Το μαχαίρι και το πεπόνι

Από τη κατάργηση των μνημονίων με έναν νόμο και ένα άρθρο ο ΣΥΡΙΖΑ φθάνει την εβδομάδα αυτή στον έναν νόμο με τα πολλά πρώτα προαπαιτούμενα. Και τον Νοέμβριο έρχεται ένας ακόμη νόμος με το δεύτερο και δυσκολότερο πακέτο μέτρων.
Τα νέα προαπαιτούμενα θα ψηφιστούν μέσα σε ένα εντελώς διαφορετικό πολιτικό περιβάλλον από εκείνο που ίσχυσε από το 2010 έως τις αρχές του 2015. Πολιτικό περιβάλλον εξ αιτίας του οποίου μετά από πέντε χρόνια μνημονίων και διεθνούς ελέγχου βρισκόμαστε σε χειρότερη κατάσταση συγκριτικά με την έκρηξη της κρίσης το 2010, την ίδια ώρα που Ιρλανδία, Πορτογαλία και Κύπρος ήδη μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν τα
προβλήματά τους.
Σήμερα όμως βρισκόμαστε ενώπιον μιάς νέας διαφορετικής πραγματικότητας, κύρια χαρακτηριστικά της οποίας είναι:

Το τρίτο μνημόνιο ψηφίστηκε από μία διακομματική πλειοψηφία 222 βουλευτών από τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Άρα η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων έχει ήδη συναινέσει στην εφαρμογή των μέτρων που αυτό προβλέπει.
Οι δραχμιστές του ΣΥΡΙΖΑ, οι επίδοξοι εισβολείς του Νομισματοκοπείου, οι υποψήφιοι χάκερς των ΑΦΜ βρίσκονται όχι μόνον εκτός της κυβερνητικής παρατάξεως αλλά ευτυχώς και εκτός Βουλής. Άρα δεν υφίσταται πλέον η εκ των έσω υπονόμευση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας.
Γιά πρώτη φορά από το 2009 οι ψηφοφόροι γνώριζαν ότι θα εκλέξουν κυβέρνηση γιά να εφαρμόσει τα συγκεκριμμένα και εκ των προτέρων γνωστά μέτρα του μνημονίου. Άρα ουδείς μπορεί να υποστηρίξει ότι παραπλανήθηκε.
Οι βουλευτές της σημερινής Βουλής επίσης εξ αρχής γνώριζαν επακριβώς ποιές είναι οι ρυθμίσεις που οφείλουν να ψηφίσουν. Άρα αποδεχόμενοι τη συμμετοχή τους στις λίστες, συναποδέχθηκαν και ό,τι τούτο συνεπάγεται.
Βρίσκεται κατά τούτο ο κ. Τσίπρας σε ιδιαίτερα πλεονεκτική θέση σε σχέση με τους προκατόχους του. Και το ερώτημα πλέον είναι αν θα μπορέσει να αξιοποιήσει αυτή τη πλεονεκτική θέση. Κυρίως αν θα μπορέσει σε αυτή τη δεύτερη ευκαιρία που του έδωσε το εκλογικό σώμα να επιτύχει εκεί όπου απέτυχε παταγωδώς στο πρώτο επτάμηνο: Δηλαδή να κυβερνήσει με επάρκεια και να διαχειρισθεί αποτελεσματικά τις σχέσεις με τους δανειστές.
Είναι αλήθεια ότι η πείρα του πρώτου επταμήνου δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας: Από τον Φεβρουάριο έως τον Αύγουστο του 2015 ο κ. Τσίπρας διέπραξε τραγικά λάθη στον τομέα της επιλογής συνεργατών και τραγικότερα στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές και τους σχετικούς με αυτήν χειρισμούς.
Διδάχθηκε από τα λάθη αυτά;
Τα πεπραγμένα του μετά το τραγελαφικό δημοψήφισμα του Ιουλίου δείχνουν ότι τουλάχιστον αντελήφθη ποιό είναι το διεθνές πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να κινηθεί και ποιά είναι η περιορισμένη ευχέρεια κινήσεων που μπορεί να διαθέτει σήμερα μία ελληνική κυβέρνηση υπό το καθεστώς του διεθνούς ελέγχου. Και η κυβέρνηση που σχημάτισε μετεκλογικά, εκ των πραγμάτων απαλλαγμένη από τους ιδεοληπτικούς ευρωφοβικούς δραχμιστές και τους νάρκισους γραφικούς, ασφαλώς δεν είναι η καλύτερη δυνατή αλλά δεν πρόκειται να δημιουργήσει νέα προβλήματα στον κ. Τσίπρα.
Κατά συνέπεια ο πρωθυπουργός κρατά σήμερα στα χέρια του και το μαχαίρι και το πεπόνι. Γιά πρώτη φορά φαίνεται να έχει ελέγξει το κόμμα του. Γιά πρώτη φορά φαίνεται να ελέγχει τη κυβέρνησή του. Γιά πρώτη φορά φαίνεται να ελέγχει τη κοινοβουλευτική διαδικασία. Και έχει τη τύχη να είναι ο πρώτος πρωθυπουργός από την έναρξη της κρίσης που δεν βρίσκεται αντιμέτωπος με ανεύθυνη και δημαγωγική αντιπολίτευση, του είδους που ο ίδιος υπήρξε πρωταγωνιστής της στο πρόσφατο παρελθόν. Τώρα λοιπόν, υπό τις εξαιρετικά ευνοϊκές αυτές συνθήκες αλλά και αντιμέτωπος με τα σωρευμένα τεράστια προβλήματα της χώρας, καλείται να αφήσει πίσω τις ασυναρτησίες του πρώτου κυβερνητικού επταμήνου και επιτέλους να αποδείξει ότι εκτός από το να κερδίζει εκλογές γνωρίζει και να κυβερνά. Θα το επιτύχει ;
Το παρελθόν του δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Το παρόν όμως, με τους νέους συσχετισμούς, αφήνει περιθώρια ελπίδας γιά το μέλλον.
Π. Λουκάκος-thetoc.gr