Η βασική (και βιαστική) ανάλυση λέει ότι οι εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου επιβεβαίωσαν την «κυριαρχία Τσίπρα». Με βάση τα συγκεκριμένα εκλογικά δεδομένα, είναι σωστή. Δεν χωράει εύκολη αμφισβήτηση. Κατ’ αντιστοιχία, η ΝΔ, ο βασικός αντίπαλος στη διεκδίκηση της εξουσίας, ηττημένη για δεύτερη φορά, βρίσκεται μπροστά σε μια πολιτική έρημο και δεν ξέρει πού θα τη βγάλει.
Για την παρούσα συγκυρία, η εικόνα είναι αυτή. Θεωρητικά ο κ. Τσίπρας έχει μπροστά του τέσσερα χρόνια για να εδραιώσει την «κυριαρχία» του και να αφήσει τους αντιπάλους του να ψάχνονται, να αλλάζουν αρχηγούς, ίσως και να διασπώνται. Θεωρητικά έτσι είναι.
Η θεώρηση αυτή, όμως, παραγνωρίζει ορισμένες σταθερές με καθοριστική σημασία:
Κυριαρχία με 36% επί του 55%-60% του εκλογικού σώματος δεν υπάρχει. Το ΠΑΣΟΚ της Μεταπολίτευσης, το οποίο φιλοδοξεί να φτάσει ο ΣΥΡΙΖΑ στη μακροημέρευση, κινήθηκε μεταξύ 40% και 48% επί του 75%-80% του εκλογικού σώματος. Σήμερα μια μικρή μετακίνηση ψηφοφόρων μπορεί να αλλάξει άρδην τα δεδομένα.
Η οικονομική κρίση καταπίνει κυβερνήσεις. Οι προηγούμενες (του Γ. Παπανδρέου και του Α. Σαμαρά), που υπέγραψαν και εφάρμοσαν Μνημόνια, είχαν την τύχη που γνωρίζουμε.
Η πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα κράτησε εφτά μήνες. Κυβερνητική εξουσία δεν άσκησε. Έκανε ανώδυνες διευθετήσεις και λίγες πελατειακές ρυθμίσεις. Και όταν έρχονταν τα δύσκολα, έκανε δημοψήφισμα και εκλογές. Όσοι εκφράζουν την απορία «τι άλλο έπρεπε να κάνουν για να χάσουν;», ας σκεφτούν διαφορετικά. Τα στρώματα ψηφοφόρων, στα οποία στηρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρόλαβαν να ζήσουν κάτι πολύ επιζήμιο για τα συμφέροντά τους. Πώς, λοιπόν, μέσα σε εφτά μήνες θα άλλαζαν τόσο εύκολα την ψήφο τους;
Η πραγματική δοκιμασία του κ. Τσίπρα τώρα αρχίζει. Τώρα, που απαλλάχθηκε από τα εσωτερικά «βαρίδια», δεν έχει άλλοθι. Τώρα, που τα νοικοκυριά θα αρχίσουν να παίρνουν ένα μπουγιουρντί κάθε μήνα, θα μετρηθεί η αντοχή της «κυριαρχίας» του. Το «παλιό» έχει ηττηθεί, τα «βαρίδια» έχουν εξουδετερωθεί, αλλά οι δεσμεύσεις είναι παρούσες. Για να διατηρήσει την «κυριαρχία» του ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να μην τις τηρήσει, ώστε να μη θίξει στρώματα ψηφοφόρων που τον κράτησαν στο 36%. Αλλά τότε θα έχουμε άλλες εξελίξεις, δραματικές, συνολικά για τη χώρα. Όσοι νομίζουν ότι γλιτώσαμε το GREXIT, επειδή εξαφανίστηκαν εκλογικά οι δραχμιστές του Λαφαζάνη, αυταπατώνται. Ο Σόιμπλε είναι στη θέση του.
Επί εφτά μήνες ο κ. Τσίπρας έζησε τον μύθο του και ένα, σχετικά μεγάλο, κομμάτι του κόσμου αναζήτησε παραμυθία στο παραμύθι του. Μπορεί αυτά να μη δικαιολογούν το 36% της Κυριακής, αλλά το εξηγούν. Μεγάλο κομμάτι του κόσμου, που πίστεψε ότι οι προηγούμενοι τον «πρόδωσαν», γαντζώθηκε στο «νέο» αφήγημα του κ. Τσίπρα. Δεν είχαν κάτι άλλο. Η εμβέλεια της ΝΔ περιορίζεται ακόμα στα δεξιά του πολιτικού φάσματος. Το Κέντρο είναι πολυδιασπασμένο. Όμως, δεν είναι βέβαιο ότι αυτά θα συνεχιστούν.
Ο κ. Τσίπρας «κυριαρχεί» σε ένα κατακερματισμένο πολιτικό-κομματικό σκηνικό. Πρόκειται για κυριαρχία πολύ εύθραυστη. Η ευφορία από την εκλογική νίκη θα περάσει γρήγορα. Τα νέα μέτρα και οι επιπτώσεις τους θα είναι διαρκώς παρόντα. Και τότε θα δούμε ποιο νέο «παραμύθι» θα εφευρεθεί και πόσο θα πιάσει, για να συνεχιστεί η «κυριαρχία».
(Η κυριαρχία αυτή, κατά την «Αυγή», είναι «ηγεμονία». Και έχει σημασία η επιλογή των λέξεων. Kατά το προεκλογικό σπoτ του ΣΥΡΙΖΑ, «στις 20 Σεπτέμβρη ψηφίζουμε (ψηφίσαμε) πρωθυπουργό». Όχι κόμμα και πρόγραμμα, αλλά πρόσωπο. Πρωτόγνωρα πράγματα για τη σύγχρονη ελληνική Αριστερά. Προσωπολατρία. Έτσι και μετεκλογικά δεν έχουμε «νίκη», έστω «κυριαρχία», αλλά «ηγεμονία». Και ο ηγεμών είναι ένας). Γιώργος Καρελιάς, ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου