της κοινωνίας. Αλλά ως κόμμα εξουσίας το ΠΑΣΟΚ όφειλε να είναι πολυσυλλεκτικό, όχι για να λέει «ναι» σε όλα αλλά για να συνθέτει και να συγκεράζει. Εμένα θα μου επιτρέψετε να θεωρώ ότι ανήκω στο κομμάτι εκείνο της παράταξής μας που θέλει να εκφράσει αυτό που εξακολουθώ να θεωρώ πλειοψηφικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία: τον ανθρωπισμό που δεν είναι λαϊκισμός, την παραγωγική Ελλάδα που δεν είναι παρασιτική. Και θα πρόσθετα ακόμη και λίγα λόγια από την ηλεκτρονική πλατφόρμα proxorame.gr, όπου μαζί με φίλους και συνεργάτες θέσαμε ένα πλαίσιο συζήτησης και ενεργοποιήσαμε ένα διάλογο που αποβλέπει σε μια νέα ληξιαρχική πράξη γέννησης της παράταξης, μετά τις εκλογές: «Υπάρχει ρήξη στη σχέση εμπιστοσύνης του πολίτη με το ΠΑΣΟΚ, γιατί έχουμε κατάρρευση της αξιοπιστίας του ΠΑΣΟΚ. Γιατί το ΠΑΣΟΚ την ώρα που θα έπρεπε να πορεύεται με ενιαία στρατηγική, με καθαρό μήνυμα, επέλεξε την αμφισημία και τη διγλωσσία. Άρα ένα ΠΑΣΟΚ που δεν ξεκαθαρίζει το δρόμο που θέλει να πάρει, δεν αποσαφηνίζει τη στρατηγική του –η λογική δηλαδή του ότι «είμαστε πολυσυλλεκτικοί ίσον πατάμε σε δυο βάρκες»- αντί να μας βγάλει από την κρίση θα μας βυθίσει βαθύτερα σε αυτήν, διατηρώντας την αναξιοπιστία, συντηρώντας και αναπαράγοντας την κρίση εμπιστοσύνης.
Ο δρόμος της αλήθειας, των ριζικών αλλαγών, της συνέπειας, της αυστηρότητας και της λογοδοσίας, ο δρόμος των αποτελεσματικών μεταρρυθμίσεων με σχέδιο και αποφασιστικότητα, είναι και ο μόνος φιλολαϊκός δρόμος για να κερδηθεί σήμερα η πλειοψηφία από μια μεγάλη δημοκρατική προοδευτική παράταξη. Για όσους πιστεύουμε σε ένα νέο πλειοψηφικό ρεύμα και σε μια νέα ενότητα που θα την εκφράσει, ο δρόμος αυτός είναι μια μεγάλη ιστορική ευκαιρία. Οδηγεί σε νέο ξεκίνημα για τη χώρα, για την οικονομία, για το πολιτικό σύστημα.»
-Πρόσφατα, ο Αλέξης Τσίπρας έκλεισε το μάτι στον Πάνο Καμμένο τη στήριξη του οποίου φαίνεται ότι θωρεί χρήσιμη για τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Πώς αξιολογείτε τη συγκεκριμένη εξέλιξη;
Έχω μιλήσει ήδη για την «παρά φύσιν» συμμαχία του μετώπου Τσίπρα/Καμμένου. Είναι η τελευταία και απολύτως αποκρουστική μετάλλαξη του «μετώπου της δραχμής» στην οποία συνέπλευσαν οι δυνάμεις του αριστερού και του δεξιού λαϊκισμού. Κι ας μην ξεχνάμε ότι τον κ. Καμμένο τον κατέστησε παράγοντα του δημόσιου βίου μας η ακροδεξιά και λαϊκίστικη ρητορική του κ. Σαμαρά. Όμως τα περιθώρια για τέτοια επικίνδυνα παιχνίδια δεν είναι καν στενά: είναι απολύτως ανύπαρκτα. Η χώρα κινδυνεύει με καταστροφή, αν οι δυνάμεις αυτές επικρατήσουν. Χρειάζεται ένα μέτωπο ευρωπαϊκής πορείας, κοινής λογικής, ευθύνης. Δηλαδή ρηξικέλευθων μεταρρυθμίσεων, ανανέωσης, άμεσης δράσης. Χρειάζεται συναγερμός ευθύνης των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων της χώρας: στην πολιτική, την οικονομία, τη διανόηση. Χρειάζεται συστράτευση των αποφασισμένων για να αποκτήσει την επόμενη μέρα η χώρα κυβέρνηση που θα διασφαλίσει την παραμονή μας στο ευρώ. Αλλιώς οι θυσίες πολιτών και επιχειρήσεων κινδυνεύουν να πάνε στράφι.
- Όλα δείχνουν ότι την επομένη της 6ης Μαΐου θα βρεθείτε στα βουλευτικά έδρανα δίπλα σε στελέχη της Χρυσής Αυγής. Πώς φτάσαμε μέχρι εδώ;
Τη «Χρυσή Αυγή», όπως και τον Π. Καμμένο τους έκανε παράγοντες της πολιτικής ζωής ο κ. Σαμαράς. Πάρτε παράδειγμα την τελευταία απόπειρά του με το μεταναστευτικό πρόβλημα, του οποίου είναι «πατέρας» ο ίδιος: έβαλε τώρα στόχο την κατάργηση του «νόμου Ραγκούση» για την ιθαγένεια, θέλοντας προφανώς να αποκρύψει τις δικές του τεράστιες ευθύνες, αφού με την άφρονα πολιτική του άνοιξε τα σύνορα, και έφερε ουσιαστικά τη χώρα μας από το ’91 και μετά, αντιμέτωπη για πρώτη φορά στην ιστορία της, με το φαινόμενο της παράνομης μετανάστευσης. Καταργεί τον «νόμο Ραγκούση» για να δικαιώσει το προηγούμενο καθεστώς, που επέτρεπε να δίνεται η ιθαγένεια αδιαφανώς, πελατειακά, ανεξέλεγκτα.
Ο «νόμος Ραγκούση» δεν αφορά την παράνομη μετανάστευση, όπως ο κ. Σαμαράς θέλει ψευδώς να λέει. Αφορά αποκλειστικά την απονομή ιθαγένειας σε ομογενείς και νόμιμους μετανάστες, καθώς και στα παιδιά και τα εγγόνια τους, που μεγάλωσαν και μορφώθηκαν στην Ελλάδα, με διαδικασία που αντιστοιχεί σε ένα σύγχρονο, ευρωπαϊκό κράτος δικαίου.
Οι αριθμοί αποτυπώνουν την πραγματικότητα: 13.000 πολιτογραφήσεις πριν τις εκλογές του 2009, που έπεσαν στις 6.500 μετά το νέο νόμο και εξακολουθούν να φθίνουν ραγδαία χάρη στις διαφανείς διαδικασίες που τώρα ακολουθούνται.
Αλλά μιλά για αυτό και η προσωπική μου στάση στην Υπατία. Έφτασα τότε μέχρι και στην υποβολή παραίτησης αρνούμενος να υποκύψω στον εκβιασμό της απεργίας πείνας η οποία τελικά έληξε χωρίς και καμία ανθρώπινη ζωή να μην κινδυνεύσει αλλά και χωρίς να δοθεί καμία άδεια παραμονής, όπως είχε δοθεί σε αντίστοιχη περίπτωση από την κυβέρνηση Καραμανλή και τον κύριο Παυλόπουλο ένα χρόνο πριν.
Και όλα αυτά, όταν η μοναδική αλήθεια είναι ότι η τελευταία μαζική νομιμοποίηση μεταναστών που πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα, και η οποία πράγματι λειτούργησε ως μαγνήτης, ήταν όταν το 2007 η κυβέρνηση Καραμανλή/Σαμαρά νομιμοποίησε μαζικά 300.000 μετανάστες χωρίς χαρτιά.
Να πώς στρώνεται ο δρόμος για τη Χρυσή Αυγή: με ψεύδη, ακροδεξιά ρητορική και άφρονα, και στο ζήτημα αυτό, πολιτική.
Την Κυριακή, διεκδικεί την ψήφο των πολιτών στην εκλογική περιφέρεια της Β' Αθηνών. Ακολουθεί η συνέντευξη του στην Παραπολιτική:
-Την επομένη των εκλογών, ο ελληνικός λαός δεν θα έχει δώσει σε κανένα κόμμα την εντολή να κυβερνήσει αυτοδύναμα και το ΠΑΣΟΚ θα κληθεί αυτονόητα να συμμετάσχει σε ένα κυβερνητικό σχήμα ευρύτερης συνεργασίας. Αρκεί η σύμπραξη ΝΔ-ΠΑΣΟΚ για να κυβερνηθεί ο τόπος ή χρειάζεται και η συμμετοχή ενός 3ου κόμματος; Αν ναι, ποιο κόμμα θα μπορούσε να είναι αυτό;
Είναι απολύτως αναγκαία η συνεργασία για να κυβερνηθεί ο τόπος. Καμία πολιτική δύναμη δεν μπορεί να διαχειριστεί μόνη της την παρούσα κρίση και η λαϊκή ψήφος εύλογα θα εκφράσει μια τέτοια ανάγκη, στο βαθμό που θα το πράξει. Όποιος οραματίζεται μονοκομματικές κυβερνήσεις, όπως ο κ. Σαμαράς, είτε αγνοεί την πραγματικότητα είτε την υποτάσσει, με υψηλό ρίσκο, στις φιλοδοξίες του. Σας καλώ να φανταστείτε, με έναν μαγικό τρόπο, για μια μόνο στιγμή την κυβέρνηση και την πολιτική σκηνή της χώρας με το ΠΑΣΟΚ να απουσιάζει. Αυτό που απομένει τρομάζει. Θα βρισκόταν η Ελλάδα έρμαιο στα χέρια του μετώπου της δραχμής. Θα βρισκόταν στα χέρια του κ. Τσίπρα, της κ. Παπαρήγα, του κ. Σαμαρά, του κ. Καμμένου και της Χρυσής Αυγής. Ποιος θα κυβερνούσε; Μήπως μια συμμαχία Σαμαρά-Καμμένου-ΛΑΟΣ-Χρυσής Αυγής; Ή ίσως μια συμμαχία Τσίπρα-Παπαρήγα-Κουβέλη-Καμμένου; Είμαι βέβαιος πως και οι δυο εικόνες τρομάζουν.
Το ΠΑΣΟΚ, παρά τα λάθη και τις καθυστερήσεις, είναι ιστορικά και πραγματικά ο κύριος εκφραστής των προοδευτικών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων της χώρας. Είναι εθνική επιταγή η ενισχυμένη συμμετοχή του σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, που θα φέρει τη χώρα σε ήρεμα νερά. Χωρίς ΠΑΣΟΚ απλά δεν βγαίνει η εξίσωση. Χωρίς ΠΑΣΟΚ δεν προκύπτει η προοπτική ηρεμίας και ασφάλειας, που απεγνωσμένα χρειάζεται η οικονομία μας για να βγει από την ύφεση. Χωρίς ΠΑΣΟΚ και χωρίς κυβέρνηση συνεργασίας –στην οποία πρέπει να συμμετέχει και το κόμμα του κ. Κουβέλη, η ΔΗΜΑΡ- η χώρα κινδυνεύει να μπει στην τροχιά της ακυβερνησίας και της εξόδου από το ευρώ. Ο σίγουρος αλλά ανηφορικός δρόμος της προόδου μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι δεδομένος και δεν πρέπει να θεωρείται τέτοιος από τους πολίτες.
Από το 2007 μέχρι το 2009 διατελέσατε διαδοχικά εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια Γραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου. Έχοντας γνωρίσει τότε όλες τις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ ανά την Ελλάδα, πόσο έτοιμο ήταν αυτό το κομμάτι της κοινωνίας για ένα πακέτο πολιτικών όπως το Μνημόνιο;
Να μην απαντήσω κατ’ εκτίμηση, με αναδρομικές υποθέσεις, αλλά με βάση απολύτως πραγματικά, και μάλιστα δημοσιοποιημένα πραγματικά δεδομένα.
Δεδομένο πρώτο, και το έχω δημοσιεύσει στο κείμενο του απολογισμού μου τον Ιανουάριο 2012, στο www.ragkousis.gr, (έβδομο εισαγωγικό σημείο) «Ειδική αναφορά οφείλω στο γεγονός ότι, κατά τη γνώμη μου, η ΑΔΕΔΥ κινήθηκε πάντοτε με πνεύμα συνεργασίας και ότι για καμία από τις θεμελιώδεις θεσμικές μεταβολές (την κατάργηση των stages, την αξιοκρατία στις προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ, τη Δι@ύγεια, τον Καλλικράτη…) δεν αντέδρασε με δημαγωγικό και ανεύθυνο τρόπο».
Δεδομένο δεύτερο, σας παραθέτω χωρίς σχόλιο τι είπα στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ στις 15 Ιανουαρίου: «Σας ξαναλέω όχι ως πρώην Γραμματέας αλλά ειδικότερα ως πρώην Υπουργός Εσωτερικών, είναι παντελώς άδικο να αναφέρεται κανείς στις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ σαν να είναι αυτές το πρόβλημα. Εγώ ρητώς και κατηγορηματικώς θέλω να καταγραφεί η άποψή μου ότι όλοι μας μπορεί να φταίμε και να φταίμε για πολλά. Εγώ μέχρι τώρα και μέχρι αποδείξεως του εναντίον, δεν έχω βρει αυτά τα δύο χρόνια πουθενά ως εμπόδιο γι΄ αυτά που θα πω στη συνέχεια κάτι που να προήλθε από τις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ.»
Δεδομένο τρίτο: το εκλογικό αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών του φθινοπώρου του 2010, μετά το πρώτο Μνημόνιο: ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ αντέδρασε με ηρεμία και υπευθυνότητα κι έδωσε τη μεγάλη πλειοψηφία στους υποψηφίους της παράταξής μας.
Δεδομένο τέταρτο: μέχρι τον Ιούλιο του 2011 το ΠΑΣΟΚ προηγούνταν σταθερά σε όλες τις δημοσκοπήσεις.
Το συμπέρασμα προκύπτει ολοκάθαρα: μην αναζητάτε το πρόβλημα στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, στις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ. Αναζητείστε το πρόβλημα στις μικρές ολιγαρχίες και στο πελατειακό πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, που δεν ήξερε άλλο δρόμο να πολιτεύεται από τη συναλλαγή, δεν ήξερε άλλο τρόπο να κυβερνά από το ασυλλόγιστο μοίρασμα των δανεικών. Αναζητείστε το πρόβλημα στο χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα και στους εκπροσώπους της «σκοτεινής πλευράς» της Μεταπολίτευσης.
-Το 2009 τεθήκατε επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ σε ηλικία 44 ετών, σε μια προσπάθεια της τότε ηγεσίας του Κινήματος να συμβολίσει την ανανέωση του πολιτικού προσωπικού. Γιατί το ΠΑΣΟΚ κέρδισε εκείνες τις εκλογές και μάλιστα με 10 μονάδες διαφορά; Θεωρείτε ότι πράγματι “παραπλανήθηκαν” πολλοί από το “λεφτά υπάρχουν”;
Θα ήταν αφελές αν δεν ήταν κακόβουλο να ανάγει κανείς μια αποστροφή του λόγου του τότε Προέδρου του ΠΑΣΟΚ σε αιχμή του προεκλογικού προγράμματος που οδήγησε το ΠΑΣΟΚ στη σημαντική νίκη και στην εξουσία το 2009. Το πραγματικό «λεφτά υπάρχουν» που καθόρισε τα πράγματα δεν ήταν εκείνη η κουβέντα του Παπανδρέου. Ήταν ένα άλλο, σιωπηρό «λεφτά υπάρχουν», με βάση το οποίο κυβερνήθηκε αστόχαστα και τινάχτηκε η Ελλάδα στον αέρα κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Καραμανλή/Σαμαρά. Κι ήταν, πράγματι, ένα, επίσης άρρητο, «λεφτά υπάρχουν» αυτό που καθόρισε την πολιτική κάποιων υπουργείων της δικής μας κυβέρνησης μετά της εκλογές. Όχι όμως το δικό μου. Εγώ προχώρησα από την πρώτη στιγμή στις μεταρρυθμίσεις που είχε ανάγκη ο τόπος υλοποιώντας τις προεκλογικές εξαγγελίες μας. Επρόκειτο, όπως γνωρίζετε, για μεταρρυθμίσεις μεγάλων εξοικονομήσεων και εξορθολογισμού. Και οι πολίτες τις αγκάλιασαν και τις υποστήριξαν από την πρώτη στιγμή. Γιατί για αυτό είχαν δώσει τότε την ψήφο τους. Για να αλλάξει η Ελλάδα, όχι για κανένα «λεφτά υπάρχουν».
-Η κατάργηση των προγραμμάτων Stage, το συμμάζεμα των ΟΤΑ μέσω του Καλλικράτη και η Διαύγεια αποτελούν κινήσεις υπέρ ενός μικρότερου και περισσότερο ευέλικτου κράτους. Πόσο συμβατές είναι τέτοιες πολιτικές με την ιδεολογία αλλά και το κυβερνητικό παρελθόν του ΠΑΣΟΚ;
Παρά την πίκρα και την απογοήτευση που δικαιολογημένα αισθάνονται οι πολίτες, θα πρέπει να το πούμε, να το θυμίσουμε, και μάλιστα με ιδιαίτερη ένταση: σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης και μέχρι σήμερα, το ΠΑΣΟΚ ήταν και παραμένει ο πυρήνας του μεταρρυθμιστικού μετώπου ανάπτυξης και δικαιοσύνης, ο κύριος εκφραστής του μεταρρυθμιστικού προοδευτικού ρεύματος στην ελληνική κοινωνία. Μπορεί να μην αρέσει σε κάποιους, αναμφισβήτητα άλλωστε διέπραξε σοβαρά σφάλματα και ενέχεται για καθυστερήσεις και παλινωδίες. Αλλά ισχύει αυτό που σας είπα. Κι έτσι απαντώ και στο ερώτημά σας: μα οι μεταρρυθμίσεις που κατονομάσατε δεν ήταν βέβαια έμπνευση δική μου ούτε ενός ανδρός «φυγή προς τα μπρος». Ήταν η υλοποίηση των δεσμεύσεων και των εξαγγελιών της παράταξής μας. Τις υπηρέτησα και τις υλοποίησα εφαρμόζοντας αυτά για τα οποία στρατεύθηκα στο ΠΑΣΟΚ.
-Διαχρονικά στο ΠΑΣΟΚ διεξάγεται μια συζήτηση σχετικά με τη διαρκή πολιτική σύγκρουση της μεταρρυθμιστικής του πτέρυγας με αυτό που περιγράφεται ως "βαθύ ΠΑΣΟΚ". Πώς βιώσατε ως υπουργός τη σύγκρουση των δυο τάσεων; Σε ποια από τις δυο θεωρείτε ότι ανήκετε;
Όπως σας είπα και πριν, στο ΠΑΣΟΚ βρήκε μέχρι τώρα έκφραση ο κύριος όγκος των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων αυτής της κοινωνίας. Αλλά ως κόμμα εξουσίας το ΠΑΣΟΚ όφειλε να είναι πολυσυλλεκτικό, όχι για να λέει «ναι» σε όλα αλλά για να συνθέτει και να συγκεράζει. Εμένα θα μου επιτρέψετε να θεωρώ ότι ανήκω στο κομμάτι εκείνο της παράταξής μας που θέλει να εκφράσει αυτό που εξακολουθώ να θεωρώ πλειοψηφικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία: τον ανθρωπισμό που δεν είναι λαϊκισμός, την παραγωγική Ελλάδα που δεν είναι παρασιτική. Και θα πρόσθετα ακόμη και λίγα λόγια από την ηλεκτρονική πλατφόρμα proxorame.gr, όπου μαζί με φίλους και συνεργάτες θέσαμε ένα πλαίσιο συζήτησης και ενεργοποιήσαμε ένα διάλογο που αποβλέπει σε μια νέα ληξιαρχική πράξη γέννησης της παράταξης, μετά τις εκλογές: «Υπάρχει ρήξη στη σχέση εμπιστοσύνης του πολίτη με το ΠΑΣΟΚ, γιατί έχουμε κατάρρευση της αξιοπιστίας του ΠΑΣΟΚ. Γιατί το ΠΑΣΟΚ την ώρα που θα έπρεπε να πορεύεται με ενιαία στρατηγική, με καθαρό μήνυμα, επέλεξε την αμφισημία και τη διγλωσσία. Άρα ένα ΠΑΣΟΚ που δεν ξεκαθαρίζει το δρόμο που θέλει να πάρει, δεν αποσαφηνίζει τη στρατηγική του –η λογική δηλαδή του ότι «είμαστε πολυσυλλεκτικοί ίσον πατάμε σε δυο βάρκες»- αντί να μας βγάλει από την κρίση θα μας βυθίσει βαθύτερα σε αυτήν, διατηρώντας την αναξιοπιστία, συντηρώντας και αναπαράγοντας την κρίση εμπιστοσύνης.
Ο δρόμος της αλήθειας, των ριζικών αλλαγών, της συνέπειας, της αυστηρότητας και της λογοδοσίας, ο δρόμος των αποτελεσματικών μεταρρυθμίσεων με σχέδιο και αποφασιστικότητα, είναι και ο μόνος φιλολαϊκός δρόμος για να κερδηθεί σήμερα η πλειοψηφία από μια μεγάλη δημοκρατική προοδευτική παράταξη. Για όσους πιστεύουμε σε ένα νέο πλειοψηφικό ρεύμα και σε μια νέα ενότητα που θα την εκφράσει, ο δρόμος αυτός είναι μια μεγάλη ιστορική ευκαιρία. Οδηγεί σε νέο ξεκίνημα για τη χώρα, για την οικονομία, για το πολιτικό σύστημα.»
-Πρόσφατα, ο Αλέξης Τσίπρας έκλεισε το μάτι στον Πάνο Καμμένο τη στήριξη του οποίου φαίνεται ότι θωρεί χρήσιμη για τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Πώς αξιολογείτε τη συγκεκριμένη εξέλιξη;
Έχω μιλήσει ήδη για την «παρά φύσιν» συμμαχία του μετώπου Τσίπρα/Καμμένου. Είναι η τελευταία και απολύτως αποκρουστική μετάλλαξη του «μετώπου της δραχμής» στην οποία συνέπλευσαν οι δυνάμεις του αριστερού και του δεξιού λαϊκισμού. Κι ας μην ξεχνάμε ότι τον κ. Καμμένο τον κατέστησε παράγοντα του δημόσιου βίου μας η ακροδεξιά και λαϊκίστικη ρητορική του κ. Σαμαρά. Όμως τα περιθώρια για τέτοια επικίνδυνα παιχνίδια δεν είναι καν στενά: είναι απολύτως ανύπαρκτα. Η χώρα κινδυνεύει με καταστροφή, αν οι δυνάμεις αυτές επικρατήσουν. Χρειάζεται ένα μέτωπο ευρωπαϊκής πορείας, κοινής λογικής, ευθύνης. Δηλαδή ρηξικέλευθων μεταρρυθμίσεων, ανανέωσης, άμεσης δράσης. Χρειάζεται συναγερμός ευθύνης των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων της χώρας: στην πολιτική, την οικονομία, τη διανόηση. Χρειάζεται συστράτευση των αποφασισμένων για να αποκτήσει την επόμενη μέρα η χώρα κυβέρνηση που θα διασφαλίσει την παραμονή μας στο ευρώ. Αλλιώς οι θυσίες πολιτών και επιχειρήσεων κινδυνεύουν να πάνε στράφι.
- Όλα δείχνουν ότι την επομένη της 6ης Μαΐου θα βρεθείτε στα βουλευτικά έδρανα δίπλα σε στελέχη της Χρυσής Αυγής. Πώς φτάσαμε μέχρι εδώ;
Τη «Χρυσή Αυγή», όπως και τον Π. Καμμένο τους έκανε παράγοντες της πολιτικής ζωής ο κ. Σαμαράς. Πάρτε παράδειγμα την τελευταία απόπειρά του με το μεταναστευτικό πρόβλημα, του οποίου είναι «πατέρας» ο ίδιος: έβαλε τώρα στόχο την κατάργηση του «νόμου Ραγκούση» για την ιθαγένεια, θέλοντας προφανώς να αποκρύψει τις δικές του τεράστιες ευθύνες, αφού με την άφρονα πολιτική του άνοιξε τα σύνορα, και έφερε ουσιαστικά τη χώρα μας από το ’91 και μετά, αντιμέτωπη για πρώτη φορά στην ιστορία της, με το φαινόμενο της παράνομης μετανάστευσης. Καταργεί τον «νόμο Ραγκούση» για να δικαιώσει το προηγούμενο καθεστώς, που επέτρεπε να δίνεται η ιθαγένεια αδιαφανώς, πελατειακά, ανεξέλεγκτα.
Ο «νόμος Ραγκούση» δεν αφορά την παράνομη μετανάστευση, όπως ο κ. Σαμαράς θέλει ψευδώς να λέει. Αφορά αποκλειστικά την απονομή ιθαγένειας σε ομογενείς και νόμιμους μετανάστες, καθώς και στα παιδιά και τα εγγόνια τους, που μεγάλωσαν και μορφώθηκαν στην Ελλάδα, με διαδικασία που αντιστοιχεί σε ένα σύγχρονο, ευρωπαϊκό κράτος δικαίου.
Οι αριθμοί αποτυπώνουν την πραγματικότητα: 13.000 πολιτογραφήσεις πριν τις εκλογές του 2009, που έπεσαν στις 6.500 μετά το νέο νόμο και εξακολουθούν να φθίνουν ραγδαία χάρη στις διαφανείς διαδικασίες που τώρα ακολουθούνται.
Αλλά μιλά για αυτό και η προσωπική μου στάση στην Υπατία. Έφτασα τότε μέχρι και στην υποβολή παραίτησης αρνούμενος να υποκύψω στον εκβιασμό της απεργίας πείνας η οποία τελικά έληξε χωρίς και καμία ανθρώπινη ζωή να μην κινδυνεύσει αλλά και χωρίς να δοθεί καμία άδεια παραμονής, όπως είχε δοθεί σε αντίστοιχη περίπτωση από την κυβέρνηση Καραμανλή και τον κύριο Παυλόπουλο ένα χρόνο πριν.
Και όλα αυτά, όταν η μοναδική αλήθεια είναι ότι η τελευταία μαζική νομιμοποίηση μεταναστών που πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα, και η οποία πράγματι λειτούργησε ως μαγνήτης, ήταν όταν το 2007 η κυβέρνηση Καραμανλή/Σαμαρά νομιμοποίησε μαζικά 300.000 μετανάστες χωρίς χαρτιά.
Να πώς στρώνεται ο δρόμος για τη Χρυσή Αυγή: με ψεύδη, ακροδεξιά ρητορική και άφρονα, και στο ζήτημα αυτό, πολιτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου