Βουλή των Ελλήνων: 
"Παλιοτσόκαρα" και "μωρές" παρθένες!!!! 

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΝΕΑ ΒΟΥΛΗ ΠΟΥ

 ΚΑΠΟΙΟΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΝ;;; 

Διαβάζω το σχετικό ρεπορτάζ και με πιάνει ίλιγγος από τον λεκτικό πλούτο των βουλευτών και ιδιαίτερα δυο γυναικών, εκ των οποίων η μια είναι και δημοσιογράφος!!! Ουσιαστικά είναι μια εσωτερική υπόθεση της Δεξιάς, διότι και οι δυο εκεί ανήκουν. Η μια στους Ανεξάρτητους Έλληνες και η άλλη στη Νέα Δημοκρατία. Σκηνές απείρου κάλλους εκτυλίχθηκαν το απόγευμα της Τρίτης στη Βουλή με πρωταγωνίστριες δύο βουλευτίνες, την Σοφία Βούλτεψη από τη ΝΔ και την Ραχήλ Μακρή από τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, η Μακρή προσέβαλε τη μνήμη του πατέρα τηςΒούλτεψη, γνωστού δημοσιογράφου, Γιάννη Βούλτεψη. Όλα ξεκίνησαν από έναν καβγά του Τέρενς Κουίκ στην Ολομέλεια διότι ο προεδρεύων Θανάσης Νάκος δεν του έδινε το λόγο. Η Ραχήλ Μακρήέσπευσε να υπερασπιστεί τον Κουίκ προκαλώντας την αντίδραση της κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της ΝΔ Σοφίας Βούλτεψη. Οι διάλογοι που ακολούθησαν ήταν εκρηκτικοί:

Σοφία Βούλτεψη: «Βρε Τέρενς είμαστε κι εμείς εδώ. Πώς κάνετε έτσι;»
Ραχήλ Μακρή: «Τι λες μωρή που είστε κι εσείς εδώ.»
Σοφία Βούλτεψη: «Εγώ εδώ είμαι και με ξέρουν όλοι, Εσύ πού μεγάλωσες;»
Ραχήλ Μακρή: «Εγώ μεγάλωσα στη Σαλονίκη. Εσύ ξέρουμε πού και πώς μεγάλωσες και ποιος ήταν ο πατέρας σου;»
Βούλτεψη: «Ποιος ήταν ο πατέρας μου;»
Ραχήλ Μακρή: «Άμα δεν τον ξέρεις θα στον μάθω εγώ ποιος ήταν.»
Σοφία Βούλτεψη: «Αει σιχτίρ ρε παλιοτσόκαρο»...

Φυσικά αυτό το περιστατικό μένει στις μαύρες σελίδες της κοινοβουλευτικής ιστορίας. Είναι αλήθεια ότι θα περίμενε κανείς κοσμιότητα, σεβασμό και ευγένεια από τις νέες βουλευτίνες. Αλλά η Δεξιά αυτά ποτέ δεν τα είχε στην ημερήσια διάταξη. Το λυπηρό πάντως είναι ότι η μια εκ των δυο, δηλαδή η κυρία Βούλτεψη, έτυχε ευνοϊκής αντιμετώπισης από τη μεριά των πάλαι ποτέ συναδέλφων της δημοσιογράφων που ενορχηστρώθηκαν εν ριπή οφθαλμού κατηγορώντας την Ραχήλ για να υπερασπιστούν την κοσμιότητα τηςΣοφίας!!! Είναι αυτονόητο ότι ποσώς μ' ενδιαφέρει ο χαρακτήρας και των δυο βουλευτίνων. Αλλά, ενδιαφέρει όλους τους πολίτες από τη στγιμή που βγάζουν τα εσώψυχά τους μέσα στο "ναό της δημοκρατίας" και μάλιστα εισπράττοντας παχυλούς μισθούς που καταβάλλει από το υστέρημά του ο ελληνικός λαός. Καταχρηστικά γράφω για "υστέρημα", αφού δεν υπάρχει πλέον υστέρημα!!!

Μου κάνει εντύπωση, ωστόσο, το δήθεν ξάφνιασμα των τηλε-εισαγγελέων που στις εκπομπές τους έδειχναν ξαφνιασμένοι για την "απρόκλητη" επίθεση της Ραχήλ στην οικογένεια Βούλτεψη, σπεύδοντας παράλληλα να δοξάσουν τον αείμνηστο πατέρα της Βούλτεψη!! Εδώ που τα λέμε η Ραχήλ δεν έθιξε τη μνήμη του Βούλτεψη. Αλλά έλα που η Σοφία σαν να την περίμενε στη γωνία!!! Αλλά είπαμε, η Δεξιά έχει εσωτερικά προβλήματα και προσπαθεί να τα λύσει όπου βρει - ακόμα και μέσα στη Βουλή. Λυπηρά αυτά που συμβαίνουν στη Βουλή. Τα περιστατικά πληθαίνουν καθημερινά με τη συμπεριφορά των αντιπροσώπων του έθνους. Βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν τα απωθημένα τους και να δείξουν "πρόσωπο" στην κοινωνία. Θα ήταν πολύ δύσκολο να βρει άκρη κανείς αν ήθελε να δοκιμάσει την ηθική αντοχή ορισμένων καταστάσεων του σύγχρονου κοινοβουλευτικού μας βίου.

Χθες παρακολούθησα μια συνεδρίαση (από την τηλεόραση της Βουλής) της μόνιμης (;;;;) κοινοβουλευτικής για τα προβλήματα των Ελλήνων της Διασποράς. Ήσαν εκεί και οι εκπρόσωποι δυο ιδρυμάτων (Τσάκου καιΝιάρχου) για αλληλοενημέρωση. Τελικά άκουσα μόνον κοινοτοπίες, χωρίς λόγο! Κι εμείς πληρώνουμε όλους αυτούς που συμμετέχουν σ' αυτές τις ανόητες επιτροπές... Εάν έχει κανείς την ψυχική δύναμη να παρακολουθήσει κάποια συνεδρίαση της Προανακριτικής, τότε θα καταλάβει ότι ζούμε σε άλλο πλανήτη. Η (τελικά) προεξάρχουσα Ζωή Κωνσταντοπούλου δίνει έναν άλλο (οπωσδήποτε αχρείαστο) τόνο, κάνοντας κατάχρηση του κανονισμού της Βουλής, της ανθρώπινης αντοχής και... παράγοντας εξυπνακισμό, αλαζονεία, εγωισμό, ασέβεια και παρακμασμένης ρητορικής αναίδειας.

Έγκλημα στην Πειραιώς...

Ο χώρος, το τεράστιο κτίριο που δεσπόζει στην οδό Πειραιώς, στο ύψος του Ταύρου, με την πελώρια επιγραφή "Σώμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος" (ΣΔΟΕ) , από μόνος του προσδίδει μια ατμόσφαιρα θρίλερ. 
Εδώ, κάπου στον 5ο όροφο, οι οικονομικοί εισαγγελείς Πεπόνης και Μουζακίτης κατευθύνουν τις έρευνες για τη λίστα Λαγκάρντ.

Οι τελευταίες εξελίξεις, όμως, έχουν προκαλέσει έντονο προβληματισμό και εύλογες απορίες για τον τρόπο που κινήθηκαν οι δύο εισαγγελείς. 
Πολλοί μιλάνε για ένα μοιραίο λάθος. Που δεν θα 'κανε ούτε ένας πρωτόβγαλτος εισαγγελέας. Ποιο; Η μη αναζήτηση των υπολογιστών, μέσω των οποίων το cd έγινε usb και στη συνέχεια παρήχθησαν μία, ή και περισσότερες κόπιες. 
Γιατί δεν το 'κανε αυτό ο έμπειρος εισαγγελέας Πεπόνης; Γιατί δεν μάζεψε τους υπολογιστές από το υπουργείο Οικονομικών και από το γραφείο του Διώτη; Και κυρίως, γιατί δεν έδωσε εντολή να πραγματοποιηθούν έφοδοι στα σπίτια των υπόπτων, του πρώην υπουργού Γιώργου Παπακωνσταντίνου, του πρώην επικεφαλής του ΣΔΟΕ Γιάννη Διώτη και της γραμματέας του Γαλάτειας; 
Βεβαίως, θα μπορούσαν να είχαν γίνει οι έφοδοι και να μην είχαν βρεθεί οι υπολογιστές. Αλλά, αν πριν από κάποιους μήνες υπήρχε έστω μια μικρή ελπίδα να βρεθούν, τώρα δεν υπάρχει καμία...
nonews-NEWS

Τι λέει ο Ερντογάν για τη συνάντηση 

με Σαμαρά στο Κατάρ 

Την κοινοβουλευτική του ομάδα ενημέρωσε ο πρωθυπουργός της Τουρκίας αναφορικά με τη συνομιλία που είχε με τον πρωθυπουργό, Αντώνη Σαμαρά στο Κατάρ. 

«Μετέφερα στον Έλληνα πρωθυπουργό την επιθυμία μας να μην τεθεί σε εφαρμογή η απόφαση (που αφορά το διορισμό 240 ιμάμηδων στη Δυτική Θράκη) και να ακυρωθεί» δήλωσε ο Ταγίπ Ερντογάν. 

«Επιθυμούμε ολόψυχα να λυθούν τα θέματα που προέκυψαν τελευταία και κυρίως το θέμα των 240 ιμάμηδων έτσι ώστε να μην θίγεται η αντίληψη της καλής γειτονίας και συνεργασίας μας », είπε ο Τούρκος πρωθυπουργός. «Του ζητήσαμε μεγαλύτερη ευαισθησία στα θέματα που αφορούν τις μειονότητες, του ζητήσαμε να μη παίρνονται μέτρα εναντίον τους και να ακούγονται οι απόψεις, οι επιθυμίες και προτάσεις τους», πρόσθεσε. 

«Μας είπαν ότι θα κάνουν τις απαιτούμενες ενέργειες για το θέμα και θα το επανεξετάσουμε» κατέληξε ο κ. Ερντογάν. 

Ο Τούρκος πρωθυπουργός εξήγησε ότι την ώρα πού πλησίαζε η αναχώρησης του από το Κατάρ, δέχτηκε την πρόσκληση του κ. Σαμαρά για μια συνάντηση στην οποία εξετάστηκαν κυρίως ορισμένα μέτρα που αποφασίστηκαν τον τελευταίο καιρό για τη μειονότητα της Δυτικής Θράκης. 

Σύμφωνα με πληροφορίες, το "αναπάντεχο" ραντεβού του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Ερντογάν δεν ήταν καθόλου αναπάντεχο, τελικά, αλλά το είχε προετοιμάσει λίγες μέρες πριν ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος είδε για σχεδόν 11/2 ώρα τον Ταγίπ Ερντογάν και κουβέντιασαν για όλα και κυρίως για την ΑΟΖ.
Μάλιστα ο ΓΑΠ ο οποίος συχνά αναφέρεται στην φιλία του με τον συγχωρεμένο τον Τζεμ αμέσως μετά το ραντεβού με τον Ερντογάν δήλωσε μπροστά τις κάμερες ότι ο Τούρκος πρωθυπουργός περιμένει να συναντήσει τον Αντώνη Σαμαρά…
Για τον Γιώργο, πάνω απ’ όλα είναι η Ελλάδα. Το τι λένε τα κάθε είδους λαμόγια είναι για τη δική τους …αυτό-ικανοποίηση και μόνο.!

ΔΗΜΑΡ : 

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ 

ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΙ !...



Επτά μόλις μήνες μετά τις εκλογές, η εικόνα είναι καθαρή : ο Αντώνης Σαμαράς έχει νικήσει. Όχι σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό έγινε το βράδυ της 17ης Ιουνίου και επικυρώθηκε με την ψήφο εμπιστοσύνης που πήρε η τρικομματική κυβέρνηση από τη Βουλή, 15 ημέρες μετά. Ο Αντώνης Σαμαράς έχει νικήσει στο μπρα ντε φερ εξουσίας με τους κυβερνητικούς του εταίρους. Και, κυρίως, έχει νικήσει ως προς τη ΔΗΜΑΡ.

Ο πρόεδρος της ΝΔ, στις περισσότερες περιπτώσεις, έχει καταφέρει να πάρει το πάνω χέρι της κυβέρνησής του. Συμπεριφέρεται σαν αυτοδύναμος πρωθυπουργός, πολιτεύεται σαν πρόεδρος μιας μονοκομματικής, με άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, κυβέρνησης. Οι εταίροι μαθαίνουν πολλά πράγματα από τα κανάλια, ερωτώνται για ακόμη λιγότερα και συνδιαμορφώνουν ελάχιστα. Κατά τη διάρκεια του τριμήνου της «μετρολογίας», έως και την ψήφιση του Μνημονίου 3, το ΠΑΣΟΚ και κυρίως η ΔΗΜΑΡ, έβαζαν κόκκινες γραμμές, τις έπαιρναν πίσω, τελικά, όμως, το αποτέλεσμα είναι σαφές: έγινε ό,τι θα γινόταν αν ο Αντώνης Σαμαράς ήταν ένας αυτοδύναμος πρωθυπουργός.

Ακροδεξιά στροφή

Την ίδια στιγμή, ο Αντώνης Σαμαράς, καίτοι συγκυβερνά με δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και της Αριστεράς, δεν απεκδύθηκε του παρελθόντος, της ιδεολογίας και των πολιτικών καταβολών του. Μπορεί, λόγω ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, να μην κατάφερε να αλλάξει τον νόμο Ραγκούση για την απόδοση ιθαγένειας, αλλά έχει δώσει εντολή στον Χαράλαμπο Αθανασίου να τον «παγώσει». Μπορεί να μην μπορεί να φυτέψει ναρκοπέδια στον Έβρο, όπως τον έχουν στο παρελθόν συμβουλέψει ακροδεξιοί εξ απορρήτων και σύμβουλοί του, αλλά ο Δίας ο Ξένιος ζει και βασιλεύει. Η Μεσσηνία κατακτά αργά, αλλά σταθερά –και κυρίως απροκάλυπτα- την κρατική μηχανή, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης ρίχνει νερό στο μύλο της Ακροδεξιάς και των ναζί. Έπειτα από 25 χρόνια, αυτή η κυβέρνηση, η έχουσα να λύσει χιλιάδες προβλήματα που αφορούν τη χρεοκοπία της χώρας, έχει την «πολυτέλεια» να «ανακαταλαμβάνει» καταλήψεις εγκαταλειμμέ-νων από 25ετία δημοσίων κτηρίων - ερειπίων, που ακόμη στέκονται όρθια εξαιτίας ακριβώς αυτών των καταλήψεων - ενώ η «Ομάδα Αλήθειας» των υπογείων της Συγγρού φτάνει στο σημείο να παραποιεί βίντεο δηλώσεων βουλευτών, για να χτυπήσει κάτω από τη ζώνη τον πολιτικό αντίπαλο της ΝΔ. Ακόμη και οι δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου είναι δηλώσεις εκπροσώπου της ΝΔ και όχι εκπροσώπου τρικομματικής κυβέρνησης.

«Σκοτεινές» προθέσεις.

Σαν να μην έφταναν αυτά, ο «νόμος και η τάξη» δεν περιορίζεται στα δικαιώματα των μεταναστών: παραβιάζοντας κατάφωρα το Σύνταγμα (που επιτρέπει επιστράτευση εργαζομένων μόνο σε περίπτωση πολέμου, κινδύνου της δημόσιας υγείας ή φυσικής καταστροφής…), η κυβέρνηση επιστρατεύει απεργούς, υπονομεύοντας το κατακτημένο με αίμα δικαίωμα στην απεργία. Μάλιστα, όπως αποκάλυψε το matrix24.gr, στο Μαξίμου αναπτύσσονται σκοτεινές σκέψεις για «περιορισμό» του δικαιώματος της απεργίας, ενώ η πολιτική επιστράτευση των απεργών του Μετρό έχει προαποφασιστεί να χρησιμοποιηθεί ως «πιλότος» για τις κινητοποιήσεις της ΠΝΟ (31 Ιανουαρίου-1 Φεβρουαρίου), των αγροτών και πάει λέγοντας.

Το βάρος στη ΔΗΜΑΡ.

Τι δουλειά έχει η σοσιαλδημοκρατία με όλα αυτά; Πώς ανέχεται να συμμετέχει σε μία κυβέρνηση που διαμορφώνει μία δημόσια ατζέντα τέτοια, ώστε να συζητάμε την πρόταση Κουράκη περί «θρησκευτικού φόρου» και όχι την ομολογία Βορίδη πως «παραμένει, θεωρητικά και φιλοσοφικά, υπέρ της θανατικής ποινής»; Πώς ανέχεται να πληρώνουν φόρους οι άνεργοι, όταν καταργείται ο φόρος για σκάφη άνω των 10 μέτρων ;

Και καλά, το ΠΑΣΟΚ είναι εγκλωβισμένο στα αδιέξοδά του. Είναι κοινή εκτίμηση ότι αν ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν ήταν κυβερνητικός εταίρος –και αν δεν εξαρτάτο απ’ αυτόν η δεδηλωμένη της κυβέρνησης- θα είχε ριχτεί προ πολλού στα σκυλιά. Η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ και η προσωπική του εμπλοκή ήταν –και είναι- αρκετή για να τον «τελειώσει». Και για να πάρει το ΠΑΣΟΚ μαζί του. Οπότε, ο κλήρος πέφτει στη ΔΗΜΑΡ. Και οι ευθύνες. Εδώ και εβδομάδες, το κόμμα του Φώτη Κουβέλη φλερτάρει σοβαρά με την πολιτική γραφικότητα. Καταδικάζει την παραποίηση του βίντεο, αλλά στηρίζει την κυβέρνηση. Δηλώνει ότι διαφωνεί με την πολιτική επιστράτευση, αλλά ξεκαθαρίζει ότι παραμένει κυβερνητικός εταίρος. Προσπερνά και καταπίνει «αμάσητα» ένα ένα τα προκλητικά νομοθετήματα και τις ακόμη προκλητικότερες πρωτοβουλίες του Μαξίμου. Και μαζί με όλα αυτά, καταδικάζει τη σοσιαλδημοκρατία σε έναν αργό θάνατο. Κεντρώες δυνάμεις που συγκυβερνούν με τη Δεξιά δεν μπορούν να ανασυγκροτήσουν το Κέντρο. Αντιθέτως, αν η πολιτική σύγκρουση γίνει σε συνθήκες πόλωσης τύπου «ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά ή ΣΥΡΙΖΑ»(που είναι το πιθανότερο), τότε θα στείλουν πολλούς ψηφοφόρους τους στην κάλπη της ΝΔ.


Σταυροδρόμι...

Κατά συνέπεια, μπροστά στη ΔΗΜΑΡ διακρίνεται ένα πολιτικό σταυροδρόμι, το οποίο οι περιστάσεις φέρνουν όλο και πιο κοντά. Οι επιλογές του εν λόγω κόμματος δεν είναι πολλές: είτε θα αναπτύξει στρατηγική «ντεμί» αποχώρησης από την κυβέρνηση, είτε θα διεκδικήσει να ξεκινήσουν όλα από την αρχή.

Στην πρώτη περίπτωση, θα περιοριστεί σε ψήφο ανοχής στη Βουλή και οι βουλευτές της είτε θα καταψηφίζουν είτε θα απέχουν, από ψηφοφορίες για νέα μέτρα ή για περιστολή ελευθεριών και δικαιωμάτων.

Στη δεύτερη περίπτωση, θα αξιώσει μία νέα προγραμματική συμφωνία με τον πρωθυπουργό, αλλά και έναν ανασχηματισμό της κυβέρνησης, στην οποία θα προωθήσει τα κορυφαία πολιτικά της στελέχη.

Στην πρώτη περίπτωση, θα σώσει την τιμή της, τον χαρακτήρα της, το συνειδησιακό πρόβλημα των στελεχών της και θα ελπίζει ότι μπορεί να αποτελέσει εμβρυουλκό της ανασυγκρότησης της σοσιαλδημοκρατίας και του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού.

Στη δεύτερη, θα μπει σε ένα διαρκές παιχνίδι εξουσίας με το Μαξίμου, θα δεσμεύεται να ψηφίζει σκληρά «μνημονιακά» μέτρα, προαπαιτούμενα και «ισοδύναμες περικοπές», ελπίζοντας πως αν το Μνημόνιο βγει και φανεί φως στο τούνελ, θα μπορέσει να επιβιώσει στις επόμενες εκλογές.

Βεβαίως, τότε, θα παραμένει «ορφανός» ο χώρος της Κεντροαριστεράς, ενώ το πολιτικό σκηνικό θα είναι διπολικό και… πολωμένο, χωρίς «ενδιάμεσα» αντίβαρα. Βεβαίως και οι δύο δρόμοι είναι δύσκολοι και δύσβατοι. Αλλά ποτέ ως τώρα δεν ήταν εύκολος ο δρόμος ενός ελάσσονος κυβερνητικού εταίρου. Πολλώ δε μάλλον, όταν πρόκειται για ένα κόμμα «κυβερνώσας Αριστεράς».
Γιώργος Μελιγγώνης

ΣΑΧΙΝΙΔΗΣ:

Τη διετία 2010-2011 έγινε 
η αρχή της λύσης του προβλήματος της χώρας.

Αξίζει πραγματικά να διαβαστεί η σημερινή ομιλία του Φίλιππου Σαχινίδη στην Βουλή για την κύρωση του απολογισμού και ισολογισμού του κράτους για το 2011. Λέει μεταξύ άλλων για το 2011:

...Το 2011 η Ευρώπη χρειάστηκε να ανατρέψει πολλές παγιωμένες αντιλήψεις όπως για παράδειγμα το ερώτημα για τη σκοπιμότητα παρέμβασης της ΕΚΤ στις δευτερογενείς αγορές προκειμένου να αποτρέψει κερδοσκοπικές επιθέσεις. Απόφαση που λήφθηκε κάτω από την κρισιμότητα των συνθηκών αλλά και τη συνεχή διαπραγματευτική πίεση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, συναντώντας όμως φοβερές αντιδράσεις που οδήγησαν σε παραιτήσεις κεντροτραπεζιτών όπως ο κ. Σταρκ και ο κ. Βεμπερ.

Οι καθυστερήσεις όμως στην λήψη αποφάσεων είχαν ως αποτέλεσμα πολλές από τις αποφάσεις παρά το γεγονός ότι συνιστούσαν ρήξη με το παρελθόν να αντιμετωπίζονται από τις αγορές ως ανεπαρκείς η αναποτελεσματικές και να καθιστούν αναγκαία την λήψη νέων αποφάσεων προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι θεσμικές ελλείψεις.


… Εξίσου αρνητικά επέδρασε η διαρκής αβεβαιότητα που κυριαρχούσε αναφορικά με τις προοπτικές της χώρας. Η αβεβαιότητα αυτή τροφοδοτήθηκε και από την κοινωνική ένταση αλλά και την έλλειψη πολιτικής συναίνεσης –συναίνεση που υπήρχε σε όλες τις άλλες χώρες που μπήκαν στο πρόγραμμα- από το σύνολο των κομμάτων ακόμη και από τη ΝΔ. Η τελευταία επένδυσε σε μια στρατηγική αμφισβήτησης των επιλογών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ προκειμένου η ίδια να γίνει αποδέκτης των πολιτικών διαρροών που κατέγραφε το ΠΑΣΟΚ.
Στρατηγική που τελικά όπως φάνηκε από το αποτέλεσμα των εκλογών του Μαϊου 2012 δεν απέδωσε και κατέστησε αναγκαία την προσφυγή σε δεύτερο γύρο εκλογών. Τελικά, μετά τις εκλογές η Ν.Δ υιοθέτησε πλήρως την στρατηγική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ.
Αποτέλεσμα; Η χώρα έχασε πολύτιμο χρόνο. Τουλάχιστον ένα χρόνο. Με στοιχειώδη πολιτική συναίνεση η Ελλάδα σήμερα θα μπορούσε να είχε περάσει τον κάβο. Τα θετικά σημάδια που βλέπουμε σήμερα, με την αποκλιμάκωση των spreads και την επιστροφή των καταθέσεων, θα μπορούσαμε να τα έχουμε ένα χρόνο πριν. Η πολιτική ωριμότητα σήμερα είναι παρούσα. Το 2011 έλειπε από τα έδρανα της αντιπολίτευσης. Και τροφοδότησε την αβεβαιότητα.
…Η ιστορική συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου συνάντησε καθολική σχεδόν πολιτική απόρριψη στην Ελλάδα. Όλοι θυμόμαστε τα θλιβερά γεγονότα στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου. Όλοι θυμόμαστε πως ξαφνικά μετά την πρόταση για δημοψήφισμα, πολλές πολιτικές δυνάμεις στήριξαν τη Συμφωνία των Βρυξελλών που πριν λίγα μόλις 24ωρα απέρριπταν. Και όλοι θυμόμαστε την απόφαση του Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου μετά από συνεννόηση με τους αρχηγούς της ΝΔ και του ΛΑΟΣ για τη συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας η οποία θα διασφάλιζε την απρόσκοπτη εφαρμογή των αποφάσεων της 26ης Οκτωβρίου. Θα διασφάλιζε την συνέχιση της εθνικής προσπάθειας.
… Το 2011, συμπληρώθηκε μια διετία χωρίς προηγούμενο. Μία διετία που σταμάτησε στο παρά ένα την κατάρρευση της Ελλάδας. Μία διετία που άλλαξε τον τρόπο διακυβέρνησης στη χώρα. Στα τέλη του 2011 το κράτος ξόδευε πολύ λιγότερα σε σχέση με το 2009. Και στα τέλη του 2011 το δημόσιο είχε πολύ λιγότερους υπαλλήλους πάσης φύσεως σε σχέση με το 2009. Αναφέρω ένα από τα βασικότερα κεκτημένα αυτής της διετίας. Περιγράφεται στην Εισηγητική Έκθεση του Προϋπολογισμού του 2013 που ψηφίσαμε τον περασμένο Νοέμβριο. Διαβάζω: «Το 2011, δεύτερο έτος εφαρμογής του Προγράμματος Οικονομικής Πολιτικής, επιτεύχθηκε μείωση του ελλείμματος της Γενικής Κυβέρνησης κατά 1,3 εκατοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ, ενώ συνολικά την περίοδο 2009-2011 η μείωση ήταν 6,2 εκατοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ (από 15,6% το 2009 σε 9,4% το 2011). Αυτή η μείωση είναι η μεγαλύτερη που έχει σημειωθεί από κράτος-μέλος της Ευρωζώνης».
Από πότε είχαν να γίνουν αυτά; Από πάντα! Αντί για αυτό είχαμε 40 χρόνια δημοσιονομικών αποκλίσεων που στις εκλογές γινόταν τερτίπια όπως συνέβη και το 2009. Γιατί η πείρα δείχνει ότι όλα αυτά τα χρόνια στο τέλος μιας κυβερνητικής θητείας το κράτος ξόδευε περισσότερα και είχε περισσότερους υπαλλήλους σε σχέση με την αρχή. Έτσι προχωρούσε η χώρα. Έτσι χάθηκε το μέτρο. Η διετία 2010-2011 άλλαξε το παράδειγμα διακυβέρνησης της χώρας. Με πόνο. Με πρωτοφανείς θυσίες. Αλλά το άλλαξε. Προς το καλύτερο. Προς το αυτονόητο. Η διετία 2010-2011 λοιπόν δεν ήταν το πρόβλημα, όπως θέλουν ακόμα και σήμερα να παραπληροφορούν κάποιοι. Η διετία 2010-2011 ήταν η αρχή της λύσης του προβλήματος της χώρας. Και τα κεκτημένα αυτής της διετίας μας επιτρέπουν σήμερα να πατάμε πιο σίγουρα στα πόδια μας. Γιατί ο δρόμος ακόμα είναι δύσκολος και ανηφορικός.
ΟΛΗ Η ΟΜΙΛΙΑ:

Η συζήτηση για τον Ισολογισμό Απολογισμό του Έτους 2011 έχει μια ιδιαίτερη σημασία καθώς μας δίνεται η ευκαιρία να αξιολογήσουμε την πρόοδο που σημειώθηκε στην μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος αλλά και τις σημαντικές αποφάσεις των διεθνών θεσμών που οδήγησαν στην μείωση του χρέους και στην διασφάλιση ενός δεύτερου προγράμματος.
Την χρονιά αυτή η επέκταση της ελληνικής κρίσης και σε άλλες χώρες του νότου μέλη της ευρωζώνης ανέδειξαν τις θεσμικές αδυναμίες στο πλαίσιο λειτουργίας της Ευρωζώνης.
Αδυναμίες που ήταν γνωστές από τη δημόσια συζήτηση που είχε διεξαχθεί πριν την σύνταξη του καταστατικού χάρτη της λειτουργίας της ευρωζώνης δηλαδή της Συνθήκης του Μάαστριχτ.
Οι οποίες όμως αγνοήθηκαν από τις πολιτικές ηγεσίες των χωρών της Ευρώπης εκείνης της περιόδου καθώς κυριαρχούσαν συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις. Αλλά και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα υποχωρούσαν απέναντι στις κυρίαρχες τότε αντιλήψεις για το ρόλο των αγορών.
Έτσι, όταν η κρίση που ξέσπασε στις ΗΠΑ πέρασε στην Ευρώπη γρήγορα αναδείχτηκε το ευάλωτο θεσμικό πλαίσιο της ευρωζώνης.
Για παράδειγμα αποδείχτηκε ότι οι τράπεζες είναι ευάλωτες στις κρίσεις δημόσιου χρέους αφού μέρος του χαρτοφυλακίου τους είναι τοποθετημένο σε δημόσιους τίτλους της χώρας στην οποία δραστηριοποιούνται.
Από την άλλη πλευρά τα κράτη είναι και αυτά ευάλωτα στην κρίση του τραπεζικού συστήματος αφού προ του κινδύνου κατάρρευσης του σπεύδουν να διασώσουν τράπεζες που κινδυνεύουν με αποτέλεσμα τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό.
Η αλληλεπίδραση μεταξύ χρέους και τραπεζών δεν θα δημιουργούσε πρόβλημα αν η κεντρική τράπεζα λειτουργούσε ως ύστατος δανειστής αλλά αυτό απαγορεύεται από τον καταστατικό Χάρτη της ΕΚΤ.
Έτσι, το 2011 η Ευρώπη χρειάστηκε να ανατρέψει πολλές παγιωμένες αντιλήψεις όπως για παράδειγμα το ερώτημα για τη σκοπιμότητα παρέμβασης της ΕΚΤ στις δευτερογενείς αγορές προκειμένου να αποτρέψει κερδοσκοπικές επιθέσεις.
Απόφαση που λήφθηκε κάτω από την κρισιμότητα των συνθηκών αλλά και τη συνεχή διαπραγματευτική πίεση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, συναντώντας όμως φοβερές αντιδράσεις που οδήγησαν σε παραιτήσεις κεντροτραπεζιτών όπως ο κ. Σταρκ και ο κ. Βεμπερ.
Οι καθυστερήσεις όμως στην λήψη αποφάσεων είχαν ως αποτέλεσμα πολλές από τις αποφάσεις παρά το γεγονός ότι συνιστούσαν ρήξη με το παρελθόν να αντιμετωπίζονται από τις αγορές ως ανεπαρκείς η αναποτελεσματικές και να καθιστούν αναγκαία την λήψη νέων αποφάσεων προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι θεσμικές ελλείψεις.
Έτσι, πραγματοποιήθηκαν σημαντικές αλλαγές σε ευρωπαϊκό επίπεδο που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο και στην πορεία υλοποίησης του ελληνικού προγράμματος οικονομικής πολιτικής.
Κατά τη διάρκεια της χρονιάς αυτής έγινε εμφανές ότι προβλέψεις του προγράμματος οικονομικής πολιτικής σε ότι αφορά τα μεγέθη της ύφεσης και της ανεργίας δεν επιβεβαιώθηκαν.
Μεταξύ των παραγόντων που οδήγησαν στην επιδείνωση της ύφεσης έναντι των προβλέψεων υπήρξαν η ταχεία δημοσιονομική προσαρμογή αλλά και η υψηλή αβεβαιότητα που υπήρχε καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς.
Όσοι εναντιώθηκαν στο πρόγραμμα αυτό και συμπεριλαμβάνω σε αυτούς όχι μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ που ακόμη και σήμερα εναντιώνεται αλλά και την ΝΔ πριν τις εκλογές λέγοντας ότι είναι βαθύτατα υφεσιακό παρέβλεπαν σκόπιμα ότι μια πιο ήπια δημοσιονομική προσαρμογή προϋπέθετε μεγαλύτερη χρηματοδοτική συνεισφορά από την πλευρά των θεσμικών δανειστών κάτι που οι δανειστές δεν ήταν καθόλου διατεθειμένοι να συζητήσουν. Άρα το πρόβλημα δεν ήταν αν οι πολλαπλασιαστές ήταν σωστοί αλλά πόσα χρήματα βάλανε οι δανειστές στο τραπέζι.
Και αυτό προέκυψε ως συμπέρασμα και από τις συζητήσεις μετά τις εκλογές όποτε η νεοεκλεγείσα Κυβέρνηση Εθνικής Ανάγκης του κ. Σαμαρά έθεσε θέμα επαναδιαπραγμάτευσης διάρκειας και περιεχομένου προγράμματος.
Στο τέλος αποφασίστηκε ότι οι Ευρωπαίοι δεν θα δώσουν άλλα χρήματα στην Ελλάδα. Υποχρέωσαν μάλιστα την χώρα να υιοθετήσει ένα ιδιαίτερα εμπροσθοβαρές πρόγραμμα για το 2013 γεγονός που ενισχύει τις υφεσιακές συνθήκες.
Να υπενθυμίσω ότι πριν δημιουργηθεί ο μηχανισμός στον οποίο προσέφυγε η χώρα υπήρχαν αντιλήψεις ότι η Ευρώπη πρέπει να αφήσει την Ελλάδα να χρεοκοπήσει για να παραδειγματιστούν οι υπόλοιπες χώρες του Μεσογειακού Νότου.
Αλλά ακόμη και όταν πάρθηκε η απόφαση για την δημιουργία του μηχανισμού κυριάρχησε μια τιμωρητική λογική στα επιτόκια με τα οποία δανειζόταν το Ελληνικό Δημόσιο.
Το γεγονός αυτό αναδεικνύει τις αντιφάσεις που υπήρχαν στο εσωτερικό της ευρωζώνης.
Από την μια πλευρά αναγνώριζαν τους κινδύνους από μια κατάρρευση της Ελλάδας και στήριζαν την χώρα.

Από την άλλη με μια καλβινιστική λογική ανέβαζαν το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους σε τιμωρητικό επίπεδο δυσκολεύοντας την δημοσιονομική προσαρμογή και βάθαιναν η ύφεση.
Εξίσου αρνητικά επέδρασε η διαρκής αβεβαιότητα που κυριαρχούσε αναφορικά με τις προοπτικές της χώρας. Η αβεβαιότητα αυτή τροφοδοτήθηκε και από την κοινωνική ένταση αλλά και την έλλειψη πολιτικής συναίνεσης –συναίνεση που υπήρχε σε όλες τις άλλες χώρες που μπήκαν στο πρόγραμμα- από το σύνολο των κομμάτων ακόμη και από τη ΝΔ. Η τελευταία επένδυσε σε μια στρατηγική αμφισβήτησης των επιλογών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ προκειμένου η ίδια να γίνει αποδέκτης των πολιτικών διαρροών που κατέγραφε το ΠΑΣΟΚ.
Στρατηγική που τελικά όπως φάνηκε από το αποτέλεσμα των εκλογών του Μαϊου 2012 δεν απέδωσε και κατέστησε αναγκαία την προσφυγή σε δεύτερο γύρο εκλογών. Τελικά, μετά τις εκλογές η Ν.Δ υιοθέτησε πλήρως την στρατηγική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ.
Αποτέλεσμα; Η χώρα έχασε πολύτιμο χρόνο. Τουλάχιστον ένα χρόνο.
Με στοιχειώδη πολιτική συναίνεση η Ελλάδα σήμερα θα μπορούσε να είχε περάσει τον κάβο.
Τα θετικά σημάδια που βλέπουμε σήμερα, με την αποκλιμάκωση των spreads και την επιστροφή των καταθέσεων, θα μπορούσαμε να τα έχουμε ένα χρόνο πριν.
Η πολιτική ωριμότητα σήμερα είναι παρούσα. Το 2011 έλειπε από τα έδρανα της αντιπολίτευσης.

Και τροφοδότησε την αβεβαιότητα.
Η αβεβαιότητα αυτή επηρέασε αρνητικά την ψυχολογία και τις επιλογές των επενδυτών, των καταναλωτών αλλά και των καταθετών οι οποίοι μαζικά έσπευδαν να αποσύρουν τις καταθέσεις του από το τραπεζικό σύστημα.
Το τελευταίο μπορούσε να καλύπτει τις ανάγκες του σε ρευστότητα μόνο χάρη στην πρόσβαση του στην ΕΚΤ αρχικά και στο μηχανισμό ELA αργότερα.
Επομένως, οι υφεσιακές συνέπειες της δημοσιονομικής προσαρμογής πολλαπλασιάστηκαν τόσο από την ταχεία δημοσιονομική προσαρμογή και υψηλή αβεβαιότητα της περιόδου όσο και από την βίαιη πιστωτική συρρίκνωση.
Το συνδυαστικό αποτέλεσμα αυτών των παραγόντων οδήγησε σε βαθύτερη ύφεση και αύξηση της ανεργίας με αποτέλεσμα οι δημοσιονομικοί στόχοι να μην επιτυγχάνονται.
Οι αποκλίσεις ήταν ιδιαίτερα σημαντικές, γεγονός που κατάστησε αναγκαία την λήψη πρόσθετων δημοσιονομικών παρεμβάσεων για να αντιμετωπιστούν, γεγονός που τροφοδοτούσε εκ νέου την ύφεση.

Εξίσου αρνητικά ως προς την δυνατότητα του προγράμματος να δώσει λύση στο πρόβλημα της χώρας επέδρασε η απόφαση του κ. Σαρκοζί και της κ. Μέρκελ στις 18 Οκτωβρίου του 2010 στη Ντωβίλ να δημιουργηθεί ένας μόνιμος μηχανισμός επίλυσης κρίσεων που θα επιτρέπει την αναδιάρθρωση του χρέους χωρών.
Η απόφαση δημιούργησε ερωτηματικά ως προς την βιωσιμότητα του χρέους και έθεσε υπό αμφισβήτηση την κεντρική θεώρηση του πρώτου προγράμματος το οποίο προσέγγιζε το ελληνικό πρόβλημα ως πρόβλημα ρευστότητας και όχι βιωσιμότητας.
Η πρόβλεψη ότι η πρόσβαση στο μηχανισμό θα προϋπέθετε μια αξιολόγηση της βιωσιμότητας του χρέους οδήγησε σε αλλαγή της στάσης των επενδυτών ως προς το χρέος χωρών και ιδιαίτερα χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου.
Ειδικότερα, στην Ελλάδα αμέσως μετά την λήψη της απόφασης αυτής παρατηρήθηκε η αναστροφή της καθοδικής πορείας του σπρεντ των ελληνικών ομολόγων από τα γερμανικά ομόλογα.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, βασιζόμενη στη μέχρι τότε επιτυχή εφαρμογή του Προγράμματος Προσαρμογής, διεκδίκησε και πέτυχε στις 11 Μαρτίου του 2011, την πρώτη μείωση στο επιτόκιο των δανείων του ελληνικού προγράμματος αλλά και την παράταση στη διάρκεια των δανείων.
Το Ιούνιο του 2011 ο νέος Υπουργός Οικονομικών κ. Βενιζέλος κατέθεσε το πρώτο Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα εφαρμόζοντας για πρώτη φορά τις προβλέψεις του νέου δημοσιονομικού πλαισίου.
Υπενθυμίζω ότι το 2010 ο Υπ. Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου για να βελτιώσει το πλαίσιο άσκησης δημοσιονομικής πολιτικής κατέθεσε νόμο με τον οποίο η Χώρα θα καταθέτει κάθε χρόνο πολυετή προϋπολογισμούς.

Οι πρωτοβουλίες της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει με νέες δημοσιονομικές παρεμβάσεις τις δημοσιονομικές αποκλίσεις αποτέλεσαν την προϋπόθεση να ληφθεί η πρώτη απόφαση σε Ευρωπαϊκό επίπεδο στις 21 Ιουλίου για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της χρηματοδότησης των δανειακών αναγκών της χώρας αλλά και της βιωσιμότητας του χρέους.
Αποφασίστηκε ένα νέο πρόγραμμα ύψους 109 δις και η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στην επίλυση του προβλήματος της βιωσιμότητας.
Αποφασίστηκε η επαναγορά των ελληνικών ομολόγων στη δευτερογενή αγορά, μια νέα μείωση των επιτοκίων των δανείων προς την Ελλάδα αλλά και επέκταση της χρονικής διάρκειας των δανείων.
Η απόφαση για την συμμετοχή των ιδιωτών δεν εφαρμόστηκε γιατί λίγους μήνες αργότερα εκτιμήθηκε ότι οι υποχρεώσεις από την εφαρμογή του θα ξεπερνούσαν τα 160 δις ένα ποσό που δύσκολα οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν στους φορολογούμενους τους.
Η αδυναμία των Ευρωπαϊκών θεσμών να διασφαλίσουν μια λύση στο ελληνικό πρόβλημα είχε ως αποτέλεσμα η ελληνική κρίση να επηρεάσει τη στάση των αγορών οι οποίες έθεσαν υπό αμφισβήτηση τη δυνατότητα της Ευρώπης να λύσει με τρόπο αποφασιστικό το πρόβλημα των χωρών της νότιας Ευρώπης.
Η ιδεοληπτική προσέγγιση ότι το πρόβλημα της Ευρώπης ήταν πρόβλημα χρέους επηρέαζε το περιεχόμενο των προτάσεων επίλυσης που κατέθεταν οι χώρες της ομάδας 3Α δηλαδή των χωρών με την καλύτερη πιστοληπτική αξιολόγηση.
Τελικά, στις 26 Οκτωβρίου στο Συμβούλιο Κορυφής αποφασίστηκε η δημιουργία ενός νέου προγράμματος. Η Ελλάδα στη διάρκεια αυτού του προγράμματος θα πάρει 130 δις για να καλύψει τις χρηματοδοτικές της ανάγκες.
Στο ίδιο Συμβούλιο πάρθηκαν αποφάσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος της βιωσιμότητας του χρέους της χώρας με την συμμετοχή των ιδιωτών.
Αποφασίστηκε η μείωση του χρέους κατά 100 περίπου δις. Πρόκειται για μια απόφαση μείωσης χρέους χώρας που δεν είχε ιστορικό προηγούμενο σε αναπτυγμένη οικονομικά χώρα.
Αυτό ήταν το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων του Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου και του Αντιπροέδρου και Υπ. Οικονομικών Ευάγγελου Βενιζέλου.
Αυτή η ιστορική συμφωνία συνάντησε καθολική σχεδόν πολιτική απόρριψη στην Ελλάδα.
Όλοι θυμόμαστε τα θλιβερά γεγονότα στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου.
Όλοι θυμόμαστε πως ξαφνικά μετά την πρόταση για δημοψήφισμα, πολλές πολιτικές δυνάμεις στήριξαν τη Συμφωνία των Βρυξελλών που πριν λίγα μόλις 24ωρα απέρριπταν.
Και όλοι θυμόμαστε την απόφαση του Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου μετά από συνεννόηση με τους αρχηγούς της ΝΔ και του ΛΑΟΣ για τη συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας η οποία θα διασφάλιζε την απρόσκοπτη εφαρμογή των αποφάσεων της 26ηςΟκτωβρίου.

Θα διασφάλιζε την συνέχιση της εθνικής προσπάθειας.
Η Κυβέρνηση του Πρωθυπουργού Λ. Παπαδήμου συνέχισε την υλοποίηση του προγράμματος οικονομικής πολιτικής και εργάστηκε για την απομείωση του χρέους η οποία ολοκληρώθηκε στο 2012.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Το 2011, συμπληρώθηκε μια διετία χωρίς προηγούμενο.
Μία διετία που σταμάτησε στο παρά ένα την κατάρρευση της Ελλάδας.
Μία διετία που άλλαξε τον τρόπο διακυβέρνησης στη χώρα.
Στα τέλη του 2011 το κράτος ξόδευε πολύ λιγότερα σε σχέση με το 2009.
Και στα τέλη του 2011 το δημόσιο είχε πολύ λιγότερους υπαλλήλους πάσης φύσεως σε σχέση με το 2009.
Αναφέρω ένα από τα βασικότερα κεκτημένα αυτής της διετίας.
Περιγράφεται στην Εισηγητική Έκθεση του Προϋπολογισμού του 2013 που ψηφίσαμε τον περασμένο Νοέμβριο.
Διαβάζω: «Το 2011, δεύτερο έτος εφαρμογής του Προγράμματος Οικονομικής Πολιτικής, επιτεύχθηκε μείωση του ελλείμματος της Γενικής Κυβέρνησης κατά 1,3 εκατοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ, ενώ συνολικά την περίοδο 2009-2011 η μείωση ήταν 6,2 εκατοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ (από 15,6% το 2009 σε 9,4% το 2011). Αυτή η μείωση είναι η μεγαλύτερη που έχει σημειωθεί από κράτος-μέλος της Ευρωζώνης».
Από πότε είχαν να γίνουν αυτά; Από πάντα! Αντί για αυτό είχαμε 40 χρόνια δημοσιονομικών αποκλίσεων που στις εκλογές γινόταν τερτίπια όπως συνέβη και το 2009.
Γιατί η πείρα δείχνει ότι όλα αυτά τα χρόνια στο τέλος μιας κυβερνητικής θητείας το κράτος ξόδευε περισσότερα και είχε περισσότερους υπαλλήλους σε σχέση με την αρχή.
Έτσι προχωρούσε η χώρα. Έτσι χάθηκε το μέτρο.
Η διετία 2010-2011 άλλαξε το παράδειγμα διακυβέρνησης της χώρας.
Με πόνο. Με πρωτοφανείς θυσίες. Αλλά το άλλαξε. Προς το καλύτερο. Προς το αυτονόητο.
Η διετία 2010-2011 λοιπόν δεν ήταν το πρόβλημα, όπως θέλουν ακόμα και σήμερα να παραπληροφορούν κάποιοι.
Η διετία 2010-2011 ήταν η αρχή της λύσης του προβλήματος της χώρας.
Και τα κεκτημένα αυτής της διετίας μας επιτρέπουν σήμερα να πατάμε πιο σίγουρα στα πόδια μας.
Γιατί ο δρόμος ακόμα είναι δύσκολος και ανηφορικός.

ΚΑΜΜΕΝΟΣ…τέλος.! – ξεφτιλίζονται οι θεωρίες συνωμοσίας των ψεκασμένων 

Σύμφωνα με ανακοίνωση του κόμματος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων ο Παν. Καμμένος μετέβη σήμερα το απόγευμα στον οικονομικό εισαγγελέα Γρηγόρη Πεπόνη προκειμένου – «να εγχειρήσει νέα στοιχεία για την υπόθεση των CDS, την εμπλοκή του Αντρίκου Παπανδρέου και την εμπλοκή επιχειρηματιών σε σχέση με το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο που προκύπτουν από την διαδικασία συζήτησης της αγωγής Αντρίκου Παπανδρέου κατά Πάνου Καμμένου».

Σύμφωνα πάντα με την ίδια ανακοίνωση ο κ. Καμμένος προσκόμισε επίσης «αποδεικτικά στοιχεία για τον δόλιο τρόπο υπαγωγής της χώρας στα μνημόνια». Δεν ξέρουμε ποια είναι τα νέα στοιχεία που προσκόμισε ο Π. Καμμένος στον Γρ. Πεπόνη, όμως, στη δίκη που διεξήχθη υποστήριξε άλλα από αυτά που έλεγε επί μακρόν στις δημόσιες τοποθετήσεις του. Ας δούμε τι έλεγε πριν τη δίκη και τι είπε κατά τη διάρκειά της:

Πριν από τη δίκη ο Π. Καμμένος δήλωνε ότι έχει «τη βεβαιότητα» σε ποιες εταιρείες πουλήθηκαν τα CDS του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, και ενέπλεκε τον Αντρίκο Παπανδρέου τον οποίο έφτασε στο σημείο να τον χαρακτηρίζει «λαμόγιο», και «μέλος μίας οικογένειας που φέρεται ως συμμορία», η οποία μάλιστα λειτουργεί «με νόμους κόζα νόστρα», έλεγε ότι διέπραξε ο ίδιος ο Αντρίκος Παπανδρέου «οικονομικό έγκλημα» και τον απειλούσε «με δίκη κάτω από το σπίτι του».

Πριν τη δίκη ήταν κατηγορηματικός για όλα. Όμως, στη δίκη, τα πήρε πίσω όλα! Αρνήθηκε ότι έχει αποκαλέσει τον Α. Παπανδρέου και την οικογένειά του με οποιοδήποτε αρνητικό χαρακτηρισμό! Μάλιστα υποστήριξε ότι μόνο ερωτήσεις έκανε στο πλαίσιο των καθηκόντων του ως βουλευτής…

Διαβάζουμε από τα πρακτικά της δίκης και από το υλικό που προσκόμισαν και οι δύο πλευρές:

1. Σε παρατήρηση του Προέδρου του Δικαστηρίου «εσείς λοιπόν λέτε ότι δεν είχατε διάθεση πρόθεση καταφρονήσεως, περιφρονήσεων του προσώπου…», ο Π. Καμμένος απαντάει κατηγορηματικά (σελ. 45 πρακτικών): «Καμία κύριε Πρόεδρε, και ποτέ δεν υπήρξε τέτοιου είδους» (!) Και συμπληρώνει: «Έκανα το καθήκον μου ως βουλευτής…» (!!)

Ο δε βασικός μάρτυρας υπεράσπισης του Π. Καμμένου, κ. Κ.Τ., δηλώνει (σελ.32 πρακτικών): «Ο κ. Καμμένος λοιπόν ποτέ δεν έβλαψε την τιμή και την υπόληψη του κ. Α. Παπανδρέου διότι ποτέ δεν αναφέρθηκε εις βάρος του καταφατικά. Εγώ δεν έχω διαβάσει ποτέ μία δήλωση του κ. Καμμένου… που να λέει ο Α. Παπανδρέου είναι απατεώνας, ο Α. Παπανδρέου έκανε αυτό, τον κατηγορεί για εκείνο. Όχι. Ο κ. Καμμένος έκανε ερωτήσεις κοινοβουλευτικού ελέγχου… πήρανε δημοσιότητα και η δημοσιότητα δημιούργησε πρωτοσέλιδα και τα πρωτοσέλιδα δημιουργήσανε αναρτήσεις στα sites αλλά αυτά δεν είναι του Καμμένου» (!)

2. Ο Π. Καμμένος αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι έχει αποκαλέσει τον Αντρίκο Παπανδρέου “λαμόγιο” (σελ.45 πρακτικών): «Πού τον έχω πει λαμόγιο, να μας πει. Κύριε Πρόεδρε, δεν προκύπτει από πουθενά» (!!)

Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα ότι στη σελ. 64 των γραπτών “προτάσεων” Καμμένου για την 2η αγωγή, ο τελευταίος λέει «αρνούμαι κατηγορηματικά την πατρότητα των σκόρπιων αυτών εκφράσεων» (“λαμόγιο”, “μέλος συμμορίας”, “τέλεσε οικονομικό έγκλημα”) (!!!)

Και στη σελ. 7-8 των ίδιων “προτάσεων”, ο Π. Καμμένος λέει ότι ο Α. Παπανδρέου «διαστρέφει τις δηλώσεις μου, αποδίδοντας μου δηλώσεις και κρίσεις τρίτων… προκειμένου να ισχυριστεί ότι δήθεν προσβάλλω την τιμή και την υπόληψη του ιδίου» (!) Και συμπληρώνει: «Η αναφορά δε στο πρόσωπο του αδερφού του ενάγοντος ότι «λειτουργεί ως έμμισθος broker» και στην εταιρία IJ Partners για την οποία αναφέρθηκα με εκφράσεις όπως “υποτιθέμενος τελικός αποδέκτης των ασφαλίστρων κινδύνου”, “εάν πράγματι αποδειχθεί ότι αγόρασε”, ουδόλως συνδέονται από εμένα με τον ενάγοντα» (!!).

3. Ο Π. Καμμένος αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι έχει πει την οικογένεια Παπανδρέου μαφίακαι σε ερώτηση του Προέδρου «λέει ότι λέτε η οικογένειά του είναι μαφία – αληθές ή ψευδές;» απαντάει (σελ.46 πρακτικών): «Εγώ δεν είπα την οικογένειά του… παρακαλώ να μου πείτε κύριε Πρόεδρε σε ποιο σημείο και με ποιο μέσον» (!!)

4. Ο Π. Καμμένος αδειάζει όλα τα blogs και τα sites που έχουν δημοσιεύσει κατ’ επανάληψη ειδήσεις αναφερόμενες σε αυτόν και ουδέποτε έχει διαψεύσει – αντίθετα τα χρησιμοποίησε κατά κόρον εναντίον του Α. Παπανδρέου και τη οικογένειά του χωρίς όμως να διστάσει να τα “αδειάσει” κατά τη διάρκεια της δίκης για να αποποιηθεί των ευθυνών του!. Λέει συγκεκριμένα (σελ. 46 πρακτικών): «Εγώ αναλαμβάνω την ευθύνη αυτών που δημοσίως έχω πει και έχω υπογράψει. Αυτά που γράφουν οι ιστοσελίδες, οι οποίες πολλές ελέγχονται από τους ίδιους ή οι οποίες είναι πληρωμένες για να δημιουργήσουν ένα νομικό πλαίσιο για να απειληθεί ο βουλευτής ή η δικαιοσύνη…»

5. Πριν τη δίκη, ο Π. Καμμένος ήταν σίγουρος για το “οικονομικό έγκλημα” που διέπραξε ο Α. Παπανδρέου. Στη δίκη όμως τα γυρίζει και λέει συγκεκριμένα ότι σκοπός των αγωγών του Α. Παπανδρέου εναντίον του ήταν (σελ. 47 πρακτικών) «να σταματήσει καθ’ οιοδήποτε τρόπο εκείνος και οι φίλοι του την διερεύνηση την ποινική αλλά και την κοινοβουλευτική των σκανδάλων των οποίωνπιθανώς να έχουν διαπράξει ή φέρεται να έχουν διαπράξει» (!!)

Όμως, από τα πρακτικά της δίκης και το υλικό που προσκόμισε η κάθε πλευρά, προκύπτουν ότι άλλα έλεγε ο Π. Καμμένος. Εντελώς διαφορετικά. Και τα οποία ήταν γνωστά σε όλους μας, τουλάχιστον σε αυτούς που παρακολουθούν την ειδησεογραφία. Συγκεκριμένα:

1. Στις 18/5/2011 ο Π. Καμμένος στο «Αποκαλυπτικό Δελτίο» του Extra3 αποκαλεί τον Γ. Παπανδρέου «έμμισθο broker διεθνών τοκογλύφων».

Στις 19/5/2011 επαναλαμβάνει τον χαρακτηρισμό στον Real FM και στο Ν. Χατζηνικολάου, χρησιμοποιεί φράσεις όπως «πήρανε χρήματα» και εμπλέκει για πρώτη φορά τον Αντρίκο Παπανδρέου σε μία ιστορία πώλησης CDS του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου στην οποία, σύμφωνα με τον Καμμένο εμπλέκονται «πρόσωπα που βρίσκονται στο στενό περιβάλλον του Πρωθυπουργού, και αν όχι του Πρωθυπουργού, που μαζί με τον αδερφό του Πρωθυπουργού συμμετέχουν σε κοινές μη κυβερνητικές οργανώσεις…». Και ολοκληρώνει λέγοντας ότι «όταν κάποιοι τζογαδόροι κονομάνε 25 δις. και επιτρέπεται η πώληση των ασφαλίστρων κινδύνου… είναι θέμα πάρα πολύ σοβαρό και ειδικά όταν αυτοί που αγοράζουν έχουν σχέσεις με το περιβάλλον του ίδιου του Πρωθυπουργού»

2. Στις 11/9/2011 ο Π. Καμμένος σε συνέντευξή του στο ρ/σ Ράδιο 9 και απαντώντας στην παρατήρηση δημοσιογράφου «Πάνο, έχεις καταγγείλει την οικογένεια Παπανδρέου, δεν έχει ανοίξει όμως μύτη, ούτε και το ίδιο σου το κόμμα δεν βγαίνει να σε υπερασπιστεί», λέει: «…Εδώ έχουμε μία συμμορία, μια συμμορία οικογενειακή, η οποία λειτουργεί με τους νόμους της κόζα νόστρα, με μία ομερτά των μέσων μαζικής ενημέρωσης και με συνεργούς παντού…»

3. Στις 19/9/2011 σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Δημοκρατική» της Ρόδου, ο Καμμένος δηλώνει: «Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία το παραδέχτηκε ο κ. Παπανδρέου ότι ο αδερφός του δουλεύσει σε εταιρία που αγοράζει και πουλάει και προτείνει CDS υπέρ της πτώχευσης της χώρας. Την εταιρία UNIGESTION…»

4. Στις 27/9/2011, στην εκπομπή «Πολιτικό Στριπτίζ» του Studio 7 επαναλαμβάνει για πολλοστή φορά τους ισχυρισμούς του, λέγοντας: «Έχω την βεβαιότητα που πουλήθηκαν αυτά τα CDS του Τ.Τ…. Σε μία εκ των εταιρειών ψάχνω και βρίσκω ότι δουλεύει εκεί ο Αντρίκος Παπανδρέου…» και συμπληρώνει «είναι ξεκάθαρο ότι είναι προδότες, γιατί είναι ξεκάθαρο για τον κ. Παπανδρέου ο οποίος έβαλε τον κ. Σόρος στη Βουλή των Ελλήνων… οι δε εταιρείες του Σόρος είναι στις εταιρείες του Αντρίκου Παπανδρέου…»

5. Στις 14/7/2012, ο Καμμένος ανέβασε στον προσωπικό του λογαριασμό στο twitter «Την κλείνει ο Αντρίκος την offshore… Δεν θα γλιτώσετε λαμόγια. Διαδώστε το παντού.»

6. Στις 25/9/2012, ενόψει της δίκης της πρώτης αγωγής του Αντρίκου Παπανδρέου κατά του Π. Καμμένου, ο τελευταίος γράφει στο Facebook κείμενο ζητώντας συμπαράσταση στα δικαστήρια όπου «όπου ο Αντρίκος Παπανδρέου ζητά 1 εκατ. Ευρώ έναντι της σιωπής μου για τη ληστεία των 26 δισ. από την υπόθεση των CDS του Τ.Τ.» και συμπληρώνει: «Αν δεν έλθει ακόμη μία φορά θα Κάνουμε τη δίκη κάτω από το σπίτι του…»

7. Στις δε 27/9/2012 ο Καμμένος λέει επί λέξει: «Για ακόμη μία φορά το μέλος της οικογένειας που φέρεται ως συμμορία, ο κ. Αντρίκος Παπανδρέου… Ο υπάλληλος της εταιρείας των brokers που αγόρασαν τα CDS που πόνταραν στην πτώχευση των Ελλήνων, ο κ. Αντρίκος Παπανδρέου… Το έγκλημα που διέπραξε η οικογένειά του, ο ίδιος διέπραξε οικονομικό έγκλημα…»

Ποια είναι η βασική κατηγορία που διακινεί από το Μάιο του 2011 ο Καμμένος: ότι ο Αντρίκος Παπανδρέου σε συνεργασία με άλλα πρόσωπα και τον ίδιο τον Γ. Παπανδρέου, που είχε εσωτερική πληροφόρηση ως Πρωθυπουργός της χώρας, προέβηκαν μέσω της πώλησης ασφαλίστρων του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου σε παράνομα και ανήθικα κερδοσκοπικά παιχνίδια εις βάρος της Ελλάδας (μέσω των εταιριών IJ Partners και Unigestion) με σκοπό να αποκομίσουν προσωπικό όφελος – κοινώς, να τα κονομήσουν.

Σημειώνουμε απλώς ότι -όπως είναι γνωστό και βεβαίωσε και ο Γ. Βαρουφάκης με υπόμνημά του στη δίκη- τα CDS δεν ήταν 25 ή και 60 δισ. όπως έχει υποστηρίξει ο Π. Καμμένος αλλά περίπου 3 δισ. Και δεύτερον, καμία από τις εταιρείες που έχει ονοματίσει ο Π. Καμμένος (UNIGESTION και IJ Partners) δεν αγόρασε ελληνικά CDS. Επίσης, οι αγοραπωλησίες CDS από το Τ.Τ. έγιναν από τη διοίκηση που είχε ορίσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Τα συμπεράσματα δικά σας…

www.matrix24.gr

Καταδίκη της Ελλάδας γιατί πήραν τα

χρήματα από αδρανή λογαριασμό…

Για παραβίαση του δικαιώματος προστασίας της περιουσίας, καταδίκασε την Ελλάδα το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, εκδικάζοντας την προσφυγή του γιού του αποβιώσαντος, Αναστασίου Ζολώτα, με την οποία υποστηριζόταν ότι οι ελληνικές Αρχές κακώς είχαν κατάσχει τα 30.550 ευρώ, που βρίσκονταν σε αδρανή τραπεζικό λογαριασμό του πατέρα του, λόγω παρέλευσης 20ετίας. 

Ο Αναστάσιος Ζολώτας, που είχε γεννηθεί το 1924 και πέθανε προτού προλάβει να προσφύγει στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αναγκάσθηκε να φύγει στο εξωτερικό και άφησε σε αδράνεια, για περισσότερα από 20 χρόνια, έναν τραπεζικό λογαριασμό στον οποίο υπήρχαν καταθέσεις και τόκοι ύψους 30.550 ευρώ. 

Όταν επέστρεψε και ζήτησε από την τράπεζα να κάνει ανάληψη του ποσού, που είχε στον λογαριασμού του, τον ενημέρωσαν ότι η όποια απαίτηση πρόσβασης στον λογαριασμό είχε παραγραφεί, λόγω παρέλευσης της σχετικής προθεσμίας και τα χρήματά του είχαν κατασχεθεί υπέρ του κράτους. 

Με την επιχειρηματολογία αυτή συμφώνησαν, με αποφάσεις τους, τα ελληνικά πολιτικά δικαστήρια, του Αρείου Πάγου συμπεριλαμβανομένου και ο γιος του, Παναγιώτης Ζολώτας, αποφάσισε να προσφύγει στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στις 7 Δεκεμβρίου 2009. 

Εκδικάζοντας σήμερα την προσφυγή του, το δικαστήριο έκρινε ένοχη την Ελλάδα, για παραβίαση του δικαιώματος στην προστασία της περιουσίας και την υποχρέωσε να καταβάλει στον ενάγοντα 15.000 ευρώ για υλική βλάβη. 

Στο σκεπτικό της απόφασής του το Δικαστήριο υπογραμμίζει ότι οι ελληνικές Αρχές είχαν αποτύχει στο καθήκον τους να προστατεύσουν την περιουσία του Ζολώτα, υποχρεώνοντας την τράπεζα να ειδοποιήσει εγκαίρως τον πελάτη της, για τον κίνδυνο κατάσχεσης των χρημάτων του σε λογαριασμό που είχε παραμείνει αδρανής για περισσότερα από 20 χρόνια. 

Επικρίνοντας, δε, τις αποφάσεις των ελληνικών πολιτικών δικαστηρίων, το δικαστήριο σημειώνει ότι, επί της ουσίας ο λογαριασμός δεν παρέμεινε αδρανής και δίχως συναλλαγές αφού, όπως τονίζει, αποτελεί συναλλαγή η πρόσθεση των τόκων στο αρχικό κεφάλαιο του καταθέτη. 

ΑΥΞΗΘΗΚΑΝ ΟΙ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ...

ΑΥΞΗΘΗΚΑΝ ΟΙ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ...

Αύξηση κατά 5,6 δισ. ευρώ παρουσίασαν οι καταθέσεις επιχειρήσεων και νοικοκυριών τον Δεκέμβριο σε σύγκριση με τον προηγούμενο μήνα.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος
στο τέλος του 2012 το σύνολο των καταθέσεων έφθασε τα 161,4 δισ. ευρώ από 174 δισ. ευρώ πού ήταν στις αρχές του χρόνου.
Η αντιστροφή της τάσης άρχισε να παρουσιάζεται στις αρχές του καλοκαιριού. Είναι χαρακτηριστικό ότι το διάστημα Ιουλίου- Δεκεμβρίου στις τράπεζες επέστρεψαν περίπου 10,8 δισ. ευρώ (μαζί με τους τόκους).
Ωστόσο, η αποκατάσταση της ρευστότητας στην ελληνική αγορά φαίνεται ότι θα χρειαστεί χρόνο χρόνο, καθώς από την αρχή της κρίσης οι καταθέσεις έχουν μειωθεί κατά περίπου 10,8 δισ. ευρώ.

ΜΑΣ 

ΨΕΚΑΖΟΥΝ ?...

Τι προτιμούμε; Να διατηρήσουμε την εναπομείνασα κόμη μας ή να διακινδυνεύσουμε ολοσχερή αποψίλωση ; Αν επιθυμούμε το πρώτο, υποχρεωτικά θα λουστούμε μεταφυσικές θεωρίες. Μας ψεκάζουν. Όχι ;
Αν όχι, πώς συμβαίνει -ανάδελφοι εμείς μεταξύ των «27»- να αποδεχόμαστε πως οι κανόνες και η μεθοδολογία αποτίμησης του δημοσίου ελλείμματος ανήκουν στην αρμοδιότητα της Δικαιοσύνης και όχι της Eurostat ;
Αν όχι, γιατί εγκαλούμε τον πρόεδρο της ΕΛΣΤΑΤ, η οποία κατά δημόσια παραδοχή της Κομισιόν μέτρησε με αξιόπιστο τρόπο το τεχνηέντως ξεφουσκωμένο έλλειμμα δια χειρός Ελλήνων αλχημιστών ;
Αν όχι, γιατί δεν εγκαλείται και η παρούσα κυβέρνηση, η οποία με παραδεκτό ποσοστό ελλείμματος το 15,6% για το 2009 μετρά μέχρι και σήμερα τα αποτελέσματα της δημοσιονομικής εξυγίανσης ;
Αν όχι, γιατί θεωρούμε πως οι αγορές χρήματος που αποδεδειγμένα λειτουργούν με τον κυνισμό του... άτεγκτου κερδοσκόπου είχαν ανάγκη το «άλλοθι Γεωργίου» για να μας κλείσουν κατάμουτρα την πόρτα του δανεισμού ; Και γιατί άνευ Ιρλανδού, Πορτογάλου και Κύπριου Γεωργίου συμπεριφέρθηκαν ομοίως σε Δουβλίνο, Λισαβόνα, οσονούπω και στη Λευκωσία ;
Αν όχι, πώς συμβαίνει να θεωρούμε λογική τη χρονική αντιμετάθεση των γεγονότων; Να υποστηρίζεται, δηλαδή, ότι το δήθεν «φουσκωμένο» έλλειμμα οδήγησε τη χώρα στον Μηχανισμό Στήριξης, όταν η δημοσιοποίηση από την ΕΛΣΤΑΤ των στοιχείων για το έλλειμμα έγινε τον Νοέμβριο του 2010 και η ελληνική προσφυγή είχε κυρωθεί πέντε μήνες νωρίτερα, στις 6 Μαΐου του 2010 ;
Αν όχι, πώς γίνεται να κλείνουμε τα μάτια μας στο «πρόβλημα των προβλημάτων»; Ανεξαρτήτως ύψους του ελλείμματος πώς ήταν δυνατό μια χώρα με θηριώδες χρέος, 300 δισ. ευρώ, τριπλάσιο από της γνωστής μας Αργεντινής να αποφύγει τον Μηχανισμό Στήριξης ;
Αν όχι, γιατί αγνοούμε τον διασυρμό της χώρας, καθώς, διεθνώς, τα λεγόμενα «Greek statistics» είχαν υποκαταστήσει στις πιο διαφορετικές γλώσσες την έννοια της 
απάτης ;

Αν όχι, γιατί θεωρούμε πως η παραδεκτή αναγκαιότητα μείωσης των ελλειμμάτων είναι θέμα... δικαστικού σωφρονισμού και όχι πολιτικών δημοσιονομικής προσαρμογής; Αν όχι, πώς συμβαίνει εν μια νυκτί και υπό την προφανή πίεση της Κομισιόν ο τότε υπουργός Οικονομικών κ. Παπαθανασίου να... «φουσκώνει» το έλλειμμα στο 6%, όταν στο παρά «πέντε» (έως δύο μέρες πριν από τις εκλογές) «πουλούσαμε μούρη» για έλλειμμα 3,7%, όταν και ο ίδιος ο διοικητής της ΤτΕ διεμήνυε αρμοδίως για διψήφιο ποσοστό στο έλλειμμα ;
Αν όχι, πώς συμβαίνει να ζητείται η τιμωρία όχι των μηχανοδηγών του δημοσιονομικού εκτροχιασμού που φόρτωσαν μόνο μέσα σε μια πενταετία 75.000 υπαλλήλους στο τρένο του ελληνικού Δημοσίου, αλλά ο κολασμός των σωστικών συνεργείων ;
Αν όχι, πώς συμβαίνει να ακούμε ακόμα, χωρίς να εξοργιζόμαστε, ανέξοδους βερμπαλιστές του πατριωτισμού που κουνούν το δάχτυλο για εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, όταν οι ίδιοι τα προσημείωσαν με πολιτικές άκρατου δανεισμού για τσάμπα άσκηση κοινωνικής πολιτικής ;
Αν όχι, πώς συμβαίνει να καταδεχόμαστε -να βλέπουμε και να ακούμε- φιλόστοργους υμνητές της... μητρότητας που θέσπισαν συντάξεις στα 50 χρόνια μετατρέποντας ανυποψίαστες Ελληνίδες σε ακούσιες κλεπταποδόχους δικαιωμάτων από το μέλλον των ίδιων των... βλαστών τους ;
Αν όχι, ως πότε τη δειλία στην αυτογνωσία θα την κανακεύουμε με χονδροειδείς θεωρίες συνωμοσίας ωσάν η υφήλιος να μην έχει άλλη δουλειά από το να εξυφαίνει διαχρονικώς και αδιαλείπτως σκευωρίες για τους Ελληνες και την Ελλάδα ;
Αν όχι, πότε επιτέλους θα τιμήσουμε τις αξίες του μόχθου και της εργασίας, του αγώνα και της άμιλλας; Από ποιους δρόμους περνάει η επιτυχία στη ζωή ; Από την καταξίωση στην οικοδομή, στο γραφείο και στο σχολείο ή από το πέρασμα στις παραλίες της Ψαρούς και του Παραντάις ;
Αν όχι, ως πότε θα μας κατατρύχει αντί να μας περιποιεί τιμή η περηφάνια της «έντιμης φτώχειας», ώστε να την κρύβουμε με... φιρμάτα ρούχα που παραπέμπουν σε οικόσημα των πληβείων ;
Αν όχι, ως πότε θα περιφέρουμε τον νεοπλουτισμό της ευμάρειάς μας σέρνοντας με λουρί ως αξεσουάρ, το προσωπικό μας κατοικίδιο ντυμένο με …ακριβό συνολάκι; Και καλά, το δικό μας δικαίωμα στον αυτοδιασυρμό. Το έρμο το ζωντανό ;
Αν όχι, ως πότε θα θεωρούμε ουρανόπεμπτα τα δημόσια αγαθά της Παιδείας, της Υγείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης, χωρίς οι ίδιοι να ιδρώνουμε και να εθελοτυφλούμε για τη νομή τους από ποικίλες συντεχνίες ;
Αν όχι, ως πότε θα επιτρέπουμε να ταυτίζεται το συμφέρον του Δημοσίου με το συμφέρον του δημοσίου υπαλλήλου ;
Αν όχι, ως πότε θα «πέφτουμε από τα σύννεφα» για τις μαϊμού, τις διπλές και τριπλές συντάξεις που χρεοκόπησαν τα Ταμεία; Αυτοί δεν ήμασταν ;

Υ.Γ: Πρόσφατη δήλωση του υπουργού Οικονομικών της Ιαπωνίας, Τάρο Άσο: «Πρέπει να επιτρέψουμε στους ηλικιωμένους να βιαστούν να πεθάνουν». Τους χαρακτήρισε «ανθρώπους με σωληνάκια» και επισήμανε: «Κοστίζει δεκάδες εκατομμύρια γιεν η νοσηλεία τους». ..Άσχετο... (;)

Τριαντάφυλλος Δραβαλιάρης

Δύο ερωτήματα

Δυο σύντομα ερωτήματα με αφορμή την δήλωση του Πάνου Καμμένου στο δικαστήριο, που εκδίκαζε την μήνυση που του είχε κάνει ο αδερφός του πρώην Πρωθυπουργού, Αντρέας Παπανδρέου, για τα cds.

Είπε λοιπόν ο Πάνος Καμένος ότι ,, τιμά την προσωπικότητά του Αντρέα Παπανδρέου, ότι ουδέποτε στράφηκε εναντίον του και ότι τα αναφερόμενα στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο δεν έχουν αυτόν ως πηγή».

Ερώτηση 1η: Όταν ένας πολιτικός χρησιμοποιεί τον θυμό, την αγανάκτηση και ένταση της κοινωνίας για να προσκομίσει όφελος και προωθεί ψευδή και συκοφαντίες και διασπείρει ανυπόστατες φήμες, μπορεί η συμπεριφορά του να χαρακτηριστεί ως φασιστική και συνεπώς ο ίδιος φασίστας;

Ερώτηση 2η: Υπάρχει κάποιος, έστω και ένας ή μια, που να μπορεί να βρει μια, έστω μια, μοναδική δήλωση, του Γιώργου Παπανδρέου, με την οποία κατά την πολιτική του διαδρομή να μίλησε συκοφαντικά, προσβλητικά, απαξιωτικά για κάποιον πολιτικό του αντίπαλο;

ΟΙ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ, 

ΞΕΜΠΑΡΚΟΙ ΠΑΣΟΚοι !... 

Ο Βαγγέλας βρέθηκε πίσω από την αισχρή και σφαγιαστική καρατόμηση των εισοδημάτων μας, αλλά και των βασικότερων δικαιωμάτων των εργαζομένων, των συνταξιούχων κι όλόκληρου, σχεδόν, του λαού. Είτε σαν υπουργός οικονομικών, που αναλαμβάνοντας ξεσάλωσε, ισοπεδώνοντας τις όποιες αναστολές παρουσίαζε το ΠΑΣΟΚ, για την άκριτη υιοθέτηση όλων των αντιλαϊκών απαιτήσεων των τροϊκανών, είτε σαν κολαούζος του Σαμαρά, εφαρμόζοντας πλήρως και προκλητικότατα τη συμπεριφορά του «yes men», απέναντι στις ντιρεκτίβες της Μέρκελ και των άλλων, αδίστακτων, φορέων του ακραίου, αμοραλιστικού νεοφιλελευθερισμού.

Το ΠΑΣΟΚ, που πήρε ο Βενιζέλος, όπως το πήρε κι όταν το πήρε, κατάντησε συνιστώσα της Δεξιάς, παρα-γιουσουφάκη του Μερκελισμού και άτεγκτος ανταγωνιστής και κυνηγός, κάθε προοδευτικής θέσης και άποψης, κάθε λαϊκής προσπάθειας ανυπακοής και αντίδρασης στις πολιτικές αφανισμού των Ελλήνων και της Ελλάδας !

Το «ΠΑΣΟΚ» του Βενιζέλου και των «Δατσέρηδών» του, δεν έχει καμιά σχέση με το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα κι ούτε με την ιδεολογία κι τις αρχές της Κεντροαριστεράς.

Το «ΠΑΣΟΚ» του Βενιζέλου και της δράκας του, είναι συμπλήρωμα της Σαμαρικής Δεξιάς, έχει επιλέξει, σκόπιμα και συνειδητά να παίξει το ρόλο του συνοδοιπόρου της Συντήρησης, να αναπληρώσει το κενό που άφησαν οι Καμμένοι και οι άλλες δεξιές παραφυάδες, που πήγαν ακροδεξιότερα και να δώσει στην Κεντροδεξιά τη δυνατότητα να κυβερνήσει, ως άκριτος ενδολοδόχος του ευρωπαϊκού, ακραίου κι αντιδραστικού νεοφιλελευθερισμού !

Σ΄ αυτό το «ΠΑΣΟΚ», φυσικά και δεν έχουμε θέση, εμείς οι «ξέμπαρκοι ΠΑΣΟΚοι…», που διατηρούμε στον εαυτό μας το δικαίωμα, να ονειρευόμαστε και να αγωνιζόμαστε, για την ανασυγκρότηση, την αναστύλωση και την αναδιοργάνωση της Κεντροαριστεράς.

Σ΄ αυτή την προσπάθειά μας, το Βαγγέλα, την παρέα του και την πολιτική τους, όχι, μόνο, τους προσπερνάμε, αλλά και τους αντιπαλεύουμε, ως αντιδραστικούς, ως εχθρούς του λαού και ως προβοκάτορες των προοδευτικών αγώνων και προσπαθειών !...

Υ.Γ. Προς Βενιζέλο και αφεντικά του : μπορεί το μισθό, τη σύνταξη και τα δικαιώματα, να μας τα κόψατε, τα όνειρά μας, όμως, δεν μπορείτε να μας τα απαγορεύσετε... Τα ΜΑΤ δεν έχουν πρόσβαση εκεί !...

ΑΝΑΡΤΉΘΗΚΕ ΑΠΌ ΛΟΓΟΠΛΟΚΟΣ ΣΤΙΣ 10:59 Π.Μ.

Παπανδρέου για Ε.Ε.: Πρώτα η ανάκτηση της εμπιστοσύνης των πολιτών της…  «Η Ευρώπη μπορεί να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των αγορών, αλλά πρώτα πρέπει να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των πολιτών της. Γι' αυτό ζήτησα δημοψήφισμα στην Ελλάδα, για να μπορέσουν οι πολίτες να συζητήσουν και να αποφασίσουν οι ίδιοι για το μέλλον τους». Αυτό είπε ο πρώην Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου σε ομιλία του στο Βερολίνο που δημοσιεύει σε πρωτοσέλιδο άρθρο «Η πολιτική του φόβου» η HuffingtonPost.com. Ο κ. Παπανδρέου επιμένει στην ορθότητα της απόφασής του να ζητήσει δημοψήφισμα για τις μεταρρυθμίσεις στη χώρα και υπογραμμίζει την πίστη του στο ευρωπαϊκό εγχείρημα... Όπως γράφει, «δεν υπάρχει τίποτε λάθος στο να παραχωρούν οι ευρωπαϊκές χώρες κυριαρχία προς όφελος μιας ισχυρότερης Ευρώπης – το έχουν ήδη κάνει». Τονίζει όμως ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να επανεξετάσει το πως εκλέγονται οι αντιπρόσωποι των πολιτών και πως λαμβάνονται οι αποφάσεις και να προχωρήσει σε αλλαγές. Μάλιστα, κατονομάζει «ιδέες» που κατά τη γνώμη του είναι ώριμες για να υλοποιηθούν στην Ε.Ε.: Εκλογή Προέδρου της Ευρώπης από την Ευρωβουλή ή απευθείας από τους πολίτες  Πανευρωπαϊκά δημοψηφίσματα  Μορφές πιο άμεσης συμμετοχής των πολιτών Χρήση των κοινωνικών δικτύων Πως θα γίνουν οι αλλαγές; Ο κ. Παπανδρέου εξηγεί ποιον θεωρεί ως μη ενδεδειγμένο τρόπο: «Η Ευρώπη, όπως εγώ το βλέπω, δεν θα είναι το αποτέλεσμα μιας μεγαλόπνοης απόφασης που θα ληφθεί από κάποια ελιτίστικη μειοψηφία ισχυρών κρατών ή από ανώνυμους γραφειοκράτες των Βρυξελλών» τονίζει και συνεχίζει: «Μικρά, βαθμιαία αλλά συμπληρωματικά βήματα, από κάθε έναν από εμάς και όλους μαζί, θα χτίσουν τις αξίες και τις βάσεις για την Ευρώπη που θέλουμε». «Έχουμε μια επιλογή», καταλήγει: «Είτε να ενισχύσουμε την Ευρώπη και τους πολίτες ώστε να γίνουν καταλύτες εξανθρωπισμού της παγκόσμιας οικονομίας ή η παγκοσμιοποίηση να αφαιρέσει την ανθρωπιά από τις κοινωνίες μας και να υπονομεύσει το ευρωπαϊκό εγχείρημα. Ψηφίζω το πρώτο». Ουμανιστής, δημοκράτης, προοδευτικός και ...μερικά χρόνια μπροστά.

Ο πιο πλούσιος άνθρωπος του 

κόσμου …ενάντια στα μετρητά.! 
Ο ιδρυτής της Microsoft Bill Gates είναι ένας πλούσιος άνθρωπος. Πολύ πλούσιος. Πάρα πολύ. Για την ακρίβεια, είναι ίσως ένας από αυτούς που θα μπορούσαν, αν ήθελαν, να φτιάξουν ένα θησαυροφυλάκιο σαν του Σκρουτζ Μακ Ντακ και να κολυμπούν ανάμεσα στα δολάρια τους.

Ο Bill Gates δεν θα κατασκευάσει ποτέ ένα τέτοιο θησαυροφυλάκιο γιατί δεν του αρέσουν τα μετρητά. Τα απεχθάνεται τόσο, που αποφάσισε να χρηματοδοτήσει μια παγκόσμια εκστρατεία υπέρ του ηλεκτρονικών συναλλαγών.

Ίδρυσε τη συμμαχία «Βetter than Cash» στο site της οποίας μπορεί κανείς να βρει πέντε βασικά επιχειρήματα κατά των μετρητών και υπέρ της διάδοσης των ηλεκτρονικών συναλλαγών.

1. Διαφάνεια. Μικρότερη διαφθορά και μείωση του αριθμού των κλοπών καθώς η διαδρομή των συναλλαγών μπορεί εύκολα να καταγραφεί.
2. Ασφάλεια. Το χρήμα φτάνει ακριβώς εκεί που ήταν ο προορισμός του.
3. Χρηματοπιστωτική ενσωμάτωση. Οι ηλεκτρονικές πληρωμές είναι ένας τρόπος για ανθρώπους που δεν έχουν καμία εμπειρία τραπεζικών συναλλαγών να ενσωματωθούν με τις σχετικές παρεχόμενες υπηρεσίες όπως δάνεια, λογαριασμοί αποταμίευσης κτλ.
4. Χαμηλότερο κόστος συναλλαγών. Κοστίζει συχνά παραπάνω να μεταφέρει κανείς μετρητά, καθώς είτε το κόστος των συναλλαγματικών μετατροπών είναι υψηλό είτε το κόστος μεταφοράς χρημάτων στο εξωτερικό κοστίζει εξίσου αρκετά.
5. Διείσδυση σε νέες αγορές. Ένα πλεονέκτημα που αφορά κυρίως επενδυτές κι επιχειρηματίες, για τους οποίους θα ήταν πιο εύκολο να εμπιστευτούν τη μέθοδο των ηλεκτρονικών συναλλαγών σε κάποια περιοχή όχι διάσημη για την αξιοπιστία των «χέρι με χέρι» χρηματικών συναλλαγών της.

Το πρόγραμμα παρουσιάστηκε στο φετινό Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός με τους συντελεστές του να αναφέρουν ως παράδειγμα την Κένυα της οποίας η κυβέρνηση προώθησε και στήριξε τη συγκεκριμένη μέθοδο συναλλαγών.

Γιώργος Παπανδρέου: 

Πήρα το ρίσκο να αντιπαρατεθώ με το κατεστημένο...

Στην Τουρκία βρίσκεται ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου που είχε συνάντηση με τον Τούρκο πρωθυπουργό Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ενώ θα μιλήσει σε forum οικονομικών παραγόντων της γειτονικής χώρας.

Η συνάντηση του πρώην πρωθυπουργού της Ελλάδας με τον κ. Ερντογάν διήρκεσε μία ώρα και 15 λεπτά και έγινε με πρωτοβουλία του Τούρκου πρωθυπουργού. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης οι δύο άνδρες αντάλλαξαν απόψεις για τις εξελίξεις στη Συρία, τη Μέση Ανατολή, την Αφρική και ειδικότερα το Μάλι, ενώ έγινε ιδιαίτερη αναφορά στις συζητήσεις της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση για την ένταξή της στην ΕΕ και αντάλλαξαν απόψεις για την προετοιμασία της συνεδρίασης του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας-Τουρκίας, που θα γίνει στην Τουρκία.

Παράλληλα, ο Γιώργος Παπανδρέου, το βράδυ της Παρασκευής θα μιλήσει στην Ετήσια Συνέλευση του Global Relations Forum, όπου θα παρίστανται και οικονομικοί παράγοντες της γειτονικής χώρας.

Για την πολιτική και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ο κ. Παπανδρέου θα αναφέρει: «Στην πολιτική, οι άνθρωποι συχνά επιλέγουν τον "ασφαλή" δρόμο. Να μην πάρουν κανένα ρίσκο, γιατί είναι εύκολο να κρυφτείς πίσω από την κρατούσα ρητορική, την συμβατική αφήγηση. Όταν έγινα υπουργός Εξωτερικών, η συμβατική αφήγηση ήταν ότι δεν υπήρχε καμία ελπίδα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ότι ήταν η μοίρα μας να είμαστε εχθροί και υπήρχαν και πολύ σοβαροί λόγοι για αυτό. Αλλά αποφάσισα να μην ακολουθήσω το συμβατικό δρόμο -γιατί πίστευα βαθειά ότι υπήρχε άλλος δρόμος. Γιατί πίστευα ότι όταν σου δίνεται η ευκαιρία να ηγηθείς από μία θέση ευθύνης, δεν πρέπει να την χαραμίσεις. Δεν πρέπει να κρυφτείς πίσω από το πρόβλημα- αλλά να το λύσεις. Και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις ήταν το πρόβλημα».

«Πίστευα ότι έπρεπε να προσπαθήσουμε να βρούμε κοινό έδαφος, κοινά συμφέροντα. Πίστευα ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε μία κατάσταση επωφελή και για τους δύο, αντί για ένα παιχνίδι «μηδενικού αθροίσματος» με νικητές και ηττημένους. Πήρα το ρίσκο. Και ήμουνα τυχερός που βρήκα ένα χέρι βοηθείας και κατανόησης από την άλλη πλευρά, τον Ismael Cem, με τον οποίο γίναμε πραγματικοί φίλοι» θα προσθέσει ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.

Για την ελληνική κρίση θα σημειώσει στην ομιλία του: «Η Τουρκία πέρασε μία περίοδο πολύ δραστικών μεταρρυθμίσεων στην οικονομία της. Η Ελλάδα χρειαζόταν και αυτή πολύ δραστικές αλλαγές στην οικονομία της, στο αναπτυξιακό της μοντέλο,στην λειτουργία του κράτους. Ως πρωθυπουργός αποφάσισα να ξεκινήσω αυτές τις αλλαγές. Πήρα το ρίσκο να αντιπαρατεθώ με τα κατεστημένα συμφέροντα. Αλλά την ίδια στιγμή, η ΕΕ και οι αγορές ζητούσαν δραστικά μέτρα λιτότητας. Μεταξύ λιτότητας και μεταρρυθμίσεων, χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω πολύτιμο μέρος από το πολιτικό μου κεφάλαιο για να μην καταρρεύσει η χώρα μου. Και παρά τον πόνο που προκάλεσε και προκαλεί η λιτότητα, σταθήκαμε όρθιοι ως χώρα και προχωράμε».

«Ουσιαστικά, πρόκειται για μία κρίση στα θεμέλια της Ευρωζώνης. Έχουμε την μεγαλύτερη οικονομική μηχανή στον κόσμο, αλλά δεν μπορούμε να την πάμε μπροστά γιατί οι θεσμοί της είναι αδύναμοι» θα πει ο κ. Παπανδρέου για την αντιμετώπιση της κρίσης από την ΕΕ και θα τονίσει: «Ο δρόμος για να πάμε μπροστά είναι ξεκάθαρος: Χρειαζόμαστε πλήρη δημοσιονομική ένωση. Χρειαζόμαστε τραπεζική ένωση για να ελέγχουμε τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και να αποκαταστήσουμε την αξιοπιστία τους. Χρειαζόμαστε κοινές κοινωνικές πολιτικές για την καταπολέμηση της ανεργίας. Χρειαζόμαστε επενδύσεις στις μεταφορές, στην ενέργεια και τις τηλεπικοινωνίες για να κάνουμε τις οικονομίες μας πιο ανταγωνιστικές. Χρειαζόμαστε ευρωομόλογα για προσέλκυση ιδιωτικών κεφαλαίων. Χρειαζόμαστε δημοσιονομική υπευθυνότητα – αλλά η επιμονή μόνο στη λιτότητα, χωρίς ένα πραγματικό αναπτυξιακό σχέδιο, δεν θα βάλει μπροστά τις οικονομίες μας, ούτε θα αποκαταστήσει την αξιοπιστία μας στις διεθνείς αγορές. Χρειαζόμαστε μια δημοκρατική Ευρώπη».

Τέλος, για τις ευρωτουρκικές σχέσεις αναμένεται να τονίσει πως «είναι προς το συμφέρον της Τουρκίας, και αυτά είναι τα προαπαιτούμενα για την Ε.Ε., να συνεχίσει ακόμη περισσότερο στο δρόμο της βαθύτερης δημοκρατικοποίησης, να δείχνει σεβασμό στα ανθρώπινα, θρησκευτικά δικαιώματα όπως και στα δικαιώματα των μειονοτήτων, να δουλέψει για μια δίκαιη λύση στη Κύπρο και φυσικά να επιμείνει στην πρόοδο των ελληνοτουρικικών σχέσεων».

Σιμόν Πέρες στο Νταβός:

Οι εθνικές κυβερνήσεις είναι πια αδύναμες…

Της Ελίνας Τζανουδάκη

Σύσσωμη η Νέα Τάξη πραγμάτων, οι Εβραίοι, ο Σόρος και όλη η παρέα της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ έχουν συγκεντρωθεί αυτές τις μέρες στο Νταβός της Ελβετίας όπου διεξάγεται το 43ο Παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ. Μια ανάρτηση ενός φίλου στο facebook με οδήγησε σε ένα βίντεο στο οποίο ο ενενηντάχρονος πρόεδρος του Ισραήλ, αυτής της τρισκατάρατης χώρας, ( σ. Π. Τι με λες τώρα ...καλέ κ. Ελίνα μας.!!!) Σιμόν Πέρες μιλάει στον Klaus Schwab, τον ιδρυτή του Φόρουμ για την Αραβική Άνοιξη, την κατάσταση στη Συρία και τη Μέση Ανατολή, την ιρανική απειλή, τη σύγχρονη διακυβέρνηση και τη νέα γενιά. Θα είπε σίγουρα και για την Ελλάδα, αλλά μας το κρύβουν από το παγκόσμιο διευθυντήριο που αποφασίζει για τις τύχες μας.

Μέχρι να μάθουμε τι ακριβώς έχει αποφασιστεί εις βάρος μας… ας δούμε τι είπε χτες ο Σίμον Πέρες.

Για την Αραβική Άνοιξη:

«H Αραβική Άνοιξη σηματοδότησε το οριστικό τέλος των δικτατοριών στην περιοχή και τη διεξαγωγή δημοκρατικών εκλογών. Δεν θα συνιστούσα σε κανένα σήμερα να προσπαθήσει να επιβάλει δικτατορία στη Μέση Ανατολή. Η εποχή αυτή έχει παρέλθει. Όμως η απαλλαγή από τα δικτατορικά καθεστώτα και οι εκλογές δεν πρόκειται να λύσουν το πρόβλημα της φτώχειας και της ανεργίας που αντιμετωπίζει σήμερα η Αίγυπτος και πολλές άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής. Την λύση στα προβλήματα αυτά μπορεί να τη δώσει μόνο η εμπιστοσύνη στην επιστήμη και οι μεταρρυθμίσεις . Η εκπαίδευση και η καταπολέμηση των διακρίσεων εις βάρος των γυναικών είναι κεφαλαιώδους σημασίας. Όσο οι γυναίκες δεν μορφώνονται η νέα γενιά να υστερεί σε ανταγωνιστικότητα. Η απάντηση στο ερώτημα που θέτει συχνά ο πρόεδρος Ομπάμα «ποιος δε θέλει τη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή;» είναι «Οι άνδρες» που δεν επιθυμούν οι γυναίκες να αποκτήσουν ίσα δικαιώματα.

Για τη Συρία: 

Η Συρία είναι μια ιστορία που μας πονάει όλους. Η αιματοχυσία που βλέπουμε είναι μια μαύρη σελίδα για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ο αριθμός των ζωών που έχουν χαθεί είναι υπερβολικός για έναν μόνο δικτάτορα. Πιστεύω όμως ότι το τέλος του Άσαντ, είναι κοντά γιατί οι επιλογές του έχουν εξαντληθεί. Το ερώτημα είναι ποιος μπορεί να χειριστεί αποτελεσματικά την κατάσταση. Δεν πιστεύω ότι οι Άραβες είναι ανίκανοι. Κάθε άλλο. Και ξέρετε πως είναι σε αυτές τις περιπτώσεις: αν δεν υπάρξει επέμβαση, μας κατηγορούν για αδράνεια, αν, πάλι, υπάρξει για απαράδεκτη ανάμιξη στα εσωτερικά της χώρας. Αυτό που συμβαίνει όμως εκεί δεν μπορεί να συνεχιστεί. Κατά τη γνώμη μου η ενδεδειγμένη λύση είναι οι Άραβες (Arab League), σε συνεργασία με τον ΟΗΕ να εγκαθιδρύσουν στη Συρία ένα μεταβατικό καθεστώς για ένα ή δύο χρόνια. Να αφήσουμε τους ανθρώπους εκεί να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα τους, ας τους υποστηρίξουμε όμως και ας τους βοηθήσουμε να βρουν λύσεις»

Για το Ιράν: 

«Είναι σαφές ότι το Ιράν θέλει να ελέγξει τη Μέση Ανατολή. Πρόκειται για μια ανορθολογική χώρα, ένα κέντρο τρομοκρατίας που δεν αποτελεί πρόβλημα μόνο για το Ισραήλ, αλλά για όλο τον κόσμο. Στηρίζω τη συμμαχία που έχει χτίσει εναντίον του Ιράν ο Μπαράκ Ομπάμα και στην οποία συμμετέχει και το Ισραήλ. Νομίζω ότι η πολιτική που ακολουθεί είναι σωστή. Η συμμαχία είναι δίκαιη, σοβαρή και υπεύθυνη. Οι πολιτικές και οικονομικές κυρώσεις αποδίδουν , αλλά δεν αρκούν αν πχ το Ιράν συνεχίσει να εφοδιάζει με όπλα τη Χεσμπολάχ και τη Χαμάς. Η στρατιωτική επέμβαση είναι η έσχατη λύση. Πρέπει να γνωρίζει ότι υπάρχει μια κόκκινη γραμμή που αν ξεπεραστεί η παγκόσμια κοινότητα δεν θα μείνει αδιάφορη.»

Για τη σύγχρονη διακυβέρνηση και τη νέα γενιά: 

«Οι κυβερνήσεις σήμερα λόγω της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας έχουν περιορισμένο πεδίο δράσης. Οι προκλήσεις είναι παγκόσμιες, καμία εθνική κυβέρνηση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνη της και με κανένα τρόπο την επικίνδυνη εξάπλωση της τρομοκρατίας. Παράλληλα με τις εθνικές κυβερνήσεις, αναπτύσσεται σταδιακά μια άλλη κυβέρνηση παγκοσμιοποιημένων εταιρειών. Οι εταιρείες αυτές σε αντίθεση με τις κυβερνήσεις, μπορεί να μην έχουν προϋπολογισμό, αλλά διαθέτουν λεφτά και δεν έχουν πολιτικές εξαρτήσεις. Η περιουσία σαράντα τέτοιων εταιριών σήμερα είναι μεγαλύτερη από την περιουσία όλων των κυβερνήσεων μαζί. Δεν υπάρχει κανένας ρατσισμός στον τρόπο που λειτουργούν γιατί κάτι τέτοιο είναι αντίθετο με την έννοια της παγκοσμιοποίησης. Κυβερνούν με τα αυτιά, όχι με νόμους, αστυνομία και στρατό. «Ακούν» τις ανάγκες των ατόμων και ανταποκρίνονται σε αυτές. Κι αυτό σημαίνει δημοκρατία για τη νέα γενιά: διεκδίκηση ίσων ευκαιριών για να ανάδειξη της διαφορετικότητάς τους και ανάπτυξη της προσωπικής τους δυναμικής, όχι προσπάθεια για ισότητα. Ο στόχος πρέπει να είναι μια ανοιχτή λέσχη διαφορετικών ανθρώπων και όχι μια συλλογικότητα ίσων ανθρώπων. Πρέπει να αναδειχθεί το προσωπικό μας αποτύπωμα. Ζούμε σε μια νέα εποχή και πρέπει να ανανεώσουμε και τη σκέψη μας. Να αντικαταστήσουμε τη μαζική με την ατομική παραγωγή. Να σκεφτούμε πως ίσως να μη χρειάζεται να δουλεύουμε 8 ώρες. Μπορούμε να δουλεύουμε 4 και τις άλλες 4 να διαβάζουμε και να διευρύνουμε το πνεύμα μας. Όλα έρχονται και παρέρχονται, όμως το πνεύμα δεν γερνάει ποτέ. Έχουμε ανακαλύψει την τεχνητή νοημοσύνη, αλλά ακόμα δεν έχουμε κατανοήσει πως λειτουργεί το μυαλό μας και πως λαμβάνουμε τις αποφάσεις μας. Και ξέρετε, όταν ήμουν μικρός μου άρεσαν τα τηλεσκόπια γιατί ήθελα να ανακαλύψω τα μυστικά του φεγγαριού και των άστρων, σήμερα όμως προτιμώ τα μικροσκόπια γιατί θεωρώ ότι είναι πιο σημαντικό να μάθω τα μυστικά που κρύβονται σε κάθε κύτταρο του μυαλού μου. Εξάλλου στο φεγγάρι έχουμε πάει…»

Ο ένοχος της ...πτώχευσης της χώρας 

συχνάζει σε χασαποταβέρνες...!!!
Εκει αναζητείστε τον και όχι στο περιβάλλον του ...ΓΑΠ...!!!
Η κεντροδεξιά κυβέρνηση Καραμανλή εξασφάλισε ξεκάθαρη εκλογική νίκη το Μάρτιο του 2004 υποσχόμενη μεταρρυθμίσεις, αλλά, περιέργως, δεν εφάρμοσε την προεκλογική ατζέντα των αλλαγών, παρά τη μεγάλη κοινοβουλευτική της πλειοψηφία.
Ο πληθωρισμός στη χώρα αυξήθηκε και παρέμενε σταθερά υψηλότερα από το μέσο όρο της ευρωζώνης, η διεθνής κατάταξη της χώρας όσον αφορά την ανταγωνιστικότητά της βούλιαξε, ενώ το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών ανήλθε σε πρωτοφανές ιστορικό μέγιστο.
Το Σεπτέμβριο του 2007, η κατάσταση χειροτέρεψε απότομα.
Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία διαβρώθηκε και η δεύτερη τετραετία της κυβέρνησης Καραμανλή ξεκίνησε ένα όργιο δαπανών, εγκαταλείποντας πρακτικά τη δημοσιονομική σύνεση.
Οι δημοσιονομικές δαπάνες ως ποσοστό επί του μεγέθους της οικονομίας, εκτοξεύτηκαν σε υψηλά επίπεδα ρεκόρ, πέντε ποσοστιαίες μονάδες πάνω από το μέσο όρο των τελευταίων 25 ετών.» (13)
Πέντε ποσοστιαίες μονάδες πάνω από το μέσο όρο των τελευταίων 25 ετών.!!!
Δηλαδή: αυτό που ζούμε σήμερα με την δημοσιονομική κατάρρευση, δεν ήταν νομοτελειακό ακόμη και με τους νόμους της μεταπολίτευσης.
Μπορεί οι δομικές αδυναμίες της οικονομίας να μην διορθώνονται απ' όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, μπορεί η χρεοκοπία του ελληνικού κράτους να ανιχνεύεται στις χρόνιες παθογένειες του, ποτέ όμως αυτές οι παθογένειες δεν διογκώθηκαν τόσο ώστε να γίνουν εκρηκτικές, όσο την περίοδο της διακυβέρνησης από την Νέα Δημοκρατία (2004-2009)...."

Γκίκας Χαρδούβελης. καθηγητής χρηματοοικονομικής στο πανεπιστήμιο Πειραιά...!!!