Ας πάρουμε την πιο αισιόδοξη εκδοχή για την κυβέρνηση.
Ότι δηλαδή η συμφωνία, λύση -ας τη βαφτίσει όπως θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ- περνά από τη Βουλή με μικρές απώλειες για το κυβερνών κόμμα, οι δόσεις και τα ευρώ πέφτουν στη συνέχεια σαν βροχή. Υπάρχουν έστω αχνές ενδείξεις πως στη χώρα τον Σεπτέμβριο, εάν όλα αυτά συμβούν, η διοίκηση, η οικονομία, οι αγορές, θα λειτουργούν σε κανονικές συνθήκες; Ότι θα βαδίζουμε σε έξοδο από την ειδική κατάσταση, ότι θα προσδοκούμε συμμετοχή στο φθηνό χρήμα της ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, όπως όλες οι άλλες χώρες της ΕΕ;
Φοβάμαι πως είτε τον Σεπτέμβρη είτε τον Νοέμβρη, η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν θα είναι πειστικά θετική. Που σημαίνει πως δεν θα προβλέπονται βάσιμα, εφαρμογή των
συμφωνημένων, καθώς και επενδύσεις και σχέδια επενδύσεων σε τέτοιο μέγεθος ώστε να προχωρήσουμε σε ανάπτυξη. Ακόμη και υιοθετώντας λοιπόν την πιο αισιόδοξη εκδοχή για τα ζητήματα του σήμερα, το αύριο δεν προκύπτει ελπιδοφόρο. Τα παραπάνω είναι σκέψεις που τις κάνουν πολλοί βλέποντας τα πεπραγμένα της κυβέρνησης. Στην Ελλάδα και κυρίως στο εξωτερικό. Αυτό δυσκολεύει κάθε απόπειρα συμφωνίας. Γιατί έτσι οι εγγυήσεις εφαρμογής της συμφωνίας αυξάνονται καθημερινά από τους εταίρους. Και παράλληλα οι αντιδράσεις για τους όρους της συμφωνίας αυξάνονται από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Κατά συνέπεια είμαστε σε τέλειο κυβερνητικό αδιέξοδο.
Θα προσπαθήσω να εξηγήσω το γιατί.
Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση έχει καταρρεύσει. Το πότε θα δώσουν το πιστοποιητικό τα ΑΤΜ ή οι δημοσκοπήσεις είναι απλά θέμα χρόνου. Έχει καταρρεύσει για τρεις λόγους.
1. Ως αποτυχημένοι και αναξιόπιστοι διαπραγματευτές. Στη μοναδική δουλειά, που υποτίθεται ότι κάνει εδώ και τέσσερις μήνες, στις διαπραγματεύσεις έχει αποτύχει και παραπληροφορεί. Συστηματικά, περισσότερες από δέκα φορές μέχρι σήμερα, τη Δευτέρα ανακοινώνουν αναμενόμενη συμφωνία και Πέμπτη ή Παρασκευή από ξένους μαθαίνουμε πως τέτοιο ενδεχόμενο δεν υφίσταται. Έχουμε αποξενωθεί κάθε συμμαχίας στην Ευρώπη και εξάντλησαν ολόκληρο το κεφάλαιο συμπάθειας που δημιούργησε η κρίση αλλά και η εκλογή. Ποιος πλέον να τους πιστέψει, τι να διαπραγματευθούν;
2. Ως κακοί κυβερνήτες. Δεν γνωρίζουν από διακυβέρνηση, ενώ καθοδηγούνται από ρετάλια σκέψης του προηγούμενου αιώνα που τα αναπαράγουν φωναχτά και καθημερινά στα κανάλια. Υποσχέθηκαν ανάπτυξη και η οικονομία έχει ξαναπεράσει στην ύφεση. Οι αντιλήψεις πολλών υπουργών αλλά, ακόμη πιο επικίνδυνο, η διάχυτη κομματική γνώμη για το τι είναι δημόσιο, πώς κινείται η οικονομία, πώς είναι ο κόσμος σήμερα απηχούν κακό μαρξισμό του '50. Αποδεικνύονται ανιστόρητοι νοσταλγοί του παρελθόντος, χωρίς επαφή με την πραγματικότητα. Ως αποτέλεσμα η διοίκηση παραλύει, τα σχέδια επενδύσεων ακυρώνονται ή καρκινοβατούν. Ακόμη και τα αυτονόητα ΟΛΠ, Ελληνικό, περιφερειακά αεροδρόμια καθυστερούν με ανόητους όρους δήθεν επαναδιαπραγμάτευσης.
3. Ως πολιτικά ανεπαρκείς. Στην πολιτική έχουμε αποδεχθεί ότι λέγονται κάποια ψέματα, κάποιες υπερβολές, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρωθυπουργός προσωπικά έχουν δεθεί χειροπόδαρα από τα λόγια των ψευδαισθήσεών τους. Δεν μπορούν να υποχωρήσουν εντελώς, να στρίψουν 360 μοίρες και να παραμείνουν κυβέρνηση. Όμως ο κύκλος δεν τετραγωνίζεται. Το δημοσιονομικό κενό που αυξήθηκε θέλει κάλυψη άρα μέτρα, δηλαδή φόρους. Είτε στο μέιλ του Χαρδούβελη είτε στο τουίτερ του Βαρουφάκη. Ασφαλιστικό, εργασιακά, δημόσια διοίκηση θέλουν αλλαγές. Όχι κατ’ ανάγκη αυτές που λέει η τρόικα αλλά σοβαρές αλλαγές και δίκαιες περικοπές. Δεν είναι σε θέση να τις κάνουν γιατί δεν τις πιστεύουν και τις έχουν δαιμονοποιήσει.
Ας δούμε πιο αναλυτικά το θέμα εφαρμοσιμότητας μιας συμφωνίας. Είναι σε θέση αυτή η κυβέρνηση, αυτή η διοίκηση, να την εφαρμόσουν αποτελεσματικά;
Πιστεύω πως όχι, για δυο λόγους
1. Αδυναμία εφαρμογής μέτρων:
Ο ΦΠΑ που λέγεται πως θα ανέβει, στο κομμάτι των υπηρεσιών και επιχειρήσεων, θα εισπράττεται με ακόμη μεγαλύτερη δυσκολία, γιατί ο κόσμος έχει ήδη ξεπεράσει την κόκκινη γραμμή της νομιμότητας. Για λόγους επιβίωσης αλλά και με νοηματικό συμψηφισμό ηθικής νομιμοποίησης και δικαίωσης. Όταν το κράτος δεν πληρώνει, όταν η βία στα πανεπιστήμια κάθε μέρα νομιμοποιείται, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει τη διακυβέρνηση κουβέντα καφενείου, όπου ο κάθε πρώην ΚΟΒάρχης κάνει μια δήλωση περί δανειστών, καπιταλισμού, κόκκινων γραμμών και συμφωνίας, τότε ο συγχυσμένος πολίτης απλά καθηλώνεται ανάμεσα στον φόβο και στην οργή. Δεν έχει μέτρο, γράδο και πυξίδα νομιμότητας άλλα από το συμφέρον του, όσο και όποτε μπορεί να το προσδιορίσει. Θα κάνει του κεφαλιού του και θα πληρώνει, όταν, όποτε και όσο τον βολεύει. Κι αν όχι σε αυτή την περαίωση, στην επόμενη.
2. Αδυναμία προσέλκυσης επενδύσεων:
Η Ελλάδα παρέχει επενδυτικές ευκαιρίες με μια απαράβατη προϋπόθεση. Συστημική, δηλαδή πολιτική, φορολογική και διοικητική σταθερότητα. Αλλιώς το ρίσκο της επένδυσης μεγαλώνει και άρα οι υποψήφιοι επενδυτές θα ζητήσουν μεγαλύτερα ανταλλάγματα. Ποιος θα τα δώσει; Ο Λαφαζάνης που αγωνίζεται για τη διόγκωση του δημόσιου τομέα; Ο Σταθάκης που αναζητά μακάρια «άλλα μοντέλα ιδιωτικοποιήσεων»; Ποιος θα τα εγκρίνει; Η πρόεδρος της Βουλής;
Χωρίς επενδύσεις η οποιαδήποτε συμφωνία δεν μπορεί να περπατήσει γιατί δεν θα υπάρχουν δουλειές και χρήματα. Στον κόσμο αυτόν δεν υπάρχουν θαύματα. Η Αγιά Βαρβάρα μπορεί να δίνει κουράγιο στους άθλια νοσηλευόμενους απελπισμένους, αλλά οι επενδύσεις έχουν άλλη διαδρομή. Κανείς δεν θέλει να γυρίσει πίσω στη διακυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Κανείς από τους δύο δεν μπορεί να είναι ξανά σε κυβέρνηση. Κι όσο η Ν.Δ. δεν αλλάζει ηγεσία, τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων δεν θα μεταβληθούν.
Όμως ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μείνει για πολύ ακόμη. Αν και γέννησε ελπίδες. τελικά το μόνο που κατάφερε είναι να μας σπρώξει ακόμη ένα βήμα προς την παρακμή.
Γ. Αναστασάκος-protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου