Ομολογώ ότι αν κάποιος σχεδίαζε μεθοδευμένα τη ρήξη με τους εταίρους και την επιστροφή στη δραχμή, θα έκανε ακριβώς όλα όσα κάνει και ο Αλέξης Τσίπρας.

Σε παλαιότερες αναρτήσεις της Παραπολιτικής, έχω εκφράσει την άποψη ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν επιθυμεί την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα με μοναδικό επιχείρημα το ότι δεν μπορεί να είναι τρελός και να ενδιαφέρεται στα 40 του χρόνια να καταστρέψει ολοσχερώς μια χώρα.

Εξακολουθώ να το πιστεύω αν και η βεβαιότητα μου αρχίζει να κλονίζεται, κυρίως γιατί είναι προφανές ότι ένα μεγάλο μέρος του κομματικού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί τη δραχμή και την επιδίωξη μιας σοσιαλιστικής ουτοπίας. Επίσης, δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά για τον πατριωτισμό του κομήτη Βαρουφάκη του οποίου η προσωπική ατζέντα έχει ήδη στραφεί εναντίον του εθνικού συμφέροντος.

Βλέποντας όμως τα πράγματα από κάποια απόσταση, ομολογώ ότι αν κάποιος σχεδίαζε μεθοδευμένα τη ρήξη με τους εταίρους και τη νομοτελειακή επιστροφή στη δραχμή, θα έκανε δυστυχώς όλα όσα κάνει και ο Αλέξης Τσίπρας.
Θα ζητούσε συνεχώς χρόνο, αφενός για να εγκαθιδρύσει τη νέα κομματική ιεραρχία στον κρατικό μηχανισμό και αφετέρου για να δείξει ότι διαπραγματεύεται σκληρά και δεν μασάει. Επικοινωνιακά, θα αξιοποιούσε αυτόν το χρόνο για να κατασκευάσει εχθρούς, εντός κι εκτός συνόρων, ώστε να φανεί ο ίδιος ως θύμα των περιστάσεων. Θα ήλπιζε ότι η οικονομική ασφυξία θα καθιστούσε πιο ομαλή τη μετάβαση στο χάος της δραχμής καθώς πολλοί θα άρχιζαν να σκέφτονται ότι πλέον δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Αρκετοί μάλιστα θα έλεγαν «ας τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα».

Θα απολάμβανε τη στήριξη χρεοκοπημένων επιχειρηματιών και θολών εξωθεσμικών γεωπολιτικών κέντρων που διατηρούν ισχυρή παρουσία στα ΜΜΕ. Θα καλλιεργούσε τις πλέον νοσηρές μορφές εθνικισμού κατά τα πρότυπα της Λατινικής Αμερικής. Θα προσέφερε μονάχα ένα όραμα αξιοπρέπειας κι όχι ένα όραμα δημιουργίας για την επόμενη μέρα.

Όλα αυτά έχουν ήδη συμβεί και η χώρα βρίσκεται χωρίς συμμάχους απέναντι σε ένα αδιέξοδο που θυμίζει όλο και περισσότερο το 2009. Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, δεν υπάρχει περίπτωση να αποφύγουμε γεγονότα που θα χαρακτηριστούν ως μείζονες πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί να «ματώσει». Ας ελπίσουμε ότι θα το κάνει υπέρ μιας κωλοτούμπας και όχι υπέρ ενός Grexit.