Κάνουν πως δεν βλέπουν.!

ΔΕΝ ντρέπεται κανείς τους;

ΜΕ λύπη διαπιστώνουμε  όλα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στο άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ. Και το πιο φοβερό είναι ότι κανείς τους δεν ντρέπεται και όλοι κάνουν πως δεν βλέπουν και δεν καταλαβαίνουν...

Η κατάκτηση του προεδρικού αξιώματος δεν του περιποιεί τιμή κι όμως φαίνεται να το απολαμβάνει. Πήγαν, λένε, ως μέλη του ΠΑΣΟΚ, η Βάσω, η Ξενογιαννακοπούλου, ο Λαλιώτης και άλλοι να ψηφίσουν!!! Τι να πούμε ;

 Αυτό που μπορεί να λεχθεί είναι ότι όλοι τους έδειξαν τη δυσκαμψία της άλλοτε εν εγρηγόρσει ευρισκόμενης δημοκρατικής και κομματικής συνείδησης. Έχουν λασκάρει πλέον οι ανασχετικοί φραγμοί που περιφρουρούσαν την έννοια της δημοκρατίας από τον ταυτισμό της με την ασυδοσία...

"Ελεύθερος είναι εκείνος που μπορεί να κινείται άνετα μέσα στα χαλινάρια του", έλεγε με τη θυμοσοφία του ο μεγάλος αμερικανός ποιητής Ρόμπερτ Φροστ. Έτσι και όλοι οι "βαρόνοι" του ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να καθησυχάσουν τη σκέψη τους που τους χτυπάει καμπανάκι ότι σε λίγο δεν θα είναι... τίποτα, ή μάλλον θα είναι ένα ΤΙΠΟΤΑ!!

 Αν λάβουμε υπόψη, ως αποδεικτικά στοιχεία, ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ, όπου κάποιος ρεπόρτερ ψήφισε τρεις φορές χωρίς να υπάρξει ο στοιχειώδης έλεγχος, κι ακόμη τα νούμερα της προηγούμενης εκλογικής διαδικασίας στις 11/11/2007, τότε θα καταλάβουμε ότι η επιδρομή του "βενιζελισμού" στο ΠΑΣΟΚ, σήμανε ταυτόχρονα και την έκπτωση της δημοκρατίας.

 Δεν υπάρχει πλέον η ειλικρίνεια των λέξεων και των εννοιών. Αυτό που συνέβη πριν λίγο καιρό, με την καθαίρεση του εκλεγμένου πρωθυπουργού και την επιβολή τώρα στο ΠΑΣΟΚ μιας ομάδας αισχροκερδούντων, δείχνει απλώς ότι επιβιώνει η χοντροκομμένη απάτη. Και τώρα η εξουσία στο ΠΑΣΟΚ μονοπωλείται από τη δυναμικότερη κλίκα. Είναι δυναμικότερη διότι έχει την στήριξη του επιχειρηματικού και εκδοτικού κατεστημένου.

 Οι «βαρόνοι» του σημερινού ΠΑΣΟΚ «παίζουν» μέσα στη σύγχυση. Απελπισμένοι, από το πολιτικό τέλος τους, παλεύουν απεγνωσμένα να συγκρατηθούν στα κράσπεδα μιας κάποιας εξουσίας, για να έχουν δημόσιο λόγο. Δεν είναι σε θέση πλέον να διακρίνουν ότι έχουμε περάσει στο ζόφο ενός ιδεολογικού και πολιτικού μεσαίωνα. Ουδέποτε ένιωσαν ότι μπορεί όλοι τους να είναι υπεύθυνοι για τις εξελίξεις ή να έχουν τέλος πάντων ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Ζουν τον έρωτά τους με το ένδοξο παρελθόν τους.

 Παραφράζοντας λίγο τον μέγα δραματουργό Ίψεν θα λέγαμε ότι ο κάθε πολιτικός (ο Ίψεν έλεγε «ο κάθε πνευματικός άνθρωπος») είναι ατομικά υπεύθυνος για τον ξεπεσμό της κοινωνίας μέσα στην οποία ζει και κινείται. Είναι μια ευθύνη που δεν μπορεί να αποχωριστεί από την υπόσταση του πολιτικού