Η έσχατη αναμέτρηση...

Εχουμε δικαίωμα τέτοιες μέρες να κάνουμε μια κατάδυση σε περιοχές του εσωτερικού μας κόσμου για να ξαναδούμε εικόνες άλλων εποχών, όταν η θρησκευτική ανάβρα πύρωνε τις καρδιές μας και νιώθαμε μιαν ευφορία που μας κρατούσε ζωντανούς, δυνατούς, σε εγρήγορση, έτοιμους να κατακτήσουμε νέους κόσμους. Γιατί η Ανάσταση του Χριστού μας δίνει την αφορμή μαζί με την άνοιξη, να πάρουμε θέση στην αφετηρία και να χαμογελάσουμε για καλύτερες μέρες. Και ίσως έτσι νιώθω κι εγώ ότι το αίσθημα του θείου είναι η αναφορά του στο συγκεκριμένο η μεταγραφή του σε κατηγορίες ανθρώπινες. Το μαρτύριο του Χριστού, η ανθρώπινη δοκιμασία του, μας συγκινεί - όσοι έχουν αισθήματα και συγκινούνται. Δεν είναι απαραίτητο όλοι να συγκινούνται με το δράμα του. Προχθές μου έλεγε ένας νέος ότι... δεν πιστεύει! Δεν θέλησα να επιχειρηματολογήσω. Δεν θα είχε νόημα. Θα έρθει, ίσως, μια στιγμή, που θα αποζητήσει αυτό για το οποίο τώρα μιλάω. Η θρησκεία του Χριστού προβάλλεται στο χώρο του υπερβατικού επειδή δίνει απόκριση, ή τον αντίλαλό της, στην πιο δραματική μας επίγνωση: πως έσχατη αναμέτρηση της ζωής είναι το αμετακίνητο γεγονός του θανάτου.