ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΛΙΑΠΗΣ
Αυτό που συνέβη με τον Μιχάλη Λιάπη και τις πλαστές πινακίδες του αυτοκινήτου του είναι πραγματικά από τ' άγραφα. Δεν θα μπορούσε κανείς, ακόμα κι αν έχει την πιο καλπάζουσα φαντασία, να το διανοηθεί. Είναι πέραν και της ηλιθιότητας και ξεφτίλας. Αν παιζότανε στο στοίχημα, αυτός που θα το 'πιανε θα είχε εξασφαλίσει και για τα τρισέγγονά του την πρώτη θέση στη λίστα Forbes.
Είναι δε λάθος και αστείο να συνδέεται με την πολιτική. Δεν έχει καμία σχέση. Από τη συμπεριφορά του ανιψιού του ιδρυτή της Ν.Δ. Κωνσταντίνου Καραμανλή δεν μπορούν να εξαχθούν πολιτικά συμπεράσματα. Ούτε μπορεί κάποιος, χωρίς να στερηθεί τη σοβαρότητά του, να υποστηρίξει ότι η ενέργεια του εξαδέλφου του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή δικαιώνει την κριτική που ασκείται στους πολιτικούς.
Δεν είναι έκφραση πολιτικής αλαζονείας ούτε σύμπτωμα της αίσθησης του ακαταδίωκτου που έχουν ορισμένοι, ίσως οι περισσότεροι, πολιτικοί. Δεν χαρακτηρίζει τους βουλευτές, τους υπουργούς, τη συντηρητική παράταξη, τους Καραμανλήδες. Ανήκει στη σφαίρα του ανεξήγητου, αυτής που διερευνούσε στις εκπομπές του, παλαιότερα, ο Χαρδαβέλας. Δεν συνιστά πολιτική απαξία. Είναι -για να χρησιμοποιήσω την πιο ήπια και ανώδυνη λέξη- μαλακία.
Όλοι οι άνθρωποι κάνουν στη ζωή τους μαλακίες, όμως ο Λιάπης έκανε την κορυφαία. Πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ. Αν οι δικαστές έχουν χιούμορ, αύριο δεν θα πρέπει να τον καταδικάσουν, αλλά να τον θέσουν υπό επιτροπεία. Εξάλλου, χειρότερη τιμωρία, από τον εξευτελισμό που υπέστη, δεν μπορούν να του επιβάλλουν. Χίλιες φορές θα ήταν προτιμότερο, για τον ίδιο, να είχε συλληφθεί για μίζα, παρά γι’ αυτό που κατηγορείται.
Πολιτική διάσταση στην πράξη του πρώην βουλευτή και υπουργού της Ν.Δ. μπορεί να μην υπάρχει, όμως θα συνεβούλευα την κυβέρνηση και γενικότερα την κοινοβουλευτική τάξη της χώρας να τεθούν σε κατάσταση κόκκινου συναγερμού αν θέλουν να γλιτώσουν. Και τούτο επειδή, από χθες, πέφτει το γέλιο της αρκούδας στους ανά την επικράτεια καφενέδες.
Και όταν αρχίζει το γέλιο στην κοινωνία πλησιάζει ο καιρός για να τα μαζεύουν και να φεύγουν οι κυβερνώντες. Όσο υπάρχει θυμός, απαρέσκεια, οργή -και με τα μέτρα και τα μνημόνια περισσεύουν αυτά τα συναισθήματα- τα πράγματα είναι υπό έλεγχο. Όταν αρχίζει ο χλευασμός, οι καταστάσεις δρομολογούνται εκτός ελέγχου.
Αν λοιπόν υπάρχει μια πολιτική παρενέργεια από τη συμπεριφορά του Λιάπη είναι ότι πλαστές πινακίδες του αυτοκινήτου του μπορεί να γίνουν η σταγόνα που θα μετατρέψουν την ποσότητα της δυσαρέσκειας των πολιτών σε διαφορετικής ποιότητας σχέση της κοινωνίας με την κυβέρνηση. Αν το γέλιο και η καζούρα επεκταθούν και αφαιρέσουν από την πολιτική και τους πολιτικούς κάθε ίχνος σοβαρότητας και σοβαροφάνειας τότε τα πράγματα ζορίζουν για το σύστημα.
Μπορεί το σύνθημα της αντιπολίτευσης «πάρτε την τρόικα και φύγετ’ από ‘δω» να μην είναι, προσώρας τουλάχιστον, τελεσφόρο, όμως αν μετατραπεί σε «μ’ ένα γέλιο θα σας θάψουμε» μπορεί να γκρεμίσει την κυβέρνηση. Από αυτή την άποψη η μαλακία του Λιάπη μπορεί να αποδειχθεί ο καταλύτης για τη Νέα Μεταπολίτευση.
Μπορεί ν’ ακούγεται τραγικά γελοίο, αλλά μην εκπλαγείτε αν τη Μεταπολίτευση που ξεκίνησε το 1974 ο θείος την τελειώσει το 2014 ο ανιψιός. Μην εκπλαγείτε καθόλου. Άλλωστε, στην Ιστορία το φαινόμενο να επαναλαμβάνονται τα γεγονότα ως φάρσα δεν είναι ασύνηθες. Θα ήταν πάντως τραγωδία για τη χώρα να υπάρξει πολιτική μεταβολή όχι από κάποιο Κίνημα κατά της τρόικας, αλλά από την μετακίνηση Λιάπη με πλαστές πινακίδες. Αυτό κι αν είναι πλαστογραφία της πολιτικής ιστορίας και ειρωνεία των κοινωνικών αγώνων…
Είναι δε λάθος και αστείο να συνδέεται με την πολιτική. Δεν έχει καμία σχέση. Από τη συμπεριφορά του ανιψιού του ιδρυτή της Ν.Δ. Κωνσταντίνου Καραμανλή δεν μπορούν να εξαχθούν πολιτικά συμπεράσματα. Ούτε μπορεί κάποιος, χωρίς να στερηθεί τη σοβαρότητά του, να υποστηρίξει ότι η ενέργεια του εξαδέλφου του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή δικαιώνει την κριτική που ασκείται στους πολιτικούς.
Δεν είναι έκφραση πολιτικής αλαζονείας ούτε σύμπτωμα της αίσθησης του ακαταδίωκτου που έχουν ορισμένοι, ίσως οι περισσότεροι, πολιτικοί. Δεν χαρακτηρίζει τους βουλευτές, τους υπουργούς, τη συντηρητική παράταξη, τους Καραμανλήδες. Ανήκει στη σφαίρα του ανεξήγητου, αυτής που διερευνούσε στις εκπομπές του, παλαιότερα, ο Χαρδαβέλας. Δεν συνιστά πολιτική απαξία. Είναι -για να χρησιμοποιήσω την πιο ήπια και ανώδυνη λέξη- μαλακία.
Όλοι οι άνθρωποι κάνουν στη ζωή τους μαλακίες, όμως ο Λιάπης έκανε την κορυφαία. Πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ. Αν οι δικαστές έχουν χιούμορ, αύριο δεν θα πρέπει να τον καταδικάσουν, αλλά να τον θέσουν υπό επιτροπεία. Εξάλλου, χειρότερη τιμωρία, από τον εξευτελισμό που υπέστη, δεν μπορούν να του επιβάλλουν. Χίλιες φορές θα ήταν προτιμότερο, για τον ίδιο, να είχε συλληφθεί για μίζα, παρά γι’ αυτό που κατηγορείται.
Πολιτική διάσταση στην πράξη του πρώην βουλευτή και υπουργού της Ν.Δ. μπορεί να μην υπάρχει, όμως θα συνεβούλευα την κυβέρνηση και γενικότερα την κοινοβουλευτική τάξη της χώρας να τεθούν σε κατάσταση κόκκινου συναγερμού αν θέλουν να γλιτώσουν. Και τούτο επειδή, από χθες, πέφτει το γέλιο της αρκούδας στους ανά την επικράτεια καφενέδες.
Και όταν αρχίζει το γέλιο στην κοινωνία πλησιάζει ο καιρός για να τα μαζεύουν και να φεύγουν οι κυβερνώντες. Όσο υπάρχει θυμός, απαρέσκεια, οργή -και με τα μέτρα και τα μνημόνια περισσεύουν αυτά τα συναισθήματα- τα πράγματα είναι υπό έλεγχο. Όταν αρχίζει ο χλευασμός, οι καταστάσεις δρομολογούνται εκτός ελέγχου.
Αν λοιπόν υπάρχει μια πολιτική παρενέργεια από τη συμπεριφορά του Λιάπη είναι ότι πλαστές πινακίδες του αυτοκινήτου του μπορεί να γίνουν η σταγόνα που θα μετατρέψουν την ποσότητα της δυσαρέσκειας των πολιτών σε διαφορετικής ποιότητας σχέση της κοινωνίας με την κυβέρνηση. Αν το γέλιο και η καζούρα επεκταθούν και αφαιρέσουν από την πολιτική και τους πολιτικούς κάθε ίχνος σοβαρότητας και σοβαροφάνειας τότε τα πράγματα ζορίζουν για το σύστημα.
Μπορεί το σύνθημα της αντιπολίτευσης «πάρτε την τρόικα και φύγετ’ από ‘δω» να μην είναι, προσώρας τουλάχιστον, τελεσφόρο, όμως αν μετατραπεί σε «μ’ ένα γέλιο θα σας θάψουμε» μπορεί να γκρεμίσει την κυβέρνηση. Από αυτή την άποψη η μαλακία του Λιάπη μπορεί να αποδειχθεί ο καταλύτης για τη Νέα Μεταπολίτευση.
Μπορεί ν’ ακούγεται τραγικά γελοίο, αλλά μην εκπλαγείτε αν τη Μεταπολίτευση που ξεκίνησε το 1974 ο θείος την τελειώσει το 2014 ο ανιψιός. Μην εκπλαγείτε καθόλου. Άλλωστε, στην Ιστορία το φαινόμενο να επαναλαμβάνονται τα γεγονότα ως φάρσα δεν είναι ασύνηθες. Θα ήταν πάντως τραγωδία για τη χώρα να υπάρξει πολιτική μεταβολή όχι από κάποιο Κίνημα κατά της τρόικας, αλλά από την μετακίνηση Λιάπη με πλαστές πινακίδες. Αυτό κι αν είναι πλαστογραφία της πολιτικής ιστορίας και ειρωνεία των κοινωνικών αγώνων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου