Αισιοδοξία ή μια τρύπα στο νερό;;;

Μήπως θα έπρεπε ν' αφήνουμε κάπου-κάπου το επιπόλαιο πνεύμα της πολιτικής και το βαρυσήμαντο της μεταφυσικής της πολιτικής για να μιλήσουμε για ζητήματα απλούστερα;;; Δεν θέλω να χαρακτηριστώ ως ξιπασμένος αισιόδοξος που βλέπει ότι όλα θα πάνε καλύτερα ούτε ως παρελθοντιστής απαισιόδοξος που βλέπει ότι όλα τα σημερινά είναι χειρότερα από εκείνα "του παλιού καλού καιρού"...

Η πείρα της ζωής μού δίνει τη δυνατότητα να κάνω συγκρίσεις που δεν τις μπορούν οι νεότεροι. Γιατί εδώ που τα λέμε κάθε ύφος ζωής χρειάζεται και μια ειδική μύηση. Εν πάση περιπτώσει είναι αλήθεια ότι ζούμε σήμερα σ' ένα κόσμο άστατο, στενάχωρο, σκληρό, απειλητικό, που αχρηστεύει κάθε διάθεση για ζωή, και που αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ως τροφή του κεφαλαίου!!! Ο άλλος μου εαυτός μου λέει ότι έχουμε ακόμα περιθώριο!!! Και γι' αυτό πρέπει να προχωρούμε.

Στο τρίτο βιβλίο της τριλογίας (αναφέρομαι στη μυθιστορηματική τριλογία του Μπέκετ–Μολόι, Ο Μαλόν πεθαίνει και Ο Ακατονόμαστος), που είναι ο Ακατονόμαστος σαν αφηγητής, εκφράζει την απελπισία πέρα από τους περιορισμούς της γλώσσας, που προτείνει την ανεπάρκεια των προσωπικών αντωνυμιών, των χρόνων, της στίξης και, τελικά, όλης της γλώσσας. Η ιδεοληψία, με την ανικανότητα να μιλήσει και την ανικανότητα να είναι σιωπηλή, δίνει αφορμή για την συχνά αναφερόμενη τελευταία επωδό του Μπέκετ: «Δεν μπορώ να συνεχίσω [να πάω εμπρός], πρέπει να συνεχίσω, θα συνεχίσω» («I can't go on, you must go on, I'll go on»).

Ωστόσο νιώθω ότι είμαι μέσα σ’ ένα καράβι που διαπλέει τον ωκεανό αλλά δεν έχει καπετάνιο για να ελέγχει την πορεία… Αυτός είναι ο κόσμος μας, ένα καράβι δίχως καπετάνιο!!!

Ο κόσμος μας δεν έχει ηγεσία.
Αντιθέτως έχει πολλές ηγεσίες, δηλαδή πολλές αντιθέσεις και αντιφάσεις. Οι αντιθέσεις θα άρουν τις αντιφάσεις;;; Κανείς δεν ξέρει…

Νίκος Λαγκαδινός